Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

570. τὸ πρόχνν σημαίνει δύο· τὸ πρόγονυ ὡς ἐνταῦθα, καὶ τὸ παντελῶς, ὡς τὸ “πρόχνυ, ἐπεὶ πολλῶν ἐπὶ γούνατʼ ἔλυσε” (Od. 14, 69).

26. βλέφαρον παρὰ τὸ ἐν τῷ βλέπειν αἴρεσθαι, ἢ παρὰ τὸ τοῦ βλέμματος φᾶρος εἶναι.

51. δολιχόν. διαφέρει τὸ δόλιχος τοῦ δολιχός. προπαροξυνό- μενον γάρ ἐστιν εἶδος ὀσπρίου (ὀσπρέου B), ὀξυνόμενον δὲ σημαίνει τὸν μακρόν.

135. ἐκ τοῦ ἀκάζω γίνεται, ὃ σημαίνει τὸ ἀκονῶ, ὁ μέλλων ἀκάκῳ, ὁ παρακείμενος ἤκακα, ὁ παθητικὸς ἤκασμαι, ἡ μετοχὴ ἠκα- σμένος, καὶ τροπῇ τοῦ σ εἰς χ καὶ Ἰωνικῇ συστολῇ τῆς ἀρχούσης ἀκαχμένος. ἀκαχμένον δὲ λέγει τὸ ἐστιλβωμένον.

204. τίς σημαίνει ιβ. α΄ ἐρώτησιν, ὡς τὸ “τίς ἐστιν οὗτος ὁ

388

βασιλεὺς τῆς δοξης;” καὶ Ὅμηρος “τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν,” (Od. I, 170). β΄ ἀπόφασιν, ἥτις αὐτοῦ μάλιστα μάχεται, τίς —οὐδείς. “καὶ τίς ἔγνω νοῦν κυρίου;” καὶ Ὀμηρος “τίς ἂν τάδε γηθήσειε;” (Il. 9, 77). γ΄ ἀόριστον. “ἄνθρωπός τις ἦν ἐν χώρᾳ τῇ Αὐσίτιδτ·” καὶ Ὀμηρος “εἰ δέ τίς ἐσσι βροτῶν οἳ ἀρούρης καρπὸν ἔδουσι” (Il. 6, 142). δ΄ προσδιορισμόν, ὡς τὸ “εἰσί τινες τῶν ὧδὲ ἑστηκότων·” καὶ Ὅμηρος “ὦ φίλοι, οὐκ ἂν δή τις ἀνὴρ πεπίθοιθʼ ἐῷ αὐτοῦ θυμῷ τολμήεντι μετὰ Τρῶας μεγαθύμους ἔλθει.” έ ἀγανάκτησιν, του- τέστιν ἐπιτίμησιν, ὡς τὸ “τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἷ” καὶ “τίς σε κατέστησεν ἄρχοντα καὶ δικαστήν” καὶ “τίς ἐστιν ὁ κρύπτων βουλήν·” εἰ δέ τις ἐρωτηματικῶς ταῦθʼ ὑπολάβοι, ἄγνοιαν κατηγορήσει. καὶ Ὀμηρος “τί δὲ δεῖ πολεμιζέμεναι Τρώεσσιν Ἀργείους· τί δὲ λαὸν ἀνήγαγεν ἐνθάδʼ ἀγείρας” (Il. 9, 337). ς΄ εὐτέλειαν· “τίς εἰμι ἐγὰ, κύριε, καὶ τίς ὁ οἶκος τοῦ πατρός μου;ʼ” καὶ Ὅμηρος “ἔπειτα δὲ καί τι πάθοιμι” (Il. 21, 274) καὶ “τί νύ μοι μήκιστα γένηται;” (Od. 5, 299). ζ΄ σπάνιν· “τίς σοφὸς καὶ φυλάξει ταῦτα” “τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν·” εἰ γὰρ καὶ μὴ πάντες, ἀλλʼ οὖν τινές. καὶ Ὅμηρος “τίς δʼ αὗ τοι δολο- μῆτα θεῶν συμφράσσατο βουλάς” (Il. Ι, 540)· οὐ γὰρ ἐρωτη- ματικῶς ἐνταῦθα κεῖται τὸ τίς, ἐπεὶ οὐκ ἠγνόει ἡ Ἥρα τὴν τῆς δέτιδος βουλήν. η΄ θαυμασμὸν, ὡς τὸ “τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ Εδώμ;” καὶ “τίς ἐστιν οὕτος, ὅτι καὶ ἡ θάλασσα καὶ οἱ ἄνεμοι ὑπακούουσιν αὐτῷ ;” καὶ Ὅμηρος “τίς δὲ σύ ἐσσι φέριστε κατα- θνήτων ἀνθρώπων, Il. 6, 123). θ΄ εὐχὴν ἐξ ἀμηχανίας· “τίς δώσει τῇ κεφαλῇ μου ὕδωρ;” καὶ “τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;” ί προκλητικόν· “τίς ἀπατήσει τὸν Ἀχαάβ;” καὶ “τίνα ἀποστελῶ ;” καὶ “τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦ- τον;” καὶ Ὅμηρος “τίς κέν μοι τόδε ἔργον ὑποσχόμενος τελέσσει” (303): ιά τὸ βραχὺ καὶ ἄτονον καὶ ὀλιγόχρονον τοῦ βίου, ὡς τὸ “τίς μου ἡ ἰσχὺς, τί ὑπομένω; ἢ τίς μὲν ὁ χρόνος ὅτι ἀνέχομαι:” ιβ΄ διαπόρησιν, ὡς τὸ “τίς ἂν γνοίη ὅτι εὕροιμι αὐτόν;” καὶ “τίς οἶδεν εἰ ἐπιστρέψω:” καὶ Ὅμηρος “τίς οἶδε εἰ καὶ αὐτὸς φίλης ἐπὶ νηὸς τῆλε φίλων ἀπόληται ἀλώμενος ὥσπερ Ὀδυσσεύς” (Od. 2, 352).

