On the Sublime

Longinus

Longinus. On the Sublime. Roberts, William Rhys, editor. Cambridge: Cambridge University Press, 1907.

ὁ μὲν γὰρ Δημοσθένης κατ̓ ἄλλον τινὰ τρόπον ἐπὶ τοῦ Ἀριστογείτονος ἐμπαθὲς τὸ πολυπρόσωπον καὶ ἀγχίστροφον παρέστακεν.

καὶ οὐδεὶς ὑμῶν χολὴν
φησὶν
οὐδ’ ὀργὴν ἔχων εὑρεθήσεται, ἐφ’ οἷς ὁ βδελυρὸς οὗτος καὶ ἀναιδὴς βιάζεται; ὅς, ὦ μιαρώτατε ἁπάντων, κεκλειμένης σοι τῆς παρρησίας οὐ κιγκλίσιν οὐδὲ θύραις, ἃ καὶ παρανοίξειεν ἄν τις
ἐν ἀτελεῖ τῷ νῷ
114
ταχὺ διαλλάξας καὶ μόνον οὐ μίαν λέξιν διὰ τὸν θυμὸν εἰς δύο διασπάσας πρόσωπα
ὅς, ὦ μιαρώτατε,
εἶτα πρὸς τὸν Ἀριστογείτονα τὸν λόγον ἀποστρέψας καὶ ἀπολιπεῖν δοκῶν, ὅμως διὰ τοῦ πάθους πολὺ πλέον ἐπέστρεψεν.

οὐκ ἄλλως ἢ Πηνελόπη,

  1. κῆρυξ, τίπτε δέ σε πρόεσαν μνηστῆρες ἀγαυοί;
  2. εἰπέμεναι δμωῇσιν Ὀδυσσῆος θείοιο
  3. ἔργων παύσασθαι, σφίσι δ’ αὐτοῖς δαῖτα πένεσθαι;
  4. μὴ μνηστεύσαντες, μηδ’ ἄλλοθ’ ὁμιλήσαντες,
  5. ὕστατα καὶ πύματα νῦν ἐνθάδε δειπνήσειαν,
  6. οἳ θάμ’ ἀγειρόμενοι βίοτον κατακείρετε πολλόν,
  7. κτῆσιν Τηλεμάχοιο δαΐφρονος· οὐδέ τι πατρῶν
  8. ὑμετέρων τῶν πρόσθεν ἀκούετε παῖδες ἐόντες,
  9. οἷος Ὀδυσσεὺς ἔσκε.