Paroemiae (epitome operis sub nomine Diogeniani) (e cod. Mazarinco)

Οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ: Ἱπποκλείδης μετὰ ἄλλων ἐμνηστεύετό τινα· τοῦ δὲ Κλεισθένους εἰπόντος, Ἐξορχῇ τὸν γάμον· Οὐ φροντὶς, ἀπεκρίνατο. Εἶπε δὲ τὸ Ἐξορχῇ, ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἐν τῷ γάμῳ ἐκυβίστα.

Ὁ φαλλὸς τῷ θεῷ: ἐπὶ τῶν ἀπονεμόντων ἐνίοις τὰ εἰκότα καὶ πρόςφορα.

Οἰταῖος δαίμων: ὃς ὕβριν καὶ ὑπερηφανείαν ἐμίσησεν.

Οὐκ ἐπαινεθείης οὐδ’ ἐν περιδείπνῳ: ἐπὶ τῶν μηδενὸς ἀξίων· εἰώθασι γὰρ ἐν τοῖς περιδείπνοις τὸν τελευτήσαντα ἐπαινεῖν, καὶ εἰ φαῦλος ἦν.

Ὁ κνὶψ ἐν χώρᾳ: ἐπὶ τῶν ταχέως μεταπιπτόν των. Κνὶψ γάρ ἐστι θηρίον ξυλοφάγον.

Οἶδα Σίμωνα, καὶ Σίμων ἐμέ: δύο ἐγένοντο ἡγεμόνες, Νίκων καὶ Σίμων. Ὑπερίσχυσε δὲ ὁ Σίμων κακοτροπώτατος ὢν, ὥστε καὶ τὴν ἐπὶ Νίκωνα φήμην ἀπαλεῖψαι. Λεχθείη δ’ ἂν ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν ἀλλήλους ἐπὶ κακίᾳ γινωσκόντων.

Ὁ ἄπληστος πίθος: οὗτος λέγεται ἐν Ἅιδου εἶναι.

Οἶνος καὶ ἀλήθεια: Εὔανδρος παρὰ τοῖς Πέρσαις φησὶν οὐ βασάνοις ἐξετάζεσθαι, ἀλλὰ μεθυσκομένους.

Οἴκοθεν ὁ μάρτυς: ἐπὶ τῶν καθ’ ἑαυτῶν μάρτύρας φερόντων.

Ὄνῳ τις ἔλεγε μῦθον, ὁ δὲ τὰ ὦτα ἐκίνει: εἰς ἀναισθησίαν τινῶν.

Ὁ Κρὴς τὸν Κρῆτα: ἐπὶ τῶν ὁμοιοτρόπων.

Ὄνος ἐν μελίσσαις ἐπὶ τῶν ἐν κακοῖς περιπεσόντων.

Ὄνος λύρας ἀκούων: ἐπὶ τῶν ἀπαιδεύτων.

Ὃς αὑτὸν οὐκ ἔχει, Σάμον θέλει: ** Ἀθηναίων ἀξιούντων, ὅτε παρέδωκαν τὸ ἄστυ αὐτῶν, Σάμον ἐν αὐτοῖς ἐᾶσαι, εἶπον τοῦτο.

Οἴκοι μένειν δεῖ τὸν καλῶς εὐδαίμονα:

Οἱ φῶρες τὴν βοήν: ἤτοι δεδοίκασιν.

Ὁμοιότερος σύκου: τοῦτο παραπαίζει διὰ τὴν ἐμφέρειαν τῶν συκῶν.

Οὐδὲν πέπονθας δεινὸν, ἂν μὴ προςποιῇ:

Οὐκ ἔστι διθύραμβος, ἂν ὕδωρ πίῃ: ὁ γὰρ θεὸς εὑρετὴς οἴνου, ᾧ τινι ἑορτάζουσιν.

Οὐ πατρικὰ αὐλεῖ μέλη: ἐπὶ τῶν οὐχ ὁμοίως τοῖς πατράσι βιούντων.