[*](30. τί ὑπομένω Bekk.] ὅτι ὑπομενῶ)

389

361. κεμὰς ὁ κοιμώμενος ἔλαφος. γίνεται δὲ ἐκ τοῦ κέω τὸ κοιμῶμαι.

374. τρισὶν ὁ Ἡρωδιανὸς παραγωγαῖς τοῦθʼ ὑπέβαλε· πρῶτον μὲν ἐκ τοῦ ταράσσω τάραβος καὶ τάρβος· δεύτερον, ὅτι ἐκ τοῦ τρέπω, ὁ δεύτερος ἀόριστος ταρπε, τάρπος, καὶ τροπῇ τοῦ π εἰς β τάρβος· οἱ γὰρ εὐλαβούμενοι φεύγουσιν· τρίτον, ὅτι τείρω τὸ κατα- πονῶ, ὁ δεύτερος ἀόριστος ἕταρον, τόρος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ β τάρ- βος, καὶ ῥῆμα ταρβῶ “τάρβησέν τε.”

418. ἐσχάρα σημαίνει ε, τὴν πυρὰν, καὶ τὴν ἑστίαν, καὶ τὸ ῥυπαρὸν καὶ καυθὲν ἕλκος, καὶ τὸν βωμὸν, ὡς παρʼ Εὐριπίδῃ ἐν ρακλεῖ, καὶ τὴν κυρίως λεγομένην.

152. ἐκ τοῦ ἀρτύω. τοῦτο παρὰ τὸ ἀρτῶ, τοῦτο παρὰ τὸ ἄρω τὸ ἁρμόζω. ὁ μέλλων ἀρῶ καὶ Αἰολικῶς ἄρσω. καὶ ἄρτος ὄνομα ῥημα- τικόν. ἐκ δὲ τοῦ ἀρτῶ ἀρτίζω καὶ καταρτίζω. ἐκ γοῦν τοῦ ἀρτύω γέγονεν ἀρτύνω.

