De constructione

τὸ γοῦν

Διὰ τοῦτο καὶ ἐπεκτεινόμεναι ϲυνέλκουϲι κατὰ τὸ τέλοϲ τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ ἔχει ἡ ἐνί καὶ ἡ προτί. —διὰ τοῦτο οὐδ’ οἱ περὶ τὸν Ἀλριϲτοφάνη ἠξίωϲαν βαρύνειν τὰ μόρια κατὰ τὴν Αἰολίδα διάλεκτον, ἵνα μὴ τὸ ἴδιον τῆϲ προθέϲεωϲ ἀποϲτήϲωϲιν, λέγω τὴν ἀναϲτροφήν· εἰ γὰρ καὶ ἐβαρύνθηϲαν, ἀνθελκόμεναι ἀπὸ τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντάξεωϲ ἢ τοῦ [*](ὀνόματοϲ ἐζήτηϲαν τὸ ἀμεῖψαι τὸν τόνον, καθ’ ἃϲ εἴπομεν αἰτίαϲ. — ARGVM. § 11. Monosyllabae praepositiones, quondo exitus earum augetur syllaba, in hanc accentum simul tabunt, ut in his quoque anasropbe accentus feri possit. — nec aliam ob causam Aristophanes Byz.exclusit e poematis Aeolicis praepositionum barytonesin, quam si accepissmnt,tenoris mutatio fieri non poterat, ubi ab legitimo loco praepositivο abstrahentur. —eandem deniqne ob causam) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ϲτοιχειωταὶ hic non ei sunt qui elementa tradunt, sed ei qui linguarum elementa confoemaverent. — 3 προευθετιϲμένων. efr et εὐθετίζεϲθαι 169,19. de adv. 140, 11 et εὐθετeϲθαι 176, 26 atque εὐθετιϲμόϲ infra in. 6 et de adv. 144, 19. —εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον =ad hanc quam indicayimus reguelum. — 6 vide Adn. crit — 7 ἐπεκτεινόμεναι. cfr de pron. 37, 9 αἱ διὰ τοῦ ἱ ἔπεκτεινόμεναι (ἀντωνυμίαι) ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. ibid. 62, 1 et 29, 14. —8 οἱ περὶ Ἀριϲτοφάνη. Mauck Arist. Βyz. 61 haec refert ad Alcaei editionem Aristophaneam. ad οἱ περὶ vide Lebrsii qu. ep. 28*. — 9 Αἰολίδα διάλεκτον. de pron. 73, 7: ἀδόνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβἀζουϲιν (i. e. non reiciunt accentum praepositionum in paenultimam excepta snsstrophe). Choerob. in Theod. I 311.12 H. 333. 26 G.: πᾶϲα λέξιϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν παρ’ ἡμν ὀξυνομένη παρὰ τοϲ Αἰολεῦϲι βαρύνεται, οἰον Ἀτρεόϲ Ἄτρευϲ, ϲοφόϲ ϲόφοϲ, χωρὶϲ τῶν προθέϲεων καὶ τῶν ϲυνδέϲμων· ἐπὶ γὰρ τούτων φυλάττουϲι τὴν ὀξεῖαν τάϲιν. idem ΙΙ 621,13 Η. 843, G. cfr Prisc. XIV § 6 II 27 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 ωϲ om A. 1, add A | ϲτιχιωται A1, οι ex primo ι fecit. ει ex secundo A3 ϲτοιχειῶται Ϲb, ϲτοιχειαϲταὶ Β. ea nomina in ωτηϲ desinentia, quae a verbis originem ducunt, oxytona sunt: vide oettling Grieeh.Akzentlehre p123.Chsndler Greek accentnation n.51 || 2 αυτοιϲ A. | γινομένην C || 3 προηυτεθιϲμένων CB || 5 κατὰ τὰϲ τάϲειϲ om CB || 5 6 οὐ γὰρ—ὑπῆρχεν] immo potius οὐ γὰρ εἰϲ τὸ μεταππτον τῆϲ τάϲεωϲ ὁ αὐτὸϲ εὐθετιϲμὸϲ ὑπῆρχεν: non itidem accommodatae ad accentus nufationem sunt ceterae orationis partes, ut praepositiones. ac videtur Ap. haec scripsisse et tradita lectio deberi eidem librario, qui corrupit locos in Adn. crit. ad 65, 6 huius ed. congestos. Kayser* interpretatnr: Bei den anderem Redegattungen riehtet sich. die Anderung des Akzens nicht so schr nach einer sicheren Regel, wie dei den Prapositionen. RSchneider tradita verba sic intellegi posse putat: talis mutatio accemtss, quae ita ut libet adhiberi posset, ceteris orationis partibus praesto no erat || ϲυνέλκουϲι] ελκου in ras A3, ϲυνελκύουϲι || 8 ἀριϲτοφάνην CB 9 βαρόνεϲθαι Β || 11 κα om B ἀπὸ Uhlig, ὑπὸ ACBb || 12 ἅν post ἐζήτηϲαν addere non opus est. vide Adn. crit. ad 22, 15 huius ed.)

