Epistulae

Libanius

Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.

Μετὰ δακρύων Ἰάμβλιχος ἐξῄει παρ’ ἡμῶν ἆρά ποτε τὴν ἑῴαν ὄψομαι; λέγων. καὶ πάνυ γε ἔφην· ἐν Ἰλλυ- ριοῖς αὐτίκα μάλα τῶν τῆς ἑῴας ὄψει τὸ κάλλιστον. ὁ δὲ ἅτε ὢν ὀξὺς καὶ τῆς οἰκίας ἐκείνης, ἣ διήνεγκε τῷ φρο- νεῖν, εἶδεν ὃ λέγω καὶ τῶν δακρύων ἐπαύσατο ταῖς ἐνταῦθα πόλεσιν ἀντιτιθεὶς ἕνα, δι’ ὃν αἱ τῇδε πόλεις ἐν δόξῃ.

εὐθὺς [*](11 VI γ', σξδ'. Va ς', π'. Vo ς', π'. S γ', θ') [*](12 Sievers 237, 10. Seeck 63sq. 335 13 cf. ep. 571 sq.) [*](1 ἴδης VaVo sed in hoc del et ἤδεις suprascr m3 2 τοῦτο Va Vo 3 εἰσὶ V Va Vo ἔχει S Vi εἴσῃ e Par. Reg. Max. (=2962) Wolf qui ἔχεις παῖδα coni | παῖδε V sed in παῖς ὅδε corr m4 παῖδες VaVo παῖς D | βελτίω V sed ω in ων corr m4 ὃ δὲ βελ- τίων D | πολὺς λόγος inser S 4 λόγος(2) inserui e VSViD om VaVo | τουτὶ Vi | τί V 5 φίλῳ scripsi auctore Re φίλων V VaVoD Wolf φίλον SVi | λύσαι VoD | κακῶν Vi καλὸν D 7 βελτίων V sed e βέλτιον corr ras m5 8 αὕτη scripsi auctore Re αὐτὴ V sed in ἂν εἴη corr m4, Va Wolf αὐτὴ Vo ἂν εἴη D ἐστὶ S Vi 9 μεταδόντι scripsi μεταδιδόντι libri sed δι eras V, Wolf | σαυτοῦ V sed ex αὑ corr m4, D αὐτοῦ Vo | ᾦ V sed ex ὃ corr m4 | μάλιστ’ ἐχρῆν S μᾶλλον ἐχρῆν Vi 10 τῇ om Vi 14 ἰλλυρίοις Va 16 ἡ VaVoW | τὸ VaVo sed in hoc ὸ in ῶ corr, S 17 ταῖς et πόλεσιν V sed in τοῖς et πολλοῖς corr m4) [*](18 ἀντιτιθεὶς V sed τι(2) del m4 | οὖ S)

540
μὲν οὖν αὐτὸν τιμήσεις πατρός τε εἴνεκα καὶ θείου καὶ πάπ- που, πεῖραν δὲ λαμβάνων τῆς γνώμης, καὶ γὰρ ἐπέδωκεν εἰς τὸ βέλτιστος εἶναι, τούτῳ θαυμάσῃ τὸν ἄνδρα.

λόγον δὲ περὶ ἡμῶν ἀπαιτῶν ὄψει μὲν αὐτὸν ἐν τῇ διηγήσει τὰ σὰ μιμούμενον εἰς ἐμέ, τοῦτο δὲ αἰσθόμενος παῖδα σαυτοῦ νο- μιεῖς· τοιοῦτον γὰρ δὴ τὸ σὸν περὶ τὸν πρόθυμον εἰς ἐμέ.

τὰ μὲν οὖν ἄλλα οὗτος ἐρεῖ, λόγων πλῆθος, ἴσως δέ τι καὶ κάλλος, νέων πλῆθος καὶ περὶ τοὺς νέους πόνους, νέους πόνων ἐραστάς, φίλους πολλούς τε καὶ φαιδρούς, ἐχθροὺς οὐ πολλοὺς καὶ ταπεινούς.

ὃ δὲ οὗτος μὲν οὐκ ἐρεῖ, σεσιγῆ- σθαι δὲ οὐ καλόν, δεσπότην με τῶν αὑτοῦ μεθ’ αὑτοῦ πε- ποίηται τὴν συγγένειαν αἰδούμενος. ταὐτὸ δ’ ἂν οἶμαι ποιῆσαι καὶ πρὸς ἄλλον οὐ συγγενῆ μέν, ἀγαθὸν δέ.