Carmina
Catullus
Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.
- ecquonam mihi profuisset aere.
- respondi id quod erat, nihil neque ipsis
- nec praetoribus esse nec cohorti,
- cur quisquam caput unctius referret,
- praesertim quibus esset irrumator
- praetor nec faceret pili cohortem.
- “at certe tamen,” inquiunt, “quod illic
- natum dicitur esse comparasti,
- ad lecticam homines.” ego, ut puellae
- unum me facerem beatiorem,
- “non,” inquam, “mihi tam fuit maligne,
- ut, provincia quod mala incidisset,
- non possem octo homines parare rectos.”
- at mi nullus erat neque hic neque illic
- fractum qui veteris pedem grabati
- in collo sibi conlocare posset.
- hic illa, ut decuit cinaediorem,
- “quaeso,” inquit, “mihi, mi Catulle, paulum
- istos commoda: nam volo ad Sarapim
- deferri.” “Mane,” inquii puellae,
- “istud quod modo dixeram, me habere,
- fugit me ratio: meus sodalis
- Cinna est Gaius; is sibi paravit.
- verum, utrum illius an mei, quid ad me?
- utor tam bene quam mihi pararim.
- sed tu insulsa male et molesta vivis,
- per quam non licet esse neglegentem.”