Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

258. ὁ Ἀρίϲταρχοϲ ἐπὶ κλιμάκων ἀκούϲαϲ καὶ τὸ προκρόϲϲαϲ[*](*B f. 164b ad κρόϲϲαϲ. L f. 260a, Π.) ἀποδιδούϲ ἐπὶ τῶν νεῶν κλιμακηδόν (τῷ ῥα προκρόϲϲαϲ ἔρυον, Ξ 35), τὸ πύργων ἔρυον ἀποδίδωϲιν ἐπὶ τοὺϲ πύργουϲ ἔρυον, ἀποδιδοὺϲ ἀνεῖλκον ὡϲ κλειϲτῶν καὶ ϲυγκαμπτῶν οὐϲῶν τῶν κλιμάκων. [*](10 scholium *B scholio manus prioris (ad λήθετο, v. 203, p. 502, 27 — 30 Dind.) subiunctum est; in A haec praecedunt: ἐπ᾿  ἀριϲτερὰ λαὸν ἐέργων] ὑποχωρῆϲαι ϲυμρέρον προϲημαίνων· ἀριϲτερὰ γὰρ ϲημεῖα τὰ ἀπαίϲια, δεξιὰ δὲ τὰ ϲυμφέροντα δὲ om. L 11 καταλυτικὸν B LLp 12 καὶ ῥητέον ὅτι A κλημακιδὸν L. 23 ὡϲ κλιμάκων Kamm., p. 82, recte uncinis inclusit; v. infra ad. h. v.) [*](1 Cf. Porph. Θ 58.) [*](10 — 14 Cf. schol. Vict. M 209 (Bkk.) ex eadem quaestione verbis nonnihil mutatis excerptum.) [*](15 sqq. De solutione allegorica v. ad p. 13, 8. Similia, sed omissa quaestionis forma, Eust. h l. attulit: ἀπὸ Ἰδαίων δὲ ὀρέων ὄρνυται ἀνέμου θύελλα διὰ τὸ ἐκείνων καὶ πολυπίδακον καὶ πολυπόταμον (p. 902, 59), quibuscum iungenda videntur, quae paullo ante leguntur (lin. 52): Ζεὺς δὲ ἐγείρειν ἀνέμου ἐνταῦθα θύελλαν λέγεται καὶ κονίην φέρειν ἰθὺς νηῶν, ἢ ὁ εἰς εἱμαρμένην ἐκλαμβανόμενος, μᾶλλον ὁ ἀήρ.) [*](20. 21 De Aristarchi verbi κρόσσαι explicandi rationibus v. Lehrs, Ar. p. 225, et ap. Friedl., Ariston p. 210. de πρόκροσσος id. ibid. et Friedl., p. 228.) [*](23 Cf. alter. schol. *B f. 164 ad κρόσας (id. L. f. 260b): τινὲς ⟨om. L⟩ κρόσσας λέγουσιν ⟨λέγονται L⟩ ὄργανά τινα πρὸς τειχομαχίαν ἐπιτήδεια ἔχοντα ἔνδον ἀνάβασιν καλυκτομένην, ἕως ἂν εἰς τους πύργους ἀνέλθῃ ὁ τειχομαχῶν. τὸ δὲ πύργων ἔρυον κτλ. (v. ad p. 180, 1). Eadem ap. Eust., p. 903, 18, ita. tradita sunt, ut cum Aristarchi interpretatione (lin. 10: Ἀρίσταρχος δὲ πολεμιχὰς )

180
παραμυθεῖται δὲ ἐξ Ὁμήρου τὸ πύργων ἔρυον ἀποδιδοὺϲ ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τοὺϲ πύργουϲ ἔρυον, ἐκ τούτων·
  • οἱ δὲ μένοντεϲ
  • ἕϲταϲαν, ὁππότε πύργοϲ Ἀχαιῶν ἄλλοϲ ἐπελθὼν
  • Τρώων ὁρμήϲειεν (Δ 333 — 5).
    • ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τοὺϲ Τρῶαϲ ὁρμήϲειεν· οὕτω καὶ τὸ πύργων ἔρυον ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τοὺϲ πύργουϲ ἔρυον, καὶ ἀκόντιϲαν Ἰδομενῆοϲ (Ν 502). οὐκ εἰϲὶ δὲ κρόϲϲαι αἱ κλίμακεϲ, ἀλλὰ μᾶλλον οἱ ἐξέχοντεϲ λίθοι ἐντὸϲ τοῖϲ πύργοιϲ, οὓϲ ποιοῦϲιν εἰϲ τὸ ἐμποδίζειν τὰϲ τῶν μηχανημάτων ἐμβολάϲ. οὕτω καὶ κροϲϲοὺϲ ἱματίων λέγομεν τοὺϲ ἐξέχονταϲ ϲτήμοναϲ· καὶ πρόκροϲϲαι δὲ αἱ νῆεϲ αἱ μὴ ἐπ᾿  ἴϲου ϲτίχου εἱλκυϲμέναι ἀλλ’ ἐξέχουϲαί εἰϲιν, ἐφ’ ὧν διὰ τὸ μὴ πάνταϲ ἔχειν ἰϲαρίθμουϲ---ϲτήλαϲ τε προβλῆταϲ ἐμόχλεον (M 259), τοὺϲ λεγομένουϲ προμαχῶναϲ.

