Epistulae

Σὲ μὲν εἴη τὰ εἰωθότα ποιεῖν ταῦτα δέ ἐστι τε βεβαιοῦν καὶ σώζειν πόλεις καὶ μισεῖν συκοφάντας καὶ 15 βοηθεῖν ἀδικουμένοις· ἡμῖν δέ, ὡς μὲν ὁ κοινὸς λόγος, καὶ τὰ κοινὰ βλάπτεται, εἰ δὲ τοῦτο μεῖζον τοῦ ἀληθοῦς, ἀλλ’ ἐκεῖνό γε οὐ ψεῦδος, ὅτι τήν γε ἡμετέραν οἰκίαν ἀπολώλεκεν ἡ τελευτὴ τοῦ θείου.

τέθνηκεν, ὦ θεοί, τέθνηκεν ὁ πάντα ἄριστος Φασγάνιος, ὃν σὺ μάλιστα ἀνθρώπων ᾐδέσθης καὶ [*](11 Vii α', οζ'. Va α', πγ'. Vo α', (??) S σ', κγ'. pr) [*](6 cf. ad t. VIII 257, 15 8 cf. t. I 375,2 12 Sievers 79 not. 51 80 not. 55 Seeck 213. 860. Silomon 30 19 cf. t. I 139, 7 sq.) [*](3 ἐρῶ —10 ἐπιθυμοῦμεν om Vind | ἐρῶ δέ, ὡς scripsi e Vi ut scribendum vidit Silomon 29 Ἔρωτι. ut inscriptionem novae epiatulae (πβ in ras Va 2 πβ Vo) Va Vo edd Seeck Λεοντίω D | τε om SD 7 σου VSD pr | σὺ δ’ ἡμῖν punxit Vo 2 9 δέ ἐστιν libri edd | τί V τὶ ViD μοῦμεν S Vi 14 σώιζειν Va 17 γε scripsi e V ut coni Re τε VaVo sed in hoc per rasuram τ in γ corr, edd om S ὦ ῦαοί] οἴμοι S)

ἐγὼ μὲν οὖν εὐξαίμην ἐκείνῳ τὴν αὐτὴν εὐθὺς ἐλθεῖν, ἐπεὶ δὲ τετήρημαι λύπη καὶ δάκρυσιν, εἰς μίαν ὁρῶ παραμυθίαν, σέ τε καὶ τὴν σὴν δύ- ναμιν ὧν νῦν τε ἀπολαύομεν ἀπόντος καὶ δῆλον ὡς μειζόνως, ἡνίκα ἂν ἴλθης, ἀπολαυσόμεθα.