Epistulae

ἐγὼ δὲ Τιτιανὸν οὐχ ἠτ- τον μὲν <ἂν> ἡδέως κατεῖχον ἢ σὺ καλεῖς· ἀποπέμπω [*](1 Vi α΄, λθ΄. Vo α΄, μδ. S γ΄, πη΄. Vi ρλεε΄. Vind ρξη΄ .D ριβ΄. pr 11 Vi α, μ΄. Vo α, με΄. S ε΄, ιδ΄. pr) [*](2 Seeck 214. 356. Silomon 26 9 Thuc. III 89, 2 12 Sie- vers 277. Seeck 43. 8. 356. Silomon 25 16 Seeck 43) [*](2 τῷ αὐτῷ (i. e. Μοδέστῳ) S (i. e. Ἀκακίῳ) Vi 4 τὸ V sed γε add m 5 Ι ὑπὸ S | ἥδιστος aut μέγιστος post καρπὸς inseren- dum coni Re 5 καὶ(2) om Vi 7 δὲ (1)] τε Vo Wolf | δὲ (2)] τε Wolf | προτιθείς Vo 8 ἐπικλύσαι VS Wolf | τὴν om Vind 18 οὖ τις reposui e libris sed οὖ in ὅς corr V 4 ὅ τις edd „aut εἴ τις leg. aut ὅτις aut οὖ τις“ Re cf. t. III 25,5 16 κοινωνεῖν VS 17 ἂν inserui om libri edd | ἀποπέμπω Vo sed ω ex ων corr m 2)

ὁ δέ σοι κουφιεῖ τὴν λύπην οὐ τῇ τῆς ὄψεως ἡδονῇ μόνον, τοῦτο δὴ τὸ κοινὸν τῶν υἱέων, ἀλλ᾿ ὅτι σοι καὶ δύναμίν τινα κομίζει λόγων ἣν αὐτὸς μὲν ἐφύτευσας, ἡμεῖς δὲ ἐθρέψαμεν. 4 ἀλλ’ ὅπως μεμνήσῃ τῶν συνθηκῶν, ἃς περὶ τοῦ χρόνου πεπςίησαι καὶ πρὶν τέλος τὴν ὡραίαν λαβεῖν ἀπό- δὸς ἡμῖν τὸν πῶλον. πάντως δὲ ἐκ τοῦ σαυτοῦ πάθους καὶ ἐμοὶ συγγνώσῃ. εἰ γὰρ σὺ ποθεῖς υἱόν. καὶ ἡμεῖς ποθοῦμεν υἱόν ἀμφότεροι γὰρ ἐθρέψαμεν.