Προτιθέμεναι δὴ τῶν τοῦ λόγου μερῶν ἢ κατὰ ϲύνθεϲίν εἰϲιν [*](c.ΙΙΙ.) [*](Cum vocum casualium nominativia vel vocativia praepositiones non iunguntur nisi synthesi.) ἢ κατὰ παράθεϲιν. Ἐν μὲν οὖν ταῖϲ εὐθείαιϲ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι [*](305 s) ταῖϲ ϲυνυπαρχούϲαιϲ κλητικαῖϲ οὐκ ἔϲτι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἐπινοῆϲαι. πρόδηλον γὰρ ὅτι τὸ ϲύνοικοϲ, ἐπίκουροϲ, ϲύνδουλοϲ, [*](brevis est non sclam prior, sed etiam altera praepositionum syllsbδa. nam a brevi (non a producta) facile accentus retrahitur. qua cum re consentit, quod Aeolica dislectus accentus finales ex brevi plerumque syllaba retrahit. atque quando ultime praepositionis syHaba pleonasmo producitur, sicut fit in καταί et ὑποί, excluditur anastrophe. Siquis autem miretur, non omnes praepositiones bisyllabas anastrophen pati, dicendum est, ne pronomina quidem omnia modo inclinari, modo recto tenore proferri, nec voces interrogativas omones gravi accentu pronuntiari.) [*](ARGVM. § 12. Praepositiones aut componuntur cum nliis vocibus aut appountur. nominativis casualium vocativisve numquam apponuntur. ϲύνοικοϲ enim et simlia sunt nofmina composita, id quod non solum ex accentu retracto appa-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 vide Adn. crit. —4 πλεονάϲαϲαι. Io. Alex. 27,28 (Hrod.I 480.10Liz): αί ἀναϲτρεφόμεναι διϲύλλαβοί τε εἰναι ὅθεν τριχρονοῦϲαι ἡ ἀντί καὶ ἀμφί οὐκ ἀναϲτρέφονται, οὐδὲ αἰ τῷ ῖ πλεονάζουϲαι, καταί παραί ὑπείρ, ubi ὀπαί ab Lentzio insertum propter Herod. Il. pros. ad B 824: ὑπαὶ πόδα· οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί. αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ φυλάϲϲουϲι τὸν αὐτὸν τόνον, et ad Γ 217, 0 4. ceterum vide de hoc Apollonii loco etiam Lobeeii Elementa pathol. II 222. — 7 de pron. 28.18. τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἑλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλοβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 τὸ αὐτὸ] α in ras A3, τοῦγο CB, τὸ αὐτὸ τοῦτο b | βραχεία A 1, ι in fine add A 2 μετάθετοϲ || 3 ἔϲ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ Uhlig Em. 11, εἰϲ βραχείαϲ ϲυλλαβὰϲ A CBb. videntur hic Apollonio ante oculoa obversari formae quaedam pronominum, ques Asolicae didecti proprias dicit in l. de pron. 23.18 et 23. 97, 4. 98, 2. 100, 5 et 12: ἄμμεϲ μμεϲ ἄμμι ὔμμι ἄμμε ὔμμε || 4 post καὶ in A erasae duee vel tres litteras, fortasse ἐκ | τηϲ αναϲτροφηϲ A b, utrumque ϲ finale erait A2 et. dativum exhibent etiam C B. Ap ἐλλείπειν cum dativo iungit eius rei, qua quis indiget: vide e. g. 6, 3 et 15. 81, 23 38, 8 || 5 in καταί et ὑπαί editum . ab A3 || 6 τὸ om B || 7 ἐν add RSehneider ID 596 conl. 160, 6. de pron. 75.10. de adv 198, 3 ἐϲτ τάει] ἐπτάϲει B || 8 ἀ om A 1b, exhibent. CB et supra add A || 9 προτιθεμενα A. || ἕτε] ἐπὶ B || 11 ιλιτικαιϲ Α1 , corr A2 |τῶν προθέϲεων om CB 12 πρόδηλον] fol 82v A)