244. ἀρίζηλος ὁ διάδηλος καὶ φανερός. καὶ γίνεται ἐκ τοῦ αρι ἐπιτατικοῦ μορίου. τοῦτο ἐκ τῆς περί προθέσεως. αὕτη γὰρ ἡνίκα ὀξύνεται, τὸ περισσῶς σημαίνει “περὶ μέν σε τίω” (Il. 4, 257) καὶ Δωρικῷ ἔθει τρέπεται τὸ ε εἰς α, ἡνίκα δὲ τραπῇ, ἀποβάλλει καὶ τὸ κατʼ ἀρχὰς σύμφωνον, οἷον μέχρι ἄχρι, τουτέστι πέρι καὶ Δωρικῶς ἀρί τὸ περισσῶς. καὶ τὸ δῆλος, ὃ σημαίνει τὸν φανερὸν, ἀρίδηλος ὁ πάνυ φανερός. τὸ δὲ δῆλος παρὰ τὸ δαλός, ὃ σημαίνει τὸν πεπυρακτωμένον σίδηρον, καὶ ἀναδόσει τοῦ τόνου καὶ τροπῇ τοῦ εἰς ῇ δῆλος καὶ μετὰ τοῦ αρι ἀρίδηλος καὶ πλεονασμῷ τοῦ σ ἀρίσ- δηλος, καὶ ἐπειδὴ τὸ ζ ἐκ τοῦ σ καὶ δ σύγκειται συναιρέσει τοῦ σ καὶ δ εἰς ζ γίνεται ἀρίζηλος.

269. ἀλκή. παρὰ τὸ ἀρκῶ τὸ βοηθῶ ἀρκή καὶ μεταθέσει τοῦ ρ εἰς λ ἀλκή· ἢ παρὰ τὴν ἀκμὴν τὴν ἡλικίαν, τοῦτο παρὰ τὸ κμῶ τὸ κοπιῶ γίνεται κμή καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ ᾱ ἀκμή, ἡ μὴ ταχέως κάμνουσα καὶ κοπιῶσα, ἀλλὰ φέρειν κόπους δυναμένη.

305. ἤϊσαν ἐπορεύοντο. γίνεται δὲ ἀπὸ τοῦ εἶμι τὸ πορεύομαι ὁ ἀόριστος εἶσα. τὸ γ΄ τῶν πληθυντικῶν εἶσαν καὶ διαλύσει ἔϊσαν καὶ ἐκτάσει ἤϊσαν.

1. Μῆνιν ἄειδε] ζητοῦσι διὰ τί ἀπὸ τῆς μήνιδος ἤρξατο, [*](A=) οὕτω δυσφήμου ὀνόματος· διὰ δύο ταῦτα, πρῶτον μέν, ἵνʼ ἐκ τοῦ πάθους ἀποκαθαριεύσῃ τὸ τοιοῦτο μόριον τῆς ψυχῆς καὶ προσεκτι- κωτέρους τοὺς ἀκροατὰς ἐπὶ τοῦ μεγέθους ποιήσῃ καὶ προεθίσῃ φέρειν γενναίως ἡμᾶς τὰ πάθη, μέλλων πολέμους ἀπαγγέλλειν· δεύτερον δέ, ἵνα τὰ ἐγκώμια τῶν Ἑλλήνων πιθανώτερα ποιήσῃ· ἐπεὶ δὲ ἔμελλε νικῶντας ἀποφαίνειν τοὺς Ἕλληνας, εἰκότως [οὐ] κατα- τρέχει ἀξιοπιστότερον ἐκ τοῦ μὴ πάντα χαρίζεσθαι τῷ ἐκείνων ἐπαίνῳ. §. ἤρξατο μὲν ἀπὸ μήνιδος, ἐπείπερ αὕτη τοῖς πρακτικοῖς ὑπόθεσις [*](A=) γέγονεν· ἄλλως τε καὶ τραγῳδίαις τραγικὸν ἐξεῦρε προοίμιον· καὶ γὰρ προσεκτικοὺς ἡμᾶς ἡ τῶν ⌈ἀτυ⌋χημάτων διήγησις ἐργάζεται, καὶ ὡς ἄριστος ⟨ἰατρὸς⟩ πρῶτον ἀναστέλλων τὰ νοσήματα τῆς ψυχῆς ὕστερον τὴν ἴ⌈ασ⌋ιν ἐπάγει· Ἑλληνικ⌈ὸ⌋ν δὲ τὸ πρὸς τέλει τὰς ἡδονὰς ἐπάγειν. §. ἰστέον δέ· ὥσπερ ⌈ἐπὶ συ⌋κῆς πρῶτον μέν ⌈ἐστιν⌋ [*](A=) ὄλυνθος, εἶτα φήληξ σῦκον ἰσχάς, οὕτω πρῶτον ὀργή, ⟨εἶτα⟩ θυμὸς χόλος κότος μῆνις· ὅμως ὁ ποιητὴς ὡς συνωνύμοις ὀνόμασιν ἐπὶ Ἀχιλλέως χρῆται· “ἠὲ χό ⌈λον⌋ παύσειεν ἐρητύσειέ τε θυμόν” (192)· “οὐδ ὄθομαι κοτέοντος” (181)· “αὐτὰρ ὃ μήνιε νηυσὶ παρήμενος” (488).

