Carmina
Catullus
Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.
- ex quo perspiceres meum dolorem.
- nunc audax cave sis, precesque nostras,
- oramus, cave despuas, ocelle,
- ne poenas Nemesis reposcat a te.
- est vehemens dea: laedere hanc caveto.
- Quid est, Catulle? quid moraris emori?
- sella in curuli struma Nonius sedet,
- per consulatum perierat Vatinius:
- quid est, Catulle? quid moraris emori?
- Risi nescio quem modo e corona,
- qui, cum mirifice Vatiniana
- meus crimina Calvus explicasset,
- admirans ait haec manusque tollens
- “di magni, salaputium disertum!”
- Othonis caput oppido est pusillum,
- ---et eri rustica semilauta crura,
- subtile et leve peditum Libonis,
- ---si non omnia, displicere vellem
- tibi et Fuficio, seni recocto
- ---irascere iterum meis iambis
- immerentibus, unice imperator.
- Oramus, si forte non molestum est,
- demonstres ubi sint tuae tenebrae.
- te campo quaesivimus minore,
- te in circo, te in omnibus libellis,
- te in templo summi Iovis sacrato.
- in Magni simul ambulatione
- femellas omnes, amice, prendi,
- quas vultu vidi tamen serenas.
- † A velte sic ipse flagitabam:
- “camerium mihi, pessimae puellae!”
- quaedam inquit nudum † reduc †
- “en hic in roseis latet papillis.”
- sed te iam ferre Herculi labos est:
- tanto ten fastu negas, amice?
- dic nobis ubi sis futurus, ede
- audacter, committe, crede luci.
- nunc te lacteolae tenent puellae?
- si linguam clauso tenes in ore,
- fructus proicies amoris omnes:
- verbosa gaudet Venus loquella.
- vel vi vis, licet obseres palatum,
- dum veri sis particeps amoris.
- O rem ridiculam, Cato, et iocosam
- dignamque auribus et tuo cachinno.
- ride, quidquid amas, Cato, Catullum:
- res est ridicula et nimis iocosa.
- deprendi modo pupulum puellae
- trusantem: hunc ego, si placet Dionae,