Epistulae

Ἀλλ᾿ ἔγωγε παραπλήσιον δοκῶ μοί τι ποιήσειν τοῖς ἐπει- γομένοις μὲν ἰδεῖν τὸν ἥκοντα χρόνιον, τῇ προσρήσει δὲ κά- τωθεν ἀπὸ τῆς κλίμακος χρωμένοις πρὶν ἰδεῖν ὃν προσαγο- ρεύουσιν. ἐκεῖνοί τε γὰρ τῷ λίαν ἐπιθυμεῖν φθάνοντες τοὺς ὀφθαλμοὺς βοῶσιν ἐγώ τέ σοι μικρὸν ἀπέχοντι τῶν ὅρων ἐν ἐπιστολῇ δηλῶ τὴν ἡδονήν.

τὸν δὲ ἀνεψιὸν φιλῶ μέν, ἐγ- γὺς δέ εἰμι <τοῦ> ζηλοτυπεῖν, ὅτι ὁ μὲν ἀπολέλαυκεν, ἐγὼ μέλλω. τῆς μέντοι προνοίας εἰ τυγχάνοι μείζονος, οὐκ ἔτι ταύ- τῃ ζηλοτυπῶ, βουλοίμην δ’ ἂν αὐτὸν Ἀθηνᾶς Διομήδην τυγχά- νειν, ὅπως ἡμῖν καὶ σώζοιτο καὶ κρατῇ.