Epistulae

Libanius

Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.

Ἔδει γὰρ καὶ τοιαύτη τιμηθῆναι τιμῇ παρά τε σοῦ τὸν ἀδελφὸν παρά τε ἐμοῦ τὸν φίλον. δυσχερῆ δέ σοι γενέσθαι τὸν ἐπ’ ἐκείνῳ χρόνον οὐ θαῦμα· καὶ γὰρ καὶ τὰ μὴ λίαν ἀλ- γεινὰ τοῖς ὧδε ἔχουσι χαλεπά.

νῦν οὖν ἐπειδὴ τῆς δρυὸς ἀφέμενος ἔχῃ τῶν πυρῶν, οὕτω γὰρ καὶ αὐτὸς ἀπεικάζεις, ἕψομαι τὸ μὲν μιμούμενος, ἐν δὲ τῷ νικώμενος. ἡκόντων γὰρ ἐκεῖθεν γραμμάτων καὶ μέλιτος γράφων μὲν ἴσον τι ποιῶ τοῖς γράμμασιν, ὅ τι δ’ ἂν ἀντὶ τοῦ δώρου γένοιτό σοι ζητῶν οὐχ εὗρον πλὴν ὅσον ἐπαινέσαι τὸ δῶρον. οὐ γὰρ ὄνομα ἄλλως τὸ Ἀττικόν, ἀλλ’ ἀτεχνῶς ἀπὸ τῶν ἐν Ὑμηττῷ πόνων οὓς ἐν τῷ ὄρει πονοῦσιν αἱ μέλιτται. τοιοῦτον δὲ ὂν ὅμως ἡττᾶτο τῆς ἡδονῆς ἧς ἡμᾶς ἐν οἷς ἐπέστελλες ἔγευσας.

λα´.

. . . . . (362?)

ἐπειδὴ παρὰ τὴν ἀρχὴν ἐγένου τοῖς Γαλάταις ὁ Ῥαδά- μανθυς, καὶ πεπαυμένῳ τῆς ἀρχῆς μέλει σοι Γαλατῶν ὅθεν [*](1 Vii α΄, κγ΄. Vo α΄, ιζ΄. S β κγ΄. Vi ξς΄. pr 15 G fol. 85 inter ep. 28 et 32. edidi ann, phil. Fleckeisen. 1876, 501) [*](2 Sievers 79 not. 49. Seeck 117. 353. Silomon 20 4 Hie- roclem cf. ep. 38. Plat. Crito 45 B | AriBtaenetnm 6 cf. ad t. III 449, 4 11 cf. ep. 41. t. VII 489, 10) [*](2 τῶ αὐτῶ (i. e. Δημητρίῳ) Vi 3 num τῇ ἀὐτῇ scriben- dnm? | τιμᾶσθαι edd | σιγῇ Vo pr 6 χαλεπά] λυπηρὰ Vi 7 καὶ om Wolf 8 ἓφομαι Vo sed ἑ ex ὀ corr m 2 9 ἶσον Vo edd | τοῖς γράμμασιν om SVi 10 ὅτι VoS | ἂν om pr | τοῦ om Vi 13 μέλισσαι SVi | τοιοῦτο V | ἡττᾶτο Vo sed ex ἡττᾷ τὸ corr m 4 14 ὑμᾶς Vi | ἐν om Vi 16 Ἀνατολίῳ scripsi olim (ann. Fleckeisen. 1876, 501), Μαξίμῳ nunc praetulerim cf. Seeck 207 VI 17 et 28, 1 παρὰ acripsi περὶ G) [*](2 ἀρίστη in marg Vo 2 ἀδελφὸν] τὸν ἀρισταίνετον supraacr Vo)

28
οἱ μὶν δεῦρο βαδίζοντες παρὰ σοὶ καταλύουσι, σὺ δὲ δι’ ὅσων ἔξεστιν εὗ ποιεῖς. εἰ δὲ μὴ οὕτως εἶχε πρᾶγμα, μισεῖν τε ἦν ἀνάγκη καὶ μισεῖσθαι.

τὸ δὲ πέμποντα παῖδας ἑτέρων τοὺς σαυτοῦ μέλλειν, οὕτω γὰρ ἄμεινον λέγειν, τῷ μὴ δεδυνῆσθαι λογίζομαι· ὡς ἥ γε γνώμη καἰ σφόδρα ἐπιθυμοῦντος.

ἐπι- θυμεῖν δέ μοι φαίνονται Λαὶ οἱ νέοι. μαρτυρεῖ δὲ τά τε γράμ- ματα καὶ τὸ παραινεῖν ἄλλοις ὡς ἡμᾶς καταίρειν. ἃ γὰρ ἄλλοις συμβουλεύουσι. καὶ αὑτοὺς δήπου πεπείκασιν. . . .

[*](W 30)

λβ΄.

Ἀδαμαντίῳ (358/59)

Εἰληφέναι σου γράμματα νομίζω καὶ μὴ λαβών. ἐν γὰρ τὼ λῦσαι τὴν πρὸς τὸν υἱὸν οὐ δικαίαι ὀργὴν καἰ ἐπαινέσαι ταῦτα οἷς τέως ἐπετίμας δῆλον ἐποίεις, ὡς ἥδιστ’ ἂν ἐπιστεί- λας οὐ θαρροίης. ἀλλ’, ὠγαθέ. καὶ θέλε θαρρεῖν καὶ ἐπιστέλ- λειν.

τῶν δὲ ἀηδῶν ἐκείνων οἱ τὰ καλά σοι γράμματα πε- πομφότες ἔχουσι τὴν αἰτίαν, μᾶλλον δέ, κἀκείνους ἀφίησιν αἰτίας τὸ παρ’ ἄλλων ἐξηπατῆσθαι. τὴν γὰρ τοῦ φενακισμοῦ πηγὴν οὐκ ἀγνοοῦμεν· ἣν ἐλεεῖν ἄμεινον ἢ μισεῖν.