ζητεῖται διὰ τί ἀπὸ τῶν τελευταίων ἤρξατο καὶ μὴ ἀπὸ τῶν [*](A ~ B =) πρώτων ὁ ποιητής. καί φαμεν ὡς σποράδην οἱ πρὶν ἐγίνοντο πόλεμοι, καὶ οὐδὲ περὶ πόλεων μεγίστων. οἱ γὰρ Τρῶες Ἀχιλλέως παρόντος [*](Folii 1a scholia (1—27) adeo aut evanuerunt aut rasuris deformata sunt, ut sine Veneti B et Lipsiensis auxilio restitui non possint ‖ 1—3. inscriptiones addidi ‖ 11. post ἐπαίνῳ nota finalis:—erasa ‖ 17. ἐστιν erasum: φ suppl. rec. ‖ 23. schol. post v. 54 scriptum; hinc ὄπισθεν post ζητεῖται add.)

οὐδέποτε ἐξήεσαν τῶν πυλῶν καὶ σχεδὸν ἄπρακτοι τὴν ἐνναετίαν ἐτέλεσαν, τὰς 〈δὲ) ὁμορούσας πολίχνας οἱ Ἕλληνες διαστρέ- φοντες· περὶ ὧν ἀναγκαῖον αὐτῷ γράφειν οὐκ ἦν, μὴ παρούσης ὕλης τῷ λόγῳ. λέγουσι δὲ καὶ ἀρετὴν εἶναι ποιητικὴν τὸ τῶν τελευταίων [*](B=) ἐπιλαμβάνεσθαι καὶ περὶ τῶν λοιπῶν ἀνέκαθεν διηγεῖσθαι. §. ἔτι ζητεῖται διὰ τί ἀπὸ δυσφήμου ὀνόματος τῆς μήνιδος ἄρχεται. ἐπιλύουσι δὲ αὐτὸ οἱ περὶ Ζηνόδοτον οὕτως, ὅτι πρέπον ἐστὶ τῇ ποιήσει τὸ προοίμιον, τὸν νοῦν τῶν ἀκροατῶν διεγεῖρον καὶ προσ- εχεστέρους ποιοῦν, εἰ μέλλει πολέμους καὶ θανάτους διηγεῖσθαι ἡρώων.

[*](B=)

πάλιν ζητεῖται διὰ τί Ἀχιλλέως ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀριστεύοντος οὐκ Ἀχίλλειαν ὡς Ὀδύσσειαν ἐπέγραψε τὸ σωμάτιον. φαμὲν δʼ ὅτι ἐκεῖ μέν, ἅτε μόνως ἐφʼ ἑνὸς ἥρωος τοῦ λόγου πλακέντος, καλῶς καὶ τοὔνομα τέθειται, ἐνταῦθα δέ, εἰ καὶ μᾶλλον τῶν ἄλλων Ἀχιλλεὺς ἠρίστευεν, ἀλλά γε καὶ οἱ λοιποὶ ἀριστεύοντες φαίνονται· οὐ γὰρ μόνον τοῦτον οἷος ἦν δηλῶσαι βούλεται, ἀλλὰ σχεδὸν ἅπαντας, ὅπου γε καὶ ἐξισοῖ τινας αὐτῷ. ἐκ τινὸς οὖν ὀνομάσαι μὴ ἔχων αὐτό, ἀπὸ τῆς πόλεως ὀνομάζει καὶ τὸ αὐτοῦ καλῶς ὑποφαίνει ὄνομα.

