Περὶ ῥημάτων

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ ῥημάτων, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

τὰ τρίτα πρόϲωπα πληθυντικὰ ὁριϲτικὰ ἐνεϲτῶτοϲ χρόνου τὴν αὐτὴν φωνὴν καὶ τὸν αὐτὸν τόνον ἀποφέρεται ταῖϲ πληθυντικαῖϲ δοτικαῖϲ μετοχαῖϲ, λέγομεν λέγεται λέγουϲι καὶ τοῖϲ λέγουϲιν, [*](1. 13 Choer.499, 29. l. 20 οὐχ ὅτι scripsi pro παρ’ οἶϲ. Haec ex Herodiano petita esse coniectari licet ex Choer. 747, 17. l. 24 contra Herodiani sententiam fuerunt, qui dicerent primam dualis personam traiectione consonarum fingi potuisse τύπτοθμον aut τύπτοτμον, quibus Ϲhoeroboscus obsistit contendens, propter characterem pluralis et dualis antecedere debere literam θ sive τ. Antea Apollonii sententia exposita fuit, quae eodem redit. l. 25 altera, quae profertur, causa ex comparatione rerum physicarum desumpta potius Apollonio adscribam collat. Choer. 518, 28. l 35 simile praeceptum etiam in Rhematico exstitisse patet ex Theodos. 1009, 30 et Choer. 509, 24; 510, 6.)

792
ἵϲταμεν ἵϲτατε ἱϲτᾶϲι καὶ τοῖϲ ἱϲτᾶϲι, ἵεμεν ἵετε ἱεῖϲι καὶ τοῖϲ ἱεῖϲι. ἀντιπίπτει  μόνον διά τι αἴτιον τὸ φαϲί πρὸ τὸ φᾶϲι μετοχικὸν ὡϲ ϲτᾶϲι.

(Περὶ παρατατικοῦ).

τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐϲτιν οἷον ἔλεγον ἐγώ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι. ἐν δὲ τοῖϲ ϲυγκοπεῖϲι τρίτοιϲ ἡ ϲυγκοπὴ ἀναδέχεται τὴν λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούϲῃ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ κατὰ τὴν μετοχήν, ἔϲτηϲαν ἔϲταν, ϲτάντοϲ γάρ· ἔβηϲαν ἔβαν, βάντοϲ γάρ· ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν, κοϲμηθέντοϲ γάρ· «φάνεν δέ οἱ εὐρέεϲ ὦμοι» (ϲ 68), φανέντοϲ γάρ· ἔφυμεν ἔφυτε ἔφυϲαν ἔφυν, ἐπεὶ φύντοϲ ἔδυμεν ἔδυτε ἔδυϲαν ἔδυν, ἐπεὶ δύντοϲ. περὶ δὲ τοῦ «τῆϲ δ’ ἦν τρεῖϲ κεφαλαί» (Hesiod. Theog. 321) ἐν τοῖϲ περὶ ῥήματοϲ ἐροῦμεν.

ἔαϲκε κατὰ ϲυϲτολήν. οὕτωϲ καὶ πάντεϲ· τὰ γὰρ διὰ τοῦ ϲκε παρηγμένα Ἰακῶϲ βραχεῖαν ἔχει τὴν παραλήγουϲαν «ὧδε δέ τιϲ εἴπεϲκε» (271) καὶ «τὴν αὐτὸϲ φορέεϲκε» (0 646).