    438. Π 558.

    [*](1 δὲ om. L ἀντὶ τοῦ om L 4 ὁπότε L ἀχαιὸϲ L 6. 7 ἀντὶ τοῦ post ἔρυον om. L 10 κρόϲϲουϲ codd. ἱμάτια λέγ. τὸν ἐξέχοντα ϲτήματα L 10. 11 προκρόϲϲαι B⟩ καὶ πρόκροϲϲαι δὲ λέγονται v. L. 12 ἴϲχειν L. lacunae quam post ἰϲαρίθμουϲ statui in codd. vestigiun non exstat; Kamm, p. 82, ultima ita. constituit: ἀλλ’ ἐξέχουϲαί εἰϲι διὰ τὸ μὴ πάϲαϲ ἔχειν ἴϲαϲ ῥυθμούϲ. Quae sequun tur ex alio scholio influxisse existimavit 13 ἐμόχλευον codd.)[*](κλίμακας ὑποτρόχους τὰς κρόσσας νοεῖ, ἤτοι μηχανὰς κλιμακώδεις, cf. schol. min. M 444) minime cohaereant. Sequitur igitur vel hinc, verba (ὡς κλειστῶν — κλιμάκων, quae supra uncinis inclusimus, Aristarcheis male adiecta esse.)[*](1 sqq †*B (v. ad p 179, lin. 23): . . . . . τὸ δὲ πύργων ἔρυον ἐπὶ τοὺς πύργους λέγει· εἷλκο γὰρ τὰ ὄργανα πρὸς τοὺς πύργους· ἐπάλξεις δὲ οἱ προμαχῶνες.)[*](†B f. 164b ad κρόσσας (id. Lp f. 203 c. l. κρόσσας μέν): τὰς πολεμικὰς κλίμακας· λείπει δὲ κατὰ ἵν᾿  ᾖ κατὰ τῶν πύργω ἔρυον. (Add. *B: οἱ δὲ τοὺς ἐντὸϲ τοῖς πύργοις ἐξέχοντας λίθους, in Lp alia sequuntur, = E p. 505, 4. 5 Dind.). Κατὰ τῶν πύργων h. l. eodem sensu accipiendum esse quo ἐπὶ τοὺς πύρ vel e schol. Porphyriano ad Δ 334 edito sequitur.)[*](B⟩ sqq. κρόσσας idem esse quod κεφαλίδας ipse Aristarchus in commentariis docuerat. Eust. p. 903, 12: ο δὲ τινές φασιν, ὅτι κρόσσαι αἱ τῶν πύργων ἐξοχαί, ὡς καὶ κροσσοὺς ἱματίων φαμέν. Ad κροσσοὺς ἱματίων etiam ap. Apollon., Hesych., Etym. M. recurritur.)[*](13 *B (f. 164b) v. 259: ἤτοι τοὺς προμαχῶνας (subiuncta scholio minus prioris ad στήλας: στήλας τοὺς θεμελίους παρὰ τὸ ἐπ᾿  αὐτῶν τὸ τεῖχος ἵστασθαι. οἱ δὲ τὰς ἀντηρίδας).)
    183

    3. Αὐτὸϲ δὲ πάλιν τρέπεν ὄϲϲε φαεινώ. ἀδύνατόν φαϲιν[*](*B f. 169 ad πάλιν. L. f. 209a, Π.) εἰ γὰρ ἀπετράπη ἀπὸ τῆϲ Ἰλίου ἐπὶ τὴν Μυϲίαν κατὰ τὰ τῆϲ Ἀϲίαϲ ἔθνη, ἀδύνατον τὴν Θρᾴκην καθορᾶν οὖϲαν ἐντὸϲ τῇ Εὐρώπη. λύεται δὲ ἐκ. τῆϲ λέξεωϲ· οὐ γὰρ λέγει τὴν Θρᾴκην αὐτὸν βλέπειν, ἀλλὰ τὴν Θρᾳκῶν γῆν, ἧϲ ἦϲαν ἄποικοι, κατοικοῦντεϲ δὲ Ἀϲίαν, Βιθυνοί τε καὶ οἱ Θυνοί, Θρᾳκῶν ἄποικοι.

    18. εἰ ϲυνεχῆ, φηϲὶ, προέβαινε, πῶϲ παρακατιών φηϲι τρὶϲ μὲν[*](B f. 169a ad κραιπνὰ.) ὀρέξατο (v. 20); ἢ τάχα τὸ κραιπνά ἀντὶ τοῦ πρόθυμα καὶ ἰϲχυρά.

    20 sqq. ἐζήτηται διὰ τί εὐθέωϲ οὐ πορεύεται εἰϲ Τροίαν ὁ Ποϲειδῶν,[*](*B f. 169a ad ἐνοϲίχθων v. 10 L f. 268b. A f. 164a.) ἀλλὰ τὸ χρόνον δαπανᾷ πορευθεὶϲ εἰϲ Αἰγάϲ. ῥητέον οὖν ὅτι δυοῖν ἕνεκα πραγμάτων μεμηχάνηται αὐτῷ ἡ ἀποδημία, πρῶτον μὲν ἵνα ἀποπλανήϲη τὸν Δία ὡϲ ἀπολελοιπὼϲ τὸν πόλεμον, δεύτερον δὲ ἵνα καθοπλιϲθῇ εἰϲ τὸν τοῦ Διὸϲ πόλεμον, ἐὰν ἄρα φωραθεὶϲ εἰϲ τὴν ϲυμμαχίαν κινδυνεύϲη.

    ---τίνοϲ δὲ ἕνεκεν ἐπὶ τὰϲ Αἰγὰϲ ἄπειϲι, καὶ δυνάμενοϲ ἐντὸϲ[*](B f. 169a ad τρἰϲ μὲν. Lp f. 208ᵇ c.l. τρὶϲ μὲν ὀρἑξατ᾿.) Τροίᾳ εὐθὺϲ γενέϲθαι μετὰ τὸ λιπεῖν τὴν Ϲαμοθρᾴκην, ἴϲωϲ οὖν πρὸϲ κατάπληξιν τῶν Πρώων ἄπειϲι τὸ ξίφοϲ ληψόμενοϲ---

    [*](1 εἰϲ τὸ αὐτὸϲ δὲ πάλιν τρέπεν κτλ. L 2 μιϲίαν καὶ τὰ τῆϲ Ἀϲ. L. 5 καὀρέτοικοῦϲι δὲ L. βηθυνοὶ BL. θϋοὶ (e corr.) L. 6 Θρᾳκ. ἄπ. del. Kamm.. p. 83 9 οὐκ εὐθείᾳ A, εὐθέωϲ (supra scripto οὐκ vel μὴ) L. 10 εἰϲ om. A. καὶ ῥητέον ὅτι A L 11 πραγμάτοιν L 13 τοῦ om. A 14 κινδυνεύῃ A.)[*](4 Aliter Eust. N, p. 916, 54 sqq.)[*](7. 8 Idem schol. Lp (f 208 b, c. l. καριπνὰ ποσὶ), ubi ὀρέξετο pro ὀρέξατο legitur. Simil Vict. f. 228a (in fine: ἀντὶ τοῦ πρόθυμα καὶ σπουδαῖα).)[*](17 Addit nonulla Vict. (f. 228a, qui in iis quae antecedunt cum B Lp fere congruit): ἢ ὀπλιεῖται ὡς οὑ ἀνεξόμενος 〈—μένου?⟩ Διός. ἢ τῷ ἐπιτ τερπεῖ τῆς φράσεως τὸ τῆς μάχης στυγνὸν διαλύει. ἢ ἀναχωρ ρεῖ ὅπως ὑπόνοιαν δῷ τοῖς Τροικῖς⟩ . . . Quae quoniam ex parte iis quae altera quaestione h. l. edita continentur respondent, haud scio an ad ipsum Porphyrium referenda sint, quamvis illa τῷ ἐπιτ τερπεῖ — διαλύε (cf. Eust., p. 91 8, 4 sqq.) a ratione eius aliena esse videantur. Qua de re utcunque statuetur, quaestiunculam a Vict. v. 23 (pertinet ad v. 34) servatam (. . . διὰ τί δὲ τοῦς ἵππους καταλιμπάνων αὐτοῦς καὶ θᾶττον βαδίζων ἢ οὖν καλλιγραφῆσαι βούλεται ὁ ποιητὴς τὴν ἱδὸν αὐτοῦ, ἢ προπαρασκ κευάζεται τῷ Διί . . . ) nihil esse nisi eandem quam huc attulimus in alteram formam redactam apparebit.)
    184