[*](A = B–)

μῆνιν] μῆνις παρὰ τὸ μένω ἐν ἐκτάσει μῆνις ὡς ἔνος ἦνις· οἱ δὲ περὶ Γλαύκωνα τὸν Ταρσέα ἠξίουν ὀξύνειν τὸ ὄνομα, οὐκ ὀρθῶς.

[*](A +)

ἄειδε] ὅτι κατὰ τὴν ποιητικὴν ἤτοι ἄδειαν ἢ συνήθειαν λαμβάνει τὰ προστακτικὰ ἀντὶ εὐκτικῶν· ὁ γὰρ Ἡσ⌈ίοδός φησι “δεῦτε δὴ ἐννέ⌋πετε” (Opp. 2) καὶ Πίνδαρος ⌈“μαντεύεο Μοῦσα”⌋ (fr. 150 Bergk.)· δεύτερον δέ, ὅτι (οὐ κατὰ ἀλήθειαν ταῖς Μού⌋σαις ἐπιτάσ- σουσιν, ἀλλʼ ἑαυτοῖς.

[*](B–)

⌈ἄειδε⌋] ᾄδειν ποίει, μετωνυμικῶς ὡς “πάντας μέν ῥʼ ἔλπει” (Od. 2. 91)· ἡδονῇ γὰρ αὐτὰ καλύπτειν θέλει δυσχερῆ ὄντα· περὶ δὲ τοῦ ῥή⌈τορος λέγων⌋ “ἔννεπε” ⌈φησίν⌋.

[*](A – B=)

ἔθος τοῦτο ποιητικόν, ὃ πάντες μικροῦ ⌈δεῖν⌋ ἐφυλάξαντο, καλεῖν τὰς Μούσας ἤτοι τὸ θεῖον ὡ⌋ς ἐπικουρῆσον αὐτοῖς· καὶ ἐν Ὀδυσ- σείᾳ γάρ φησιν “ἄ⌈νδρα⌋ μοι ἔννεπε Μοῦσα” καὶ πάλιν ἐπά⌈γει “τῶν ἀμό⌋θεν γε θεά·” καὶ ἀλλαχοῦ (Od. 8. 499) “ὃ δʼ ὁρμηθ⌈εὶς θεοῦ ἤρ⌋χετο, φαῖυε δʼ ἀοιδήν.” οἱ δὲ λέγοντες, ⌈ὡς ἐχρῆν⌋ ἐπὶ τοῖς οὕτω δυσφήμοις (λέγειν] “ἄειδέ ⌈μοι ἠερο⌋φοῖτις Ἐρινύς,” τοῦ δέ- ⌈ντος ἁμαρτάνουσιν⌋· οὐδὲ γάρ τι πρὸς γνῶσιν Ἐρινὺς συντελεῖ. [*](9. μέλλοι ‖ 16. ἔ. αὐτῶν ἀ. videtur ‖ 19. παρὰ ‖ 26. ἦδον γ. αὗται καὶ εἰπεῖν: corr. W ex B)

ἐνθάδε μέντοι μίαν καλεῖ, ἐν ⌈δὲ⌋ τῇ ἀπαριθμήσει (Il. 2. 484) πάσας· “ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι.”

Πηληιάδεω Ἀχιλῆος⌋ οὕτως ἀναγνωστέον διʼ ἑνὸς λ διὰ τὸ μέτρον [*](A=) καὶ διὰ τὸ ἄχο⌈ς, ἐστι λύπην,⌋ ἐπενεγκεῖν τοῖς Ἰλιεῦσιν· οἳ δὲ παρὰ τὸ μὴ θιγεῖν χείλε⌈σι⌋ τροφῆς· ὅλως γὰρ οὐ μετέσχε γάλακτος.

