Panarion (Adversus Haereses)

τὸ γὰρ ἐκεῖ ἀναχωνευθῆ- ναι τὸν ἀνδριάντα, τοῦτο ἐνταῆθα τὸ ἀποθανεῖν καὶ διαλθῆναι τὸ σῶμα, τὸ δὲ ἐκεῖ ἀναμορφοποιηθῆναι τὴν ὔλην ἢ ἀνακοσμηθῆναι, τοῦτο ἐν- ταῦθα τὸ ἀναστῆναι,

ὥσπερ καὶ ὁ προφήτης ’Ιερεμίας τούτοις γὰρ] ἤδη καὶ αὐτὸς ὦδε τὰ αὐτὰ παρεγγυᾷ »καὶ κατίβην« λέγων ·εἰς τὸν οἶκον τοῦ κεραμέως, καὶ ἰδού, αὐτὸς ἐποίει ἔργον ἐπὶ τῶν λίθων· καὶ διέπεσε τὸ ἀγγεῖον ὃ αὐτὸς ἐποίει ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ καὶ πάλιν ἐποίησεν αὐτὸ ἀγγεῖον ἕτερον, καθὼς ἤρεσεν ἐνώπιον αὐτοῦ ποιῆσαι. καὶ ἐγένετο λόγος κυπίου Ι πρός με λέγων· εἰ καθὼς ὁ κεραμεὺς οὖτος οὐ δυνήσομαι P551 τοῦτο ποιῆσαι ὁμᾶς, οῖκος τοῦ ’Ισραήλ; ἰδού, ὡς ὁ πηλὸς τοῦ κεραμέως υμεις εστε εν ταις χερσι μου«.

36. Πρόσσχες γὰρ ὅπως, ὡς ἔφην, μετὰ τὸ παραβῆναι τὸν ἀνθρωπον ἡ μεγάλη χεὶρ εἰς νῖκος καταλεῖψαι τὸ ἑαυτῆς ἔργον οὑκ ηὐδόκησεν ὡς κίβδηλον τῷ πονηρῷ ἀδίκως αὐτὸ λυμηναμένῳ βασκάνοις αἰτίαις, ἀλλὰ [*](11 — 17 Jerem. 36) [*](M U S Pa) [*](2 δέ μοι U < S Ι θεὸς + οὕτως U Ι διοικονομηκέναι M 3 seiner Hand S Ι τέχνισμα M Ι φθόνω U 4 τοιοῦτο .M so S 5 μεμωμημἐνον MUPa Ι ἐν ἑαυτῷ < S 6 ἐκτακῶσι καὶ < S 7 ἐν αὐτῷ τὸ] ὄ Pa 8 τοῦτο] τοῦτον τοῦτο M τοῦτον τὸ U Ι τὸ 1 < MU 9 τὸ δὲ] δὲ Pa Ι ἣ ἀνακοσμηθῆναι < S Ι ἀνακομισθῆναι M 9f ἐνταῦθα + μετὰ ἀποθανεῖν U 10 καὶ < S 10f τούτοις—τὰ < S S 10 γὰρ]* Ι ἤδη] δὴ Ρα 11 τὰ αὐτὰ] xuvxa U Pa Ι παρεγγυᾷ] reinigt S Ι λέγων hinter κεραμέως Pa 12 ἐπὶ τὸν λίθον Pa 13 αὐτὸς < U 14 αὐτὸ] ihm S Ι vor ποιῆσαι + MU — ποιῆσαι] ποιεῖν < S 16 τοῦτο < S Ι τοῦτο ποιῆσαι ὑμᾶς] τοῦ ὑμῖν Pa Ι τοῦ < M Ι ὡς < U 17 ταῖς #x003C; Pa 18 πρόσχες MUPa #x003C; M Ι ὄπως] πῶς u. hinter ὡς ἔρην Pa < S 19 νεῖκος U Zertretung καταλείψειν M Ι τὸ ἑαυτῆς ἔργον] den Menschen S 19 f ὡς κίβδηλον — λυμηναμένῳ] wie einen, der umdunkelt ist von dem Widersacher S 20 κίβδηλον] ὁῆλον Pa Ι τῷ πονηρῷ] πονηροῦ U | αὐτὸ λυμηναμένῳ] ἀπολυμηναμένω Pa λυμηναμένου U)

»ἢ οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ὁ κεραμεὺς τοῦ πηλοῦ ἐκ τοῦ αὐτοῦ φυράματος ποιῆσαι σκεῦος, ὃ μὲν εἰς τιμὴν ὂ δὲ εἰς ἀτιμίαν«; 6 δή ἐστι (τοῦτο γὰρ πασιν ὁ ἀπόστολός μοι δηλοῦν φαίνεται)· μή μή τι ἐξουσίαν οὐκ ἔχει ὁ θεὸς ἀπὸ τῆς ὔλης ἑκάστου τῆς αὐτῆς ἀναπλάσας καὶ ἀνακοσμήσας ἰδίως ἔκα στον ἢ εἰς τιμὴν ἡμῶν ἀνκστῆσαι καὶ δόξαν ἢ εἰς ἀτιμίαν καὶ κατάκρισιν; εἰς ἀτιμίαν μὲν τῶν ἐν ἁμαρτίαις φαύλως βιωσάντων, εἰς τιμὴν τιμὴν τῶι ἐν δικαιοσύνῃ.

καθάπερ ἐδηλώθη καὶ τῷ Δανιήλ »καὶ πολλοὶ τῶν καθευ- δόντων ἐν γῆς χώματι« λέγοντι »ἐξεγερθήσονται, οὖτοι εἰς ζωὴν αὶώνιον καὶ οὖτοι εἰς ὀνειδισμὸν καὶ αἰσχύνην αἰώνιον, καὶ οἱ συνιέντες εκγάμψουσιν ὡς ἡ λαμπρότης τοῦ στερεώματος«.

ἐφ’ ἡμῖν γὰρ οὐ τὸ ἀφανέσαι τὴν ῥίζαν τελείως τῆς πονηρίας, ἀλλὰ τὸ μὴ πρὸς ἔκτασιν αὐτὴν ἐᾶσα φῦναι καὶ καρποφορεῖν. ἡ μὲν γὰρ καθόλου καὶ καὶ παντελικὴ αὐταῖς αὐτῆς ἀναίρεσίς τε καὶ ἀπώλεια ὑπὸ τοῦ θεοῦ κατὰ τὴν τοῦ σώματος ὡς εἴρηται διάλυσιν γίγνεται, ἡ δὲ ἐκ μέρους πρὸς τὸ μὴ οῖσαι βλαστὸν ὑφ’ ἡμῶν.