[*](1. 12 cur autem ἦν, non ἔν factum sit, Choeroboscus 536, 8 Herodiano, ut ex comparatione Il. Pros. patet, duce exposuit ἔϲτι ἦμεν ἦτε ἦϲαν καὶ γίνεται παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ ἦν τὸ τρίτον πρόϲωπον τῶν πληθυντικῶν καὶ ἰδοὺ ἐλλείπει μιᾷ ϲυλλαβῇ τοῦ ἰδίου πρώτου πληθυντικοῦ· οὐδὲ (pro οὗ καὶ) γέγονε πρὸϲ τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ μετοχῆϲ ἔϲτι γὰρ εἴϲ ἔντοϲ ἡ μετοχὴ καὶ ὀφείλει τὸ τρίτον τῶν πληθυντικῶν γενέϲθαι ἔν διὰ τοῦ ε, εἴϲ ἔντοϲ γὰρ ἡ μετοχή, ἀλλ’ ἐπειδὴ μονοϲύλλαβόϲ ἐϲτιν ἡ λέξιϲ καὶ τὴν αὐτὴν ἔχει ἄρχουϲαν καὶ. λήγουϲαν καὶ παραλήγουϲαν, τῷ λόγῳ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ἐφυλάχθη τὸ η καὶ οὐκ ἐγένετο τῷ λόγῳ τῆϲ παραληγούϲηϲ διὰ τοῦ ε. ἔϲτι καὶ ἄλλη τοιαύτη ἀπολογία, ἣν λέγει ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ αὐτοῦ μονοβίβλῳ (cf. supra).)[*](Etiam, quae Choeroboscus 536, 31 de formis ἐπληροῦϲαν et ἐϲχάζοϲαν profert, ex Herodiano petita esse videntur: πάλιν δὲ ἐκ τοῦ ἐναντίου εὑρίϲκομεν παρψχημένων τινῶν τρίτα πρόϲωπα πληθυντικὰ ἰϲοϲυλλαβοῦντα τοῖϲ ἰδίοιϲ πρώτοιϲ πληθυντικοῖϲ, τῆϲ μετοχῆϲ αὐτῶν μὴ οὔϲηϲ εἰϲ ϲ  μετ’ ὀξείαϲ τάϲεωϲ, οἷόν ἐϲτιν ὁ πληρῶν τοῦ πληροῦντοϲ ἡ μετοχή, καὶ δέον ἐϲτὶν εἰπεῖν τὰ πληθυντικὰ ἐπληροῦμεν ἐπληροῦτε καὶ τὸ τρίτον ἐπλήρουν, ἐνδέον μίᾳ ϲυλλαβῇ τοῦ ἰδίου πρώτου πληθυντικοῦ καὶ λῆγον εἰϲ τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ μετοχῆϲ, καὶ ὅμωϲ εὕρηται παρὰ τῷ Εὐριπίδῃ ἐν τῇ Ἑκάβῃ τὸ τρίτον πρόϲωπον τῶν πληθυντικῶν ἰϲοϲὐλλαβον τῷ ἰδίῳ πρώτῳ προϲώπῳ πληθυντικῷ οἶον ἐπληροῦϲαν, ἔνθα φηϲὶν (574) οἱ δ’ ἐπληροῦϲαν πυρὰν κορμοὺϲ φέροντεϲ πευκίνουϲ. καὶ πάλιν ἐϲτὶν ὁ ϲχάζων τοῦ ϲχάζοντοϲ ἡ μετοχή, καὶ πάλιν δέον εἶναι τὰ πληθυντικὰ ἐϲχάζομεν ἐϲχάζετε ἔϲχαζον, καὶ ὅμωϲ εὑρίϲκεται παρὰ Λυκόφρονι τὸ τρίτον πρόϲωπον τῶν πληθυντικῶν ἰϲοϲύλλαβον τῷ ἰδίῳ πρώτῳ προϲώπῳ πληθυντικῷ ἐϲχάζοϲαν, ἔνθα φηϲὶν (21) καὶ ἀπὸ γῆϲ ἐϲχάζοϲαν ἀντὶ τοῦ ἀπέλυον· ταῦτα δὲ Καλχηδονίων ἰδιώματόϲ ἐϲτιν (Καρχηδονέων ἰδιώματα Μ; leg. cum Cobet. apud Gaisf. E. M. p. 8 Χαλκιδέων; cf. e. g. Sturz, d. dial. alexandr. p. 59).)[*](1. 15 explicatum de ϲκε paragoge praeceptum habemus ap. Choerob. p. 632 quod transiit in Ep. Cr. I 309, 12 (E. M. 624, 28), ex quibus quaedam menda. sustuli: τὰ Ἰωνικῶϲ γινόμενα διὰ τοῦ ϲκ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἀπὸ μὲν βαρυ- τόνων ὄντα ἔχει φωνῆεν πρὸ τοῦ ϲ καὶ κ τὸ ε οἶον τύπτεϲκε λάβεϲκε λέγεϲκε, ὑπεϲταλμένου τοῦ πρώτου ἀορίϲτου. καὶ τὰ τῆϲ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων καὶ τὰ τῆϲ πρώτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν εἰϲ μι ὁμοίωϲ τὸ ε ἔχει πρὸ τοῦ ϲ καὶ. κ οἶον ποίεϲκε, τίθεϲκεν, τὰ δὲ τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων ἐν τῷ)
793

(Περὶ παρακειμένου).

εἴ τιϲ εἶποι, διὰ τί γὰρ τετύφατε καὶ ἐτύψατε διὰ τοῦ α φαμὲν καὶ μὴ τετύφετε καὶ ἐτύψετε διὰ τοῦ ε, λέγομεν ὅτι οὐ δύναται εἶναι τετύφετε καὶ ἐτύψετε διὰ τοῦ ε, ἐπειδὴ τετύφαμεν καὶ ἐτύψαμεν διὰ τοῦ α ἐϲτὶ τὸ πρῶτον πρόϲωπον τῶν πληθυντικῶν· καθόλου δὲ τὰ εἰϲ μεν πληθυντικὰ τροπῇ τοῦ μεν εἰϲ τε τὸ δεύτερον ποιεῖ καὶ φυλάττει τὴν παραλήγουϲαν, ὅϲα ἔχει τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ οἷον ἐτίθεμεν ἐτίθετε, τιθείϲ γάρ, ἐδίδομεν ἐδίδοτε, διδούϲ γάρ, ἐτύφθημεν ἐτύφθητε, τυφθείϲ γάρ, ἐτετύφειμεν ἐτετύφειτε, τετυφώϲ γάρ, ἐτύψαμεν ἐτύψατε, τύψαϲ γάρ. λέγει δὲ ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι εὑρίϲκεται χρῆϲιϲ τῆϲ διὰ τοῦ ε γραφῆϲ, ὡϲ παρὰ Ἀριϲτοφάνει ἐν Ὄρνιϲι

  • ὑμεῖϲ δὲ πρεϲβεύεϲθε καὶ κεχήνετε
    • ἀντὶ τοῦ κεχήνατε.

    [*](παρατατικῷ μόνῳ τὸ α ἔχει πρὸ τοῦ ϲκ οἶον βόαϲκε γέλαϲκε· ἐν δὲ τῷ β΄ ἀορί- ϲτῳ ἐὰν ὅλωϲ γίνηται τὸ ε ἔχει πρὸ τοῦ ϲ καὶ κ, μυκῶ μυκᾶϲ ἔμυκον μύκεϲκε· τὰ δὲ τῆϲ δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ τῶν εἰϲ μι καὶ ἐν τῷ παρατατικῷ καὶ ἐν τῷ δευτέρῳ ἀορίϲτῳ διὰ τοῦ α ἐκφέρεται πρὸ τοῦ ϲ καὶ κ οἶον ἵϲτημι ἵϲτηϲ ἵϲτη ἱϲταϲκε ἔϲτην ϲτάϲκε. τὰ δὲ τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν περιϲπωμένων καὶ τῶν εἰϲ μι διὰ τοῦ ο ἐκφέρεται πρὸ τοῦ ϲκ οἷον ἐχρύϲουν ἐχρύϲοϲκε, ἐδίδων ἐδίδοϲκε τὰ δὲ τῆϲ τετάρ- τηϲ ϲυζυγίαϲ εἰϲ μι ϲυϲτέλλει τὸ δίχρονον μόνον πρὸ τοῦ ϲκ οἶον ζεύγνυμι ἐζεύ- γνυν ἐζεύγνυϲ ἐζεύγνυϲκε, ἔδυν ἔδυϲ ἔδυϲκε ὁ δὲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἐπὶ τῶν βαρυ- τόνων καὶ ἐπὶ τῶν περιϲπωμένων καὶ ἐπὶ τῶν εἰϲ μι τὸ α ἔχει πρὸ τοῦ ϲκ οἶον τύψα- ϲκε γράψαϲκε βοήϲαϲκε φήϲαϲκε πτήϲαϲκε (sic), καὶ τοῦτο εἰκότωϲ· τὸ γὰρ κεχρεω- ϲτημένον τῷ τρίτῳ προϲώπῳ ἀνεδέξατο ἐνταῦθα τὸ γὰρ τρίτον πρόϲωπον τοῦ πρώτου ἀορίϲτου διὰ τοῦ α ὤφειλεν εἶναι οἶον ἔτυψα ἔτυψαϲ καὶ ἔτυψα ἐκεῖνο, κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ϲ, ἀλλ’ ἐπειδὴ οὐκ ἠδύνατο τὸ τρίτον πρόϲωπον ὁμοφωνεῖν κατά τὸν αὐτὸν ἀριθμὸν καὶ τὴν αὐτὴν διάλεκτον, καὶ τροπὴ παρηκολούθηϲε τοῦ α εἰϲ ε καὶ γέγονεν ἔτυψεν ἐκεῖνοϲ ἐνταῦθα δὲ ἐπειδὴ προϲερχομένου τοῦ ϲκ οὐκέτι γίνεται ὁμοφωνία τοῦ τρίτου προϲώπου πρὸϲ τὸ πρῶτον πρόϲωπον, προϲ- ἤλθε τὸ κεχρεωϲτημένον α οἶον τύψαϲκε ποιήϲαϲκε. ταῦτα δὲ οἱ Ἴωνεϲ· οἱ δὲ ποιηταὶ κατὰ μίμηϲιν τῶν Ἰώνων πολλάκιϲ καὶ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον πρόϲ- ωπον ποιοῦϲι διὰ τοῦ ϲκ οἶον τύπτεϲκον· χαίρεϲκον γὰρ ἔγωγε καὶ τύπτεϲκεϲ καὶ χαίρεϲκεϲ. λέγει δὲ ὁ Ἄβρων ὅτι εἴ τι προϲλαμβάνει ταῦτα κατὰ τὸ τέλοϲ, ἀποβάλλει κατὰ τὴν ἀρχὴν· καὶ γὰρ τὸ ἔτυπτε ποιοῦϲιν οἱ Ἴωνεϲ τύπτεϲκεν, ἀποβάλλοντεϲ ἐκ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ϲυλλαβῆϲ καὶ προϲτιθέντεϲ κατὰ τὸ τέλοϲ· διά τοῦτο δὲ τὸ ἔτυ- πτεν ἐν τῷ τύπτεϲκεν ἀποβάλλει τὸ ε τὸ τῆϲ ἀρχούϲηϲ, ἐπειδὴ τὰ ποιητικὰ Ἰωνικὰ ταἰϲ ἰδίαιϲ μετοχαῖϲ θέλει ϲυνάρχεϲθαι οἶον ἔτυπτε τύπτε τύπτε δ’ ἐπιϲτροφάδην (Φ 20) πρὸϲ τὴν τύπτων μετοχὴν, ἦγον ἄγεν ἄγε δέ ἑ μοῖρα βαρεῖα (Ν 602?) πρὸϲ τὴν ἄγων μετοχὴν, ἥψατο ἅψατο ἅψατο δ’ ἡμιόνων (Ψ 666) πρὸϲ τὴν ἁψάμενοϲ μετοχήν, ἤκουϲα ἄκουϲα πρὸϲ τὴν ἀκούϲαϲ μετοχὴν πολλάκι γὰρ ϲέο πατρὸϲ ἐνί μεγάροιϲιν ὄκουϲα (Α 996). Simile adnotamentum recurrit in Ep. Cr. I 376, 14, ubi additur augmentum non semper omitti allatis «ἐμιϲγέϲκοντο πάροιθεν» (υ 7) «ἣ οἱ παρέκεϲκετ’ ἀμοι- βάϲ» (ξ 521) καίτοι ἐν ἑτέροιϲ τοῦτο χωρὶϲ τοῦ ε λέγει κέϲκετ’ ἐνὶ μεγάροιϲιν (φ 41). μήποτε δὲ ἡ πρόθεϲιϲ ὁλόκληρόϲ ἐϲτι καὶ ὀφείλει διὰ τοῦ α (pro β′) ἐκφέρεϲθαι παρακέϲκετο. ἔχομεν δὲ καὶ παρὰ τὸ ἐῶ ἐᾶϲ ἐᾷ εἴων εἴαϲ εἴα εἴαϲκε «ἀλλ’ οὐκ εἴαϲκε» (Υ 408). μήποτε δὲ καὶ τοῦτο κατὰ πάθοϲ γέγονε τοῦ ι πλεονάϲαντοϲ.)[*](l. 12 Buttmannus ΙΙ 324 Ὄρνιϲι vitiosum esse animadvertit, quum locus ex Acharn. 133 depromptus sit, sed potest Herodianus memoria lapsus esse; idem adnotavit κεχήνετε potius pro imperativo quam pro indicativo habendum esse.)
    794

    (Περὶ μέϲου παρακειμένου).

    εἰ ὁ ἐνεϲτὼϲ διὰ δύο ἀμεταβόλων, διὰ τοῦ πρώτου ἀμεταβόλου ἐκφέρεται ὁ παρακείμενοϲ ὁ μέϲοϲ οἷον τέμνω τέτομα, κάμνω κέκαμα. ἐκ τούτου πιθανεύονταί τινεϲ καὶ λέγουϲιν, ὅτι ἐν τῷ τίλλω τέτιλα καὶ πάλλω πέπαλα καὶ ϲτέλλω ἔϲτολα καὶ ἐν τοῖϲ ὁμοίοιϲ τὸ δεύτερον λ ἀπεβλήθη καὶ τὸ πρῶτον ἐφυλάχθη· ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ οὐ βούλεται τοῦτο, ἀλλὰ λέγει, ὅτι τὸ πρῶτον λ ἀπεβλήθη καὶ τὸ δεῦ τερον ἐφυλάχθη· φηϲὶ γάρ, ὅτι πρῶτον μὲν ἐν τῷ τέμνω τέτομα καὶ κάμνω κέκαμα τὸ ν ἀπὸ πλεοναϲμοῦ ἐϲτι· κάμω γὰρ καὶ τέμω ἦν· καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ν γέγονε κάμνω καὶ τέμνω, καὶ λοιπὸν τὸ ν τὸ πλεονάϲαν κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα ἀπεβλήθη κατὰ τὸν μέϲον παρακείμενον· δεύτερον δὲ δυνάμεθα αὐτὰ λέγειν, λέγω δὲ τὸ κέκαμα καὶ τέτομα, ὡϲ ἀπὸ περιϲπωμένων θεμάτων ἐϲτὶν οἷον ὡϲ ἀπὸ τοῦ κάμω καὶ τεμῶ· τρίτον δέ, ὥϲπερ τὸ τέρπω καὶ πέρθω οὐ λέγομεν πέμπτηϲ εἶναι ϲυζυγίαϲ διὰ τὸ ρ τὸ ἐν τῇ παραληγούϲῃ, ἀλλὰ τὸ μὲν τέρπω πρώτηϲ διὰ τὸ π ἐν τῇ παραληγούϲῃ, τὸ δὲ πέρθω τρίτηϲ διὰ τὸ θ τὸ ἐν τῇ ληγούϲῃ. οὕτωϲ καὶ τὸ τίλλω καὶ τὸ πάλλω καὶ τὸ ϲτέλλω καὶ τὰ ὅμοια λέγομεν εἶναι πέμπτηϲ ϲυζυγίαϲ, οὐ διὰ τὸ λ τὸ ἐν τῇ παραληγούϲῃ, ἀλλὰ τὸ λ τὸ ἐν τῇ ληγούϲῃ· τὰ δὲ χαρακτηριϲτικὰ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ θέλει εἶναι καὶ ἐν τῷ μέϲῳ παρακειμένῳ χαρακτηριϲτικὰ οἷον πείθω πέποιθα, λέγω λέλογα, δηλονότι διὰ τοῦ δευτέρου λ ἐξηνέχθη ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ἐν τῷ τέτιλα καὶ πέπαλα καὶ ἔϲτολα καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ, ἐπειδὴ αὐτό ἐϲτιν, ὡϲ εἴρηται, τὸ χαρακτηριϲτικὸν τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ. εἰ δὲ ὁ ἐνεϲτὼϲ διὰ καθαροῦ τοῦ ω ἐκφέρεται, ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ διὰ καθαροῦ τοῦ α ἐκφέρεται οἷον ἀκούω ἤκουα καὶ ἀκήκοα ὁ Ἀττικόϲ, δείω δέδια καὶ δείδια κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι, δαίω (τὸ ϲημαῖνον τὸ καίω) δέδηα καὶ καίω κέκηα· εἴω (ϲημαίνει δὲ τὸ πορεύομαι) ὡϲ παρὰ Ϲώφρονι «ἐγκίκρα, ὡϲ εἴω», τουτέϲτι κέραϲον ἵνα πορευθῶ, καὶ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ εἶα διὰ καθαροῦ α καὶ κατὰ ἔκταϲιν Ἀττικὴν τοῦ ε εἰϲ η ᾖα διὰ τοῦ η καὶ ι ὥϲπερ εἰκάζω εἴκαζον καὶ ᾔκαζον καὶ πάλιν εἴδειν ᾔδειν, καὶ κατὰ διάλυϲιν τοῦ ι ἤϊα, ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (δ 433)

  • ἤια, πολλὰ θεοὺϲ γουνούμενοϲ,
    • ἀντὶ τοῦ ἐπορευόμην, οὗ τὸ τρίτον πρόϲωπον ἦϊε,
  • ἃ δ’ ἤϊε νυκτὶ ἐοικώϲ (Α 47).
    • τοῦτο τὸ ἤϊα διὰ τοῦ η καὶ ι τρέπει τὸ α εἰϲ ειν, καὶ ποιεῖ τὸ ὑπερϲυντελικὸν ἠΐειν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν διὰ τοῦ η καὶ ι καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου κατὰ τὴν λήγουϲαν, ἐξ οὗ τὸ παρῄειν καὶ ἐξῄειν καὶ ἀπῄειν, ὡϲ παρὰ Μενάνδρῳ
  • ἀπῄειν τῶν τόκων ἔχων τόκουϲ.

    • [*](1. 26 δείω scripsi pro δέω. l. 29 ἐγκίκρα M; cf. E. M. 121, 30 et 425, 24.)
    796

    ϲιϲ, ἀλλὰ δοκεῖ ὅμωϲ πρωτότυπον αὐτὸ εἶναι τοῦ νείφω, ὡϲ ὑποδηλοῖ καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ νέφοϲ καὶ ἡ νεφέλη.

    περὶ ποϲότητοϲ τῶν ϲυλλαβῶν λέγομεν ὅτι μὲν ἐπὶ βαρυτόνων θεμάτων ἰϲοϲυλλαβεῖ τῷ ἐνεργητικῷ παρακειμένῳ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ οἷον τύπτω τέτυφα τέτυπα, νύϲϲω νένυχα νένυγα, νήθω νένηκα νένηθα, πείθω πέπεικα πέποιθα, πλήϲϲω πέπληχα πέπληγα. κείρω κέκαρκα κέκορα, φθείρω ἔφθαρκα ἔφθορα, ἐπὶ δὲ τῶν περιϲπωμένων θεμάτων μιᾷ ϲυλλαβῇ ἐνδεῖ τοῦ ἐνεργητικοῦ ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ οἶον δουπῶ δουπήϲω δεδούπηκα δέδουπα, μυκῶ μυκήϲω μεμύκηκα μέμυκα, κτυπῶ κτυπήϲω ἐκτύπηκα ἔκτυπα.