Epistulae

Libanius

Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.

διὰ δὴ ταῦτα μισῶ μὲν τοὺς περὶ Ἄνυτον· ὑπὲρ δὲ σοῦ τοὺς θεοὺς ἐκάλουν, τουτὶ γὰρ ἡ παρ’ ἐμοῦ συμμαχία, καὶ οὐκ ἦρχόν γε χάριτος ἐκείναις ταῖς φροντίσιν, ἀλλ’ ἠμειβόμην.

οἶμαι δὲ καὶ πάν- τας ὀφείλειν σοι χάριν κοινὸς γὰρ εὐεργέτης σὺ γῆς τε καὶ θαλάττης, ὁπόση μὴ βάρβαρος, θρέψας ἡμῖν καὶ δημιουργήσας βασιλέα πάντα ἄκρον ὥσθ’ οἱ πρὶν τοὺς τεθνεῶτας μακαρί- ζοντες νῦν βούλοιντ’ ἂν εἰς τὸ Ἀργανθωνίου γῆρας ἐλθεῖν ἐκείνῳ πρότερον τοῦτο συνευχόμενοι τὸ γῆρας.

ᾧ δοκεῖς μοι νῦν παρεῖναι σὺ τερπόμενος, οὐ πονῶν· οὐ γὰρ ἔχεις, ὅ τι ἐπανορθώσεις τῶν πραττομένων, ἀλλ’ ἐφ’ ἑκάστῳ χαίρεις μετὰ πάσης ἀρετῆς γιγνομένῳ. λέγων δὲ ἥξειν παρ’ ἡμᾶς καὶ ὑπισχνούμενος μετέωρον ἡμῖν πεποίηκας τὴν πόλιν ἐνθυμου- μένοις, οἷον ἂν εἴη τὸ θέαμα Φοῖνιξ ἑπόμενος Ἀχιλλεῖ

ἔοικα δὲ οὐκ ὀρθῶς εἰκάσαι. ποῦ γὰρ ἴσον πρὸς ταύτην τὴν συζυγίαν ἐκείνη; ἀλλ’ ἐγὼ μὲν εἰκόνα πρέπουσαν ζητήσω κατὰ σχολήν, ὑμεῖς δὲ ἀφίκοισθε καὶ φανείητε ποθοῦσιν· ἐπεὶ καὶ ὁ πρόδρομος πολλοῦ γεγένηται ταῖς πόλεσιν ἄξιος, ὁ καλὸς Πυθόδωρος.

τὴν γάρ τοι περὶ τοὺς θεοὺς θερα- [*](3 Plat. apol. p. 18 B. Isocr. or. XI arg. Markowski de Lib. Socr. def. p. 168sq. 10 Salzmann 30 21 Seeck 389) [*](1 τοῦτο VaVoViAth | τοῦ om VaVoViAth | τοὺς om VMo| ἀναμεμίχθαι ? at cf. ad ep. 1036 et t. V 358, 16 6 ἐν ante ἐκεί- ναις W Wolf delevi | φορτίσιν W 10 τοῦ ante ἀργανθωνίου W | Ἀργανθωνίου reposui e libris Ἀργανθώνειον Wolf 11 συν εὐχόμενοι Vo sed εὑ ex ἑ corr m3 12 σὺ V sed e νῦν corr m4, Μο | παρῆν Ath | νῦν V sed e σὺ corr m4, Mo 13 πρατ- τομἐνων scripsi e VVaVoMoS sed in hoc γρ πεπραγμένων suprascr, ViAth πεπραγμένων WVind Wolf | χαίρεις scripsi e VVaVoMoSViVindAth ut coni Re χαίρων W Wolf 16 ἐνθυμουμένην scripsi e VVaVo Mo S ViVind ἐνθυμουμένους W ἐνθυμουμένην Ath Wolf 16 φοῖνιξ VViVind | ἀχιλλεῖ ἑπόμενος Ath 17 ἶσον Vo | εἰς W 19 κατασχολήν SW | δφί- κεσθε W | ποθοῦσι Vind)

629
πείαν εἰς ἀκμὴν ἤγαγε πάντα βωμὸν αἵματι ῥάνας καὶ δείξας ὅτι δεῖ θαρρούντως θύειν. οἱ δὲ εἵποντο πηδῶντες οἱ τέως ὀκνοῦντες.

ἐκεῖνος μὲν οὖν χωρείτω πανταχοῦ ποιήσων ταὐτόν· ἐμοὶ δὲ ἦν μὲν διὰ πολλῶν ἀντεπιστεῖλαι, κρεῖττον δὲ ἔδοξε πέμψαι δι’ ἀνδρὸς ἐοικότος τῷ κομίσαντι τἀκεῖθεν, ὅπως σε ταύτῃ γε μιμοίμην.

οἶμαι δὲ οὐκ ἀδικεῖν εἰς φι- λοσόφων χορὸν Φουρτουνατιανὸν ἐγγράφων. κωλύσει γὰρ ἴσως οὐ οὔτε ἡ χλαμὺς οὔτε ὁ κείρων.