In Libros Aristotelis De Caelo Paraphrasis

Ex bis itaque iutellegi potest, in omni eo, quod de nou esse ad esse comniutatur, vis ae potestas esseudi actum pvaecedit. potentia enim ad senectutem ipsam senectutem praecedit. quare genevabile, dum non est, essendi poteutiam habet ac ea potentia, qua est, cum ea disositioue concurrit, in qua non est. quodsi tempus, quo non est, infinitum existat et omni eo tempore inerit ei potentia, qua erit, cousentaneum ergo non erit, ut postea sit quaudoque, sed semper quocunque tempore, quod ei assiguabitur. potentia etenim, cui essendi actus continget, non est hoc tempore (exempli gratia) maior, quam sit alio tempore; alioquin si ita esset, conveniret utique, ut eiusmodi tempus esset terminatum, id videlicet quo convenit, ut non sit, et quo couvenit, ut sit. et si erat, quemadmodum diximus, illud tempus iufiuitum, quo non est, toto hoc tempore inerit ei potentia, ut sit. potentia ’o actu antiquior est; [quare] si posuerimus aliquo temporis momento, quo non est, esse innovatum, siquidem inest ei potentia, quae, ut omnino sit, causa causa est, falsum fuit, quod statuimus, verum id non erit, quod tieri non potest, videlicet unum et idem simul acta esse et non esse, huius vero rationis captione quoque excluditur, ut genitum eam potentiam intinito tempore habere possit, cuius gratia convenit, ut sit. omnes autem eiusmodi rationes ab eo sermone pendent, qui habet: quod multorum vim ac dispositionera habet, actiones illarum potentiarum in eo simul esse posse.

Deinceps alia etiam indagine, quae antea praefata sunt, Aristoteles prosequitur, in his autem longo verborum progressu minime utitur; etenim eius opinio hoc in loco non est indicare, si interitum admittit, semjjer antea non fuisse, nee si interitum sentiet, semper antea fuisse, sed in universum dixit: corruptihile corrumpetur sin minus, convenit ut sit, cum natura sua interitum sentiat; et generabile, fieri nou potest, ut semper sit. perspicuum est autem, id alia ratione evenire. ex iis namque ipsis declarat, quauam ratione quod retulit, esse contingat, et cum hoc etiam eorum sententiam refellit, qui aliquid esse pronuntiant, quod semper interire potest et tamen nunquam interit. nos autem dicemus, quo pacto sujjer hoc demoustratio exstruatur ex hoc eodem sermone. cum corruptihile aliquid omnino non interit, | simul corruptibile et incorruptibile erit; [*](f. 23v) etenim corruptihile est, quoniam non essendi potentiam habet, incorruptihile autem, quoniam nunquam interit; quare simul essendi et non essendi potentiam hahehit. sin vero dicamus, quod infinite tempore has duas potentias habeat, ac deinceps po- [*](3 Ex his] 283a20 21 genitum . . sit (22)] conicio ingenitum . . non sit)

Couveuit erg-o, ut id iutereat, quod iuterire potest, haec autem positio alteium serraonem uou requirit, ut puta, si superioribus temporibus semper fuerit vel uoii fuerit, sed absolute quidem, si interire potest, iuterit. hiuc tit, ut hie idem sermo eorum sententiam lefellat, qui aliciuid semper interire posse affirmant, quod tamen nuquam interit. ita etiara quod natura sua nasei poterit, omniuo convenit, ut aliquando generatum sit vel generetur, sive, postquam natum fuerit, illud semper esse statuimus, she id semper esse minime statuimus, sed desinit esse, neque etiam hoc in loco explicatur, postquam inuovatum fuerit, utruin semper, an non semper sit; quod enim consonum videtur, est, ut genitum tantum sit. ctcnim si semper gcnerabilc esset, sed ipsum superioribus non fuerit uec ullo uuquam consequenti tempore erit, essendi ac non essendi potentiam infinito tempore habebit; ex eo enim, quod ortum habet, inest ei potentia, quae ut omnino sit, causa est, ex eo vero, qoud superioribus temporibus non fuit nec consequentibus erit, inest ei potentia, quae, ut omnino non sit, causa est. id autem cum posuerimus, falsum erit, sed impossibile nequaquam, ut hoc iure esset et non esset, et reliqua, quae in aliis dsipositionibus dicta sunt.

Hoc autem ex ea positione omnino deducitur, videlicet quod natura sua interire potest, consequentibus omnibus temporibus sine interitu permanere posse, corruptio enim et mictatio, quae est causa comiptionis eorum, qaibus inest, non erunt, si gernerabile non generahitur. sed quod in fine eius sermonis addidit: uempe convenit igitur, ut non semper sit, et quod ab hoc sermone pendet, videlicet siquiclem convenit, ut sit, idem fere est, quod antea praefatus fuit, dum inquit etiam, semper 003E; erit, cuius causam deinde assignavit, siquidem fieri potest, ut sit, fierique etiam potest, ut non sit semper.