Epistulae

Libanius

Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.

ἓν μόνον ἐδόκεις μοι ψεύδεσθαι τὸ φάσκειν οὐ γενέσθαι σοι δύναμιν, ἀφ’ ἧς ἂν εἶχες συνεῖναι νέοις. ἐγένετο γάρ, καὶ οὐκ ἐκώλυ- σαν αἱ γραφαί, ἀλλ’ ἀμφότερα σύγε, ῥήτωρ τ’ ἀγαθὸς κρατερός τ’ αἰχμητής.

ἀλλ᾿ , οἶμαι, τοῦ θρόνου τοὺς πόνους ἔδεισας. μαρτυρεῖ δὲ ἃ γράφεις καὶ οἱ τὰ τῶν σοφι- στῶν κρύψοντες, ἡνίκα ἂν μηκέτι κρύπτωνται, λόγοι, καὶ κρυπτομένων δὲ ἐκείνων τοῖς ἤδη πεμπομένοις τε καὶ φαινο- μἐνοις πάντα τὰ πάντων ἐλέγχεις.

ἐλπίζω δὲ ὅτι καὶ διὰ τοῦ παιδὸς πολλοὺς ἡμῖν ἐλέγξεις ῥήτορας οὕτως ὀξὺ βλέπον- τος καὶ ῥέοντος. ὃν ᾠήθην δεῖν εὐθὺς ἀποδύντα παλαίειν, ὅπως μὴ παρελθόντα καιρὸν ζητῶμεν.

[*](W 648 (Cent 8))

ψλς΄.

Κέλσῳ. (362)

Οὐκ ἴφθη σε ἀφεὶς ὁ βασιλεὺς καὶ συνέμιξεν ἐμοὶ καὶ μικροῦ μὲν σιγῇ παρέδραμεν ἠλλοιωμένου μοι τοῦ προσώπου [*](13 VII β΄, ρλδ΄. Va ζ΄. ρκβ΄. Vo ζ΄), ρκβ΄. Mo. S δ΄, ξη΄. Vi [ρξ΄]. α W ρς. Vind ρλ΄. D σλς΄. Ath) [*](4 II. γ 179 cf. ep. 1429 14 Sievers 90 not. 27. Seeck 104. 392 16 Ainm. Marc. XXII 9, 14) [*](1 οὐδὲν Μο | ὁπόσον reposui e libris ὁπόσου Wolf sed corr Add 863 ὁπόσους et γέλωτας Re 3 τοῖς ante νέοις S 4 ἀμ- φότερα scripsi e VVaVoMoViAth ἀμφότερα S ἀμφότερον W Vind Wolf | σύ τε Vi | τ’ om Vi | τἀγαθὸν W 7 κρύψοντες scripsi e WAth ut coni Re κρύψαντες VVaVoMoSViVind Wolf | ἡνίκ’ VMo W Wolf | σοι ante κρύπτωνται Μο | κρύπτων- ται reposui e VVaVoMoSViVindAth ut coni Re κρύπτονται W Wolf 8 φαινομένοις τε καὶ πεμπομένοις Vi 9 ὅτι om Va VoSViAth σε Μο 10 ἡμᾶς Va | ἐλέγξεις W sed ξ in χ corr ἐλέγξειν VaMoViAth | οὗτος Va 11 ὃν reposui e libris ὥστ’ Wolf | ἀποδύντα reposui e libris ut coni Re ἀποδόντα Wolf sed corr Add 863 12 ἴνα WVind Wolf 15 ἴφθη σε scripsi e S ut coni Re Sievers 91 not. 35 ἔφθησε VVaVoViWVindAth ἔφθησεν MoD sed in hoc ὲν in ἑ corr, Wolf 16 ὴλλοιουμἐ- νου Va | μου Ath)

663
καὶ χρόνῳ καὶ νόσῳ, φράσαντος δὲ τοῦ θείου τι κοὶ ὁμωνύ- μου πρὸς αὐτόν, εἴην, κίνησίν τι ἐκινήθη θαυμαστὴν ἐπὶ τοῦ ἵππου καὶ τῆς δεξιᾶς λαβόμενος οὐ μεθίει σκώμμασί τι χαριεστάτοις καὶ ῥόδωι ἡδίοσιν ἔπαττέ με κοὶ αὐτὸν οὐκ ἀπεχόμενον τοῦ σκώπτειν. ὁ δὲ ἀμφοτέροις ἦν θαυμαστός, οἷς τε ἔλεγεν οἷς τε ἠνείχετο.

μικρὰ δὲ αὑτὸν ἀναπαύσας καὶ τὴν πόλιν ἁμίλλαις ἵππων εὐφράνας ἐκέλευέ με λέγειν. καὶ εἶπον παρακληθείς, οὐκ ἐνοχλήσας, ὁ δὲ ἐτέρπετο βεβαιῶν μοι τὸ προοίμιον· ἔφην γὰρ αὐτὸν ἐν προοιμίῳ πάντα τἀμὰ καλὰ νομιεῖν ὑπὸ τοῦ ἐρᾶν. καὶ οὕτως ἐξέβν.