Epistulae

Ὠρίων γίγνεταί μοι φίλος ἐπὶ τῶν προτέρων χρόνων τῆς τε μητρὸς ἡμᾶς συναγούσης καὶ ἅμα χρηστὸς δοκῶν καὶ τοὺς τῇ δυνάμει κακῶς χρωμένους οὐ μᾶλλον μιμούμενος ἢ μεμ- φόμενος.

ἤκουον δὲ καὶ τῶν τὴν Βόστραν οἰκούντων ὡς οὔτε πολεμοῖ τοῖς ἱεροῖς ὄνθ’’ ἱερεῖς ἐλαύνοι πολλοῖς τε λύσειε συμφορὰς πρᾳότατα καταστησάμενος τὴν ἀρχήν.

τοῦτον ν9ν εΙδον κατηφῆ καὶ συνεοταλμἐνον. καὶ δάκρυα πρὸ τῶν λόγωνἀφεὶς ἐγὼ μόλις τὰς τῶν παθόντων ἐμοῦόιαπέφευγαχεῖραςλυπήσαςμὲνοὐδέναοὐδέν, ἡνίκα ἐξῆν, μικρο9 δὲ διασπασθείς. καὶ προσετίθει φυγὴν ἀδελφοῦ καὶ γένους ὅλου πλάνην καὶ γῆν ἄσπορον mxI σκευῶν ἁρπαγήν.

ὧν οὐδὲν οἶδα τὸν βασιλέα βουλόμενον, ἀλλ’ εἰ μέν τις ἔχει τῶνἱερῶνχρημάτων, εἰσπρατ- τέσθωφησίν·εἰδὲμή,μήτεἀτιμαζέσθωμήτεκακού- σθω.