Epistulae

Οἱ πρώτην αἰτοῦντες χάριν δι’ αὐτὸ τοῦτο λαμβάνειν ἀξιοῦσιν, ὅτι πρώτην αἰτοῦσι, παρακαλοῦντες εἰς συμμαχίαν παροιμίαν δή τινα τὴν περὶ τῆς πρώτης χάριτος.

ἐγὼ δὲ τῷ πολλὰς εἰληφέναι πρόσθεν καὶ νῦν δὴ λαβεῖν ἰσχυρὸν [*](4 Vii α', πά. Va β', δ. Vo β, δ. A [α']. pr 13 VII α', πβ'. Va β΄, ε ε. Vo β΄, ε. S α΄, ϥγ΄. Vi σμγ΄. pr) [*](2 Miccalum cf. ep. 97 § 2 5 cf. ep. 96. 205, Sievers 79 not. 51. Seeck 214. 362. Silomon 34. 39 6 Od. χ 5 8 Silo- mon 39 12 Phasganium cf. ep. 96 14 Sievers 228,3. Seeck 862. 214. Silomon 31. 34 17 Salzmann 66) [*](1 ἔτ' ἔχεις] ἐπέχοις D | ἔχεις (2)] ἔχειν VaVo sed in hoc in εις corr m 4, S 5 λιβανίου μοδέστω Α 9 σώιζωνται Va | παρὰ VVo pr 10 δυναμένοις λέγειν scripsi ex Α δεομένοις λόγων V Va Vo edd | punctum posui e VA ut coni Re, VaVo edd 14 μοδέστω Vi 18 καὶ ante πρόσθεν libri edd delevi cum Re | πρόσθεν scripsi e VS πρὸς VaVo edd delevit Seeck 362 πρὸς τὸ Re | προσλαβεῖν Seeck)

τί οὖν αἰτοῦμεν; ἀλλ’ ὅπως μή μου μέμψῃ τὸ προοίμιον ὡς μακρὸν ὑπὲρ μικρῶν· τῇ φύσει μὲν γὰρ ὃ δώσεις οὐ μέγα, τῇ δὲ τῶν λαμβανόντων ἡδονῇ μέγα. σκόπει δέ.

Ζηνόβιος γίνεταί μοι διδάσκαλος, παρ’ ἡμῖν μὶν οἰκῶν, ὢν δὲ ἐξ Ἐλούσης, ἀνεψιὸς Ἀργυρίου τοῦ πάνυ καὶ τῶν νῦν ἐν ἡμῖν λόγων, εἰ δή τινες ἐν ἡμῖν, πατὴρ ἐκεῖνος. ζῶντά τε οὖν ἐθεράπευον τὸν ἄνδρα καὶ τεθνεῶτα διὰ τῶν οἰκείων αὐτοῦ ἐκείνου πειρώμενος αὐτοῖς εἰς ὅσον ἔξεστι βοηθεῖν.

ἥκει δὲ καὶ νῦν καιρὸς βοήθειαν ἀπαιτῶν, σὺ δὲ δίδως τὸ δύνασθαι· τὸν γὰρ ὁμώνυμον ἐκείνῳ τουτονὶ καὶ συγγενῆ τε- ταγμένον εἰρήνης φύλακα καὶ μάλιστά γε φρουρήσαντα τὴν πόλιν ἐκβάλλει τις ἐπιθέμενος τῆς τάξεως. τὸ δὲ ὅπως, ἐγὼ μὲν οὐκ ἐρῶ, σὺ δὲ ὁρᾷς.

δέομαι δὴ τὸν ἐκβαλόντα ἀδί- κως τοῦτο παθεῖν δικαίως, ὅπως ἐγώ τε ποιοίην τὰ δίκαια πρὸς τὸν ἀπελθόντα παιδευτὴν τήν τε τούτων πενίαν μὴ ἐλαύνωσιν οἱ δυνατώτεροι.

βελτίων δὲ ἢ πρόσθεν οἶδ᾿ ὅτι φανεῖται Ζηνόβιος τῇ παρὰ σοῦ ψήφῳ τὴν ἀρχὴν κεκομισμένος.