*Πηληιάδεω] παραγωγόν.

2. ⟨οὐλομένην⟩] ⌈τὴν ὀλέσ⌋ασαν ἢ τὴν ὀλεθρίαν· ὡς ἐπὶ ἰδίοις [*](B=) δὲ ἀλγῶν δυσφημεῖ αὐτήν· ὅρα δὲ τὰς ἐν ἀρχῇ ἀναφωνήσεις, ὅσον ὑποφαίνουσι τὸ ⌈πλῆθος τῶν⌋ ἱστορηθησομένων, ὡς καὶ ἐν⌋ Ὀδυσσείᾳ. §. ἔχει δὲ τοὺς γεν〈ν〉ικωτάτους τῶν τόπων τὸ προοίμιον· ποσόν, [*](B=) πολλάς· ποιόν, ἰφθίμους· οὐσίαν, ⌈ψυχάς· τόπον, ἄϊδι·⌋ χρόνον, προίαψεν.

ἣ μυρία] κατὰ συλλογισμὸν ἡ δ⌈ι⌋ή⌈γησις⌋. §. μυρίον τινὲς θρηνητικόν παρὰ τὸ μύρεσθαι, καὶ ἐπίθετον αὐτὸ τῶν ἀλγέων ἤκουσαν, [*](A = B +) ἐφʼ οἷς μ⌈ύρεσθαι⌋ τὸ κλαῦσαι· οὐδὲν δὲ ἄτοπον, εἰ παρὰ Μού⌈σης ταῦτα μαθεῖν⌋ ἐρωτᾷ· φρόνησις μὲν γάρ ἐστιν ἡ πάντων εἴδησις, προαίρεσις δὲ ἀκριβὴς ἡ τῶν ἀμεινόνων πράξεων αἵρεσις.

ἡ μυρία⌋ ῥητορικὴ ἡ μετάληψις· παρ⌈ὸν⌋ γὰρ “ὃς μυρί᾿ [*](B=) ⌈ Ἀχαιοῖς⌋ ἄλγε’ ἔθηκε” φάναι, ὡς φιλ⌈έλλην οὐ τῷ ἥρωι⌋ ἐπάγει τὴν βλασφημίαν ἀλλὰ τῷ ⌈πάθε⌋. §. τὸ δὲ ἥ κατὰ δοτικὴν ἤκουσάν [*](B=) ⌈τινες, οὐκ ὀρθῶς⌋.

3. πολλὰς δʼ ἰφθίμους ψυχάς] ⌈κίνησιν⌋ οὐ τὴν τυχοῦσαν ἔχει τὸ [*](B=) προοίμιον, εἰ μέλλει διηγεῖσθαι θανάτους πολλῶν ἰφθίμων ἡρώων.

ἰφθίμων ψυχάς] Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος γράφει “κεφαλάς.”

[*](B=)

ἐναντίον τῷ “μοῖραν δʼ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι [*](B=) ἀνδρῶν (Il. 6. 488). ἀλλʼ οὐ ταὐτὸν ἐκείνῳ τοῦτο. νῦν γὰρ δοκεῖ λέγειν, ὡς οὐ διὰ τὴν Μοῖραν ἀλλὰ τὴν μῆνιν Ἀχιλλέως ἀπώλοντο· ῥητέον οὖν, ὅτι μοῖραν ἐνταῦθα ἀκουστέον τὴν πρὸ τῆς ὡρισμένης τελευτήν· πρεπώδης γὰρ ἀνθρώποις θάνατος ὁ ἐν γήρᾳ γινόμενος· “γῆρας” γάρ φησι “καὶ θάνατος, τά τʼ ἐπʼ ἀνθρώποισι πέλον- ται” (Od.13.59). §. “προίαψεν οὖν ἔβλαψε πρὸ ὅρου παραπέμψασα [*](B=) Ἅιδῃ, τουτέστι πρὸ τοῦ πρέποντος ἀνθρώποις θανάτου· ἢ περιττεύει ἡ “πρό,” ὡς τὸ “νῆάς τε προπάσας” (Il. 2. 493).

[*](5. τροφὰς: corr, W || 10. repetitur * τόσον· ποιόν· οὐσίαν· τόπον· χρόνον ‖ 13. μυρίον scripsi: . . οἵ ‖ 15. περὶ ‖ 22. ἔχει A: λέγει ‖ 24. repetitur **Ἀπ. ὁ Ῥ. κ. γράφει)

[*](B=)

4. αὐτοὺς δὲ ἑλώρια] καὶ ἀλλαχοῦ (l. 9. 547) “ἡ δʼ ⌈ἀμ⌋φʼ αὐτῷ θῆκε—ἀντὶ “τῷ σώματι αὐτοῦ᾿—“ἀμφὶ συὸς κεφαλῇ.”

[*](B+)

αὐ⌈το⌋ὺς δὲ ἑλώρια] δυσμενεῖς φασι (τοὺς ἀκροω⌋μένους ἐργά- ζεται βλασφημ⌈εῖσθαι ποιῶν⌋, ὅτι τὰ σώματα οὐκ ἐκήδευσαν ἀνελόμενοι· ἀλλʼ οὐδὲ διʼ ἀμέλειαν περιεῖδον ἀτάφους, ἀλλὰ καιρὸν τοῦ κηδεύειν οὐκ ἔχοντες· τεκμήριον δέ· ἐν μὲν τῇ πρώτῃ μάχῃ— ταύτῃ δὲ τῶν Τρώων ἐκράτουν—θάπτουσι τοὺς πεσόντας, τῇ δὲ μετʼ αὐτὴν ἡττώμενοι διὰ τὴν Διὸς βούλησιν, ἐπαυλιζομένων ταῖς ναυσὶ τῶν βαρβάρων, οὐκέτι περὶ τοῦ θάψαι τοὺς τεθνεῶτας ἀλλὰ περὶ τῆς σφῶν σωτηρίας εἶχον τὴν φροντίδα. §. δασύνεται δὲ τὸ “ἑλώρια·” παρὰ γ⌈ὰρ τὸ⌋ ἔλω ἕλωρ ⌈ἐγ⌋ίνετο, ὡς παρὰ τὸ πέλω πέλωρ· καὶ κτητικὸν τὸ ἑλώριον, ᾧ ἐχρήσατο ἀντὶ ‘ἕλωρ’. §. χρειώδης δέ ἐστιν ἐνταῦθα καὶ ἡ τοῦ “τεῦχε” παράτασις. Εὐκλείδης φησὶ τὸ ἐξῆς· “τεῦχε κύνεσ〈σ〉ιν οἰωνοῖσί τε πᾶσιν, ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε.”

[*](A=)

* κύνεσσιν] κατὰ Αἰολεῖς.

[*](A + B=)

**Διὸς βουλὴν λέγει νῦν ὁ ποιητὴς τὴν ἐπαγγελίαν τὴν πρὸς Θέτιδα· “Ζεὺς μὲν ἄρα Τρώεσσι καὶ Ἕκτορι βούλετο ⌈κῦδος⌋” [*](B=) (Il. 13. 347). Εὐκλείδης δέ φησιν, ὅτι οὐχ ὡς ἑπόμενον τοῖς πρώτοις τοῦτο εἴρηται, ἀλλʼ ὡς κεχωρισμένον καὶ καθʼ ἑαυτὸ λεγόμενον· ἡ δὲ τοῦ Διὸς ἐτελειοῦτο βουλή, τὸ τοὺς ἠδικηκότας ἀξίαν δοῦναι δίκην ὧν ἠδδίκησαν, ὅπερ ἐστὶ τέλος τῆς Ἰλιάδος, ὡς εἶναι τὸ μὲν ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέως εἰρημένον κοινὸν τῆς ὅλης φράσεως, τὸ “πολλὰς δʼ ἰφθίμους ψυχάς,” τὸ δὲ ἐπὶ θεοῦ κεχωρισμένον, ὅτι δίκην ἔδοσαν ἱκανῶς τῇ βουλῇ αὐτοῦ.

[*](B=)