Epistulae

Οἶμαι μὲν ἤδη σοι γνώριμον εἶναι τὸν χρηστὸν Ἀρτέ- μιον· ἐκεῖνός τε γὰρ οἷος ἕλκειν πρὸς ἑαυτὸν σύ τε δεινὸς θη- ρατὴς ἀνδρῶν ἀγαθῶν. εἰ δ’ οὖν οὔπω τοῦτο πέπρακται, πρα- χθήτω νῦν. ἐγὼ δὲ ὁ συνάγων ἴσως οὐκ ἄπειρος τῆς περὶ ταῦτα ἁρμονίας.

Ἀρτέμιον δὲ πολλὰ ποιεῖ πρῶτον, γένους ἐπιφάνεια, λόγων δύναμις, ἦθος μέτριον, τὸ τοὺς ἄρχοντας παρόντας τε φιλεῖν καὶ ἀπελθόντας ἐπαινεῖν.

ἀλλὰ κἀκεῖνο μέντοι τὸ ἔργον ὃ σὺ ζητεῖς ἐργάζεται, τὰ γὰρ ἡμέτερα ᾕρη- τᾶι, ὥστ’ οὐ μᾶλλον σὺ φήσεις τοῦτο ποιεῖν ἡ ’κεῖνον εὑρή- σεις.

δὸς δὴ μισθὸν αὐτῷ τῶν εἰς ἡμᾶς σεαυτόν. δόξει δέ σοι λαβὼν τὸ θαρρεῖν εὐλαβέστερος γεγονέναι. καίτοι κἂν ἐνοχλῇ, σύ γε οἴσεις ἐμὴν χάριν. ἀλλ’ οὐκ ἐνοχλήσει.