Epistulae

βεβαρβαρῶσθαι δὲ ὅταν λέγης, εἰρωνεύῃ σαφῶς καὶ καταψεύδῃ τῆς Μηνὰς, ἣν δή σοι παρεῖναι πείθομαι ὥσπερ οὖν τῶν τεττίγων οὐκ ἂν ὴνε- σχόμην λεγόντων ὅτι ἄρα γένοιντο βάρβαροι, οὓς αὐτὸ τοῦτό γε τέττιγας ἐποίησε τὸ θαυμάσαι μουσικήν, οὕτως οὐδὲ Σέ- λευκος πείσει με φάσκων αὑτῷ χείρω γεγονέναι τὴν φωνήν.

σὺ γὰρ δὴ καὶ πονῶν εἰς λόγους καὶ μὴ πονῶν ἐπτέρωσαι τοῖς λόγοις δῶρον, οἶμαι, τοῦτο παρὰ τῆς φύσεως ἔχων ῥεῖν ἀεὶ καὶ μετὰ κάλλους γε τοῦτο ποιεῖν. μαρτύριον δὲ τὰ γράμ- ματα αὐτὰ πάση γεγραμμένα τέχνῃ.

Ἐγὼ τοῦ φιλεῖν μέν σε καὶ προσέτι γε θαυμάζειν οὔτε ἐπαυσάμην οὔτ’ ἂν παυσαίμην· ἐγένετο δέ τις ὄκνος μοι τάχ ἴσως οὐκ ἄλογος, δι’ ὃν ᾤμην γράφων ἐνοχλήσειν· ὅθεν οὐκ ἠξίουν γράφειν.