Epistulae

Οὐκ ἆν φαίην ὡς ὁμοίως τῷ τε ἀνίστασθαι ἠθύμει καὶ τῷ παρ’ ὑμᾶς βαδίζειν ἔχαιρεν Ἰουλιανός, ἀλλ’ ἦν μείζων τῆς λύπης ἡ ἡδονή.

ὥσπερ γὰρ ἔμπορος ἐκ λι- μένος εἰς λιμένα πλέων, ἐκ φαυλοτέρου περὶ τὰ κέρδη πρὸς τὸν μᾶλλον συναγωνιζόμενον ταῖς ἐμπορίαις, οὐ κακίζει μὲν τὸν πρότερον, βλέπει δὲ πόρρωθεν πρὸς τὸν δεύτερον, οὕτως οὗτος οὐκ ἀτιμάζων ἡμᾶς ὑπὸ τοῦ παρὰ σοὶ λιμένος ἕλκεται· σύ τι γὰρ τῶν πάντα εἰδότων οὗτός τε οὐκ έ·στιν ὅτου λόγων εἴδους οὐχ ἧπται.

ἀλλ’ ἢν τε ῥητορικὴν δεικνύῃς, βοήσε- ται Πλάτωνός τε καὶ φιλοσοφίας παριόντων κινήσεται, κἆν ὑπὲρ ἄστρων διαλεχθῇς, οὐκ ἀργὸν ὄψει, κἂν ποιητὰς ἐξετά- ζῃς, περὶ τὰ τοῦδε παιδικὰ σπουδάσῃ.

πιστεύων δὲ τὴν συνουσίαν ὑμῖν καὶ ἐπ’ ἄλλα καλὰ προβήσεσθαι, κοινωνὸν ἐμαυτὸν τῆς ἡδονῆς γράφομαι. μεμνήσεσθε γάρ μου, τοῦτο οἶδα σαφῶς, καὶ σὺ μὲν ἐρεῖς ὅτι ἄρα καὶ τὸν δεῖνα παρεῖται χρῆν, ὁ δὲ προσθήσει· καὶ μάλα ἐχρῆν παρεῖναι.