Ἀλλὰ μὴν ἔτι κἀκ [*](311 b) τῆϲ τοῦ ἄρθρου παραθέϲεωϲ. πρωτευούϲῃ γὰρ τῇ προθέϲει κατὰ παράθεϲιν παραχωρεῖ τῆϲ προθέϲεωϲ, μετιὸν ἐφ’ ὃ ϲυνήρτηται· οὐ μὴν ἢν [*](ret (quod indicium compositionis saepius deest, velut in περικλυτόϲ, ἀναδρομὴ), ssd etiam inde elucet compositio, quod hae voces in omnes casas flecti possunt, quod feri nequit in nominibus, quibus praepositio appolita est.) [*](ARGVM. § 13. Atque etiam articulo addito distinguuntur nomina synthesi cum praeponitionibus copulata abo eis, quibδns illae parathesi adiunctae sunt. nam. ubi praepositio pars nominis est, ibi articulus antecedit praepositioniq eontra ubi apposita est praepositio, articulus inter nomen et praepositionem inseritur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὑπέρδουλοϲ. alterum locum, ubi haec vox inenitur.) [*](ne Bened. Hase quidem in Thesauro Steph. afferre poterat. ἀνάδρομοϲ adiectivum apud Alexmmdrum Trallianum περὶ πυρετῶν cap 3, l 335 Puschm. de specie piscium fuvisium legitur et apud Georgium Pisidem contra Severum v.251 de verticibus. —2 περιφόρητοϲ. de accentu vide Lobeckii Paralip. 493. — 5 περικλυτόϲ. cfr Βerodiani pros. Il. ad K 109 ΙΙ 69 Liz): τὸ κλυτόϲ, εἰ πτωτικὸν κατάρχοι ἔν ϲυνθέϲει, βαρύτονόν ἐϲτι, τοξόκλυτοϲ, ὀνομάκλυτοϲ, εἰ δὲ ἄπτωτον, φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον, περικλυτόϲ, ἀγακλυτόϲ, ubi post ἄπτωτον addiderat fartasse, inquit Lehrsius, si accurate hic loqui animus erat, ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν propter πρόκυτοϲ. vide Erim. Hom A0 I 378 = EM 215, 24 et Schol. Οd. α 30. — 7 post ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ cogitando supplendum est προτιθεμέναιϲ προθέϲεϲν. — 9 προεκκείμενα. cfr 10, 24. 2:2, 2. — 12 προθέϲεωϲ hic non partem orationis signifcat, sed conlocutionem: articulus qui adiungitur decedet de primo loco pruepostιemt, si haec apposita nomini, non composita cum nomine, primum locum obtinet.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 περιωπτοϲA β || 2 μερῶν Elleb.et Lehre qu. ep. 40, γενῶν AϹb, γενικῶν Β sed τὴν ente τῶν delere, quod idem Lebrsius voluit, non opus est | ἀνεδέξατο Bb | μόνον] μὴν B quod rectius dictum esset, sed obstst praeter optimorum codicum auctoritatem quod subsequitur ἀλλὰ καὶ 3 κατά θέϲιν B || 4 καὶ om B | τῆ inseruit b, in A. inter οὐ et μονῇ raeura duarum litterarum | μονῇ b, μονη A, μόνη Ϲ, μόνον B |τοῦ A b, τ A3, τῇ τοῦ CB poet τόνου add τάϲει CB ante τῆϲ add τὰ CB 6 κὰκ A2Bb || 7 ὡϲ ἔχει τὸ om B || 9 πτωϲ A in exitu lineae, ιν add A 9 —10 διὰ τῆϲ— πτῶϲιν om A 1, add A in mg || 9 προεκκείμενα A b, προεγκείμενα Ϲ, προκείμενα Β || 11 ὄρθρου Ϲb, ἀριθμοῦ AB παραθεϲε A in exitu lineae, ωϲ add A || 12 Schoemax* inimria poscit οὐ παραχωρεῖ. vide Adn. exeg. | δ) ᾖ B ἤν b cum Ellebodio, om A, ἡ CB)

Ἕθεν ἕν μέροϲ λόγου ποιήϲει τὸ προπροκυλινδόμενοϲ {Χ 221. 525, ὑποπεπτηῶτεϲ {B 312}· μέροϲ τε λέξεωϲ ἄν εἴη ἡ κατά ἐν τῷ

Καὶ ἡ μὲν τοιαύτη παράθεϲιϲ ἁπλῆϲ ἔχεται τηρήϲεωϲ, τό γε [*](Quam ob causam naturalem praepositiones synthesi tantum cum nominstivis et vocativis copulentur.) [*](307 s) μὴν ἐξεργαϲτικὸν τοῦ λόγου φυϲικωτέραν ἐνδείκνυται τήρηϲιν. αἱ εὐθεῖαι καὶ αἱ κλητικαὶ ἓν πρόϲωπον δηλοῦϲι μετὰ τῶν ϲυνόντων ῥημάτων, Τρόφων ἀναγινώϲκει— Τρύφων ἀναγίνωϲκε. Τρόφων παρα [*](net. synthesi enim περὶ praepoeitionem cum χθών iunctam esse quominus putemus, impedit et accentus et sensus, qua syntheton si esset περχθων, accentus in paenultimam migasset (ut pronuntiaretur περίχθων), nec servasset nomen genus femininum, sicut non servaveruent αὐτόχθων, ἐνοϲίχθων.) [*](ARGVM. § 15. Talia exempla afferri possunt ex observatione simplici diligens vero observatio ostendit naturalem usus causam. si obliqui cesus cum verbo iunguontur, duae personae cogitantur, velut in Τρύψωνι λέγει, ubi extrinescus supuletur nominativus nominativi vero et vοcetivi eandem personam signifcant quam verba cum eis coiuncta: Τρύφων ἀναγινώϲκει, Τρύφων ἀναγίνωϲκε. iam) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἡ τοῦ ϲημ.ἔννοια. Lehrs* confert 318, 27 ϲημαϲία ἣ νοοῦμεν. — ad 5 λόγον et ad 7 ἐπκρατῶν vide Adn. crit. — 8 παράθεϲιϲ. hic de exemplorum prolstions. efr 181, 9. 202, 27. de adv. 122, 32. 176, 15. — τηρήϲεωϲ. efr 37,14. 70, 1. de coni. 213, 11: ἡ περὶ τὰϲ φωνὰϲ τήρηϲιϲ. — 8—9 τό γε μὴν —τήρηϲιν. vide Adn. crit — 9 ἐξεργαϲτικόν. cfr 282, 10.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb 1 —2 ϲυνοδον η περιγελαϲϲε A 1; A supra η scr. ινα et supra γ add ε, denique ultimam ε litteram mutavit in ϲ, quam simplicem ϲ debebat ponere supra ϲ ϲύνοδον ἢ ἱνα περιεγέλαϲε Ϲ, ϲύνοδον ἵν’ ᾖ περιεγέλαϲε Βb || μηδὲ b cum s mg, μήτε A Ϲ. οὐκ B B || —4 καὶ ἐνοϲίχθων om CB et omittenda censuit Lebrs* hic et lin. 6, quamquam posteriore loco omnes codices hoc quoque eremplum exbibmmt. quod ut censeret, eo fortasse adductus est, quod ei τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν lin. 7 pro ἐνοϲίχθων nominis explanatione accipi non posse videbatur || 5 τὸν λόγον] exspectaveris τὸ γένοϲ. at λόγοϲ hic videtur idem signifcare quod ἔννοια. promime accemit de adv. 181, 3: τὰ ὀνόματα, προϲλαμβάνοντα ἄρθρα, φυλάϲϲει τὴν ἰδίαν ϲύνταξιν λόγον τε τὸν αὐτόν, δίχα τοῦ πλέονι ἀναφορᾳ κεχρῆϲθαι || 6 ante γῆϲ add τῆϲ CBb |γενόμενοϲ] νοούμενοϲ C || 7 τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν] exspectatur τὴν γῆν ϲείων, qua ratione lexica vetera Neptuni cognomen ἐνοϲίχθονοϲ interpretantur. sed negari nequit, τὸν ἐνοϲίχθονα etiam ἐπικρατν τῆϲ γῆϲ || 8—9 τό γε μὴν —τήρηϲιν] in Argumento haec potius conversa sunt: τό γε μὴν ἐξεργαϲτικὸν τῆϲ τηρήϲεωϲ φυϲικώτερον ἐνδείκνυται λόγον, atque haec ab Apollonio scripta esse suspicatur Uhlig et traditam scripturam ei deberi, qui corrupit lin. 6 pag. seq. et locos in Adn. crit. ad 65. 6 huius ed. congestos. RSchneider defendit tradtitam lectionem sic interpretatos: diligens vero cogitatio ostendent, observationem illam naturalem esse, i.e. natura singularum orationis partium niti || 9 τήρηϲιν] for 83 r A. ante τήρηϲιν intercidisse τὴν ci. Lehrs*)

(Ἕφαμεν γὰρ καὶ κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τῆϲ ἐκδόϲεωϲ, ὡϲ τὰ ϲτοιχεῖα τοῦ λόγου τὸν αὐτὸν τρόπον ἐπέχει τοῖϲ ϲτοιχείοιϲ τῆϲ λέξεωϲ· καὶ ὡϲ ἔϲτι προτακτικὰ ϲτοιχεῖα ϲτοιχείων [*](368 s) καὶ οὐχ ἅπαντα ἁπάντων, οὕτωϲ καὶ λέξειϲ προτακτικαὶ οὖϲαι οὐχ ἁπάντων προτετάξονται, τῶν γε μὴν δυναμένων τὴν ἐξ αὐτῶν ϲύνταξιν ἀναδέξαϲθαι. φέρε γάρ που ϲυλλαβὴν εἶναι τοιαύτην, τὴν τρα, τὴν κλα, καὶ ἐπιέναι τὸ ϲ· οὐ δὴ προϲχωρεῖ πρὸ τοῦ ρ ἢ πρὸ τοῦ λ· οὐ γὰρ δὴ τούτων προτακτικὸν τὸ ϲ, τοῦ γε μὴν κ καὶ τ, καὶ οὕτωϲ τὸ ϲκλα καὶ ϲτρα ϲυντετάξεται. φέρε δὴ καὶ εἶναί τι Τῖρυϲ, καὶ τούτῳ προϲτίθεται τὸ ν, λέγω κατὰ τὸ τέλοϲ· οὐ δὴ προϲκείϲεται μετὰ τὸ ϲ, καίτοι τελικὸν ὄν πολλῆϲ λέξεωϲ, καθὸ τὸ ϲ τοῦ ν οὐ προηγεῖται, ἀνά- [*](ARGVM. § 16. (Diximus enim initio horum de syntaxi librorum, nuntiatorum elementa itidem se habere ut elementa singularum vocum. et sicut litterae quaedam praeponi possunt, sed non omnibus litteris, ita sunt voces quoque praepositivae, omnibus vero vocibus eas praeponere non licet, sed eis tantum, qubuscum sic iungi possunt. litterernm ordinis exempla ut proferam, ad τρα et κλα accedet ϲ littera non ante ρ vel λ, sed ante τ vel κ, stque ad τιρυϲ non addetur v littera post ϲ, quamquam multae in ν exeant voces, sed ante ϲ.)) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 Ἕξφαμεν: 7.12. —3 ἐπέχει. cfr 58,5. 81,3. 164,15. 282, 3. — 6—p 450, 1 comparat hoc excursu Ap, quod praepositio ad Πλάτων βαίνει accedens non nomini sed verbo praeponitur et quod ϲlittera non litterae praemittitur, sed τ litterae. cfr Timoth. Gaz. κανόνεϲ περὶ ϲυντάξεωϲ A P IV 241, 6 (Herod. II 393, 25 Ltz): τὸ μετὰ πάντων τῶν ἁπλῶν ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν έλει εἰναι ἤγουν ὁμοῦ. καὶ ἢ κατὰ πρόταξιν εὑρίϲκεται ἢ καθ’ ὑπόταξιν. καὶ προηγεῖται μὲν οἶϲ οὐχ ὑποτάττεται οἶον ϲθένοϲ, ϲκιά, ϲπῶ, ϲτῆναι, ϲφαῖρα, ϲχίζω· ὑποτάττεται δὲ ὡν οὐ προηγεῖται οἰον ὅλϲ, Τρυνϲ,ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ, μάκαρϲ, ϲημαίνει δὲ τὸν μακάριον. Choerob. in Theod II 193, 33 H. 693,23 G.: ἡνίκα εὑρεθῶϲι τρία ϲύμφωνα ὀμοῦ, θέλει εἰναι τὸ πρῶτον μὲν ἤ ϲ ἤ κ ἤ π, τὸ δὲ δεύτερον ἄφωνον καὶ τὸ τρίτον ἀμετάβολον, οἶον ϲφραγίϲ, ϲτρατόϲ, ϲτρῶμα, ϲκληρόϲ. Choer. orthogr.A ΙΙ 264, 8 (Herod.II 591, 27 Ltz): Τῖρυϲ: ὁμοίωϲ τῷ λύϲ. γίνεται καὶ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ν Τῖρυνϲ. — οὐ προηγεῖται, scil κατὰ ϲύλληψιν.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 κείμενον A 1 CBb, sed A supra μ add co 2 ὡϲ om A 3 ἐπέχει] ἔχει b cum mg | ante προτακτικὰ add τὰ AC 4 οὐ πάντα CB οὕτω CBb || 5 ἁπαϲῶν? sed v. de pron. 32,13 τὰ ϲυντθέμενα τῶν λέξεων προτεταξεται A 1, sed A corr in pluralem μὴν] μὴ C 6 που] δήