Epistulae

Καλός γε ὁ κλῆρος καὶ διαδέχομαι καὶ τοῦτον οὔτε λό- γων ἀφαιρήσεταί με δεινότης οὔτε μίμησις γραμμάτων. σὺ δ’ οὐχ ἥττω μοι χαρίζῃ τοῦ θείου μεμνημένος ἢ φιλεῖν ἐμὲ προ- αἱρούμενος, ἐπεὶ καὶ τοῦτο παρ’ ἐκείνου μοι τὸ σπέρμα τοῦ δι’ ὧν προσέκειτο καὶ τοὺς ἄλλους ἀναπείθοντος φιλεῖν.

χά- ριν δὲ ἐγὼ μὲν ἥντινα ἔδωκά σοι λογιζόμενος οὐχ εὗρον, σὺ δὲ ἐμοὶ δίδως τῷ φάσκειν ἔχειν, δώσεις δὲ καὶ ἄλλας. ἐγὼ δέ σοι συνεύξομαι, τοῦτο γὰρ ἡ ἐμὴ δύναμις.

τὰ ξένια δὲ πῶς οὐκ ἔμελλεν ἡδονὴν οἴσειν ἀνδρός τε ὄντα χρηστοῦ καὶ βεβαίου φίλου;

Ἥρου με, εἰ σε προσδοκῶ περιέσεσθαι τῶν πραγμάτων. προσδοκῶ. δεύτερον ἐπόθεις μαθεῖν, εἴ σοι δόξαν ἀπὸ τῶν παρόντων εἰκάζω χρηστὴν ἔσεσθαι παρὰ τοῖς δυνατοῖς. εἰσὶν ἐλπίδες· ἅ τε γὰρ ποιεῖς, οὐ σιγᾶται τῇ τε ἀκοῇ τὸ θαυμά- ζειν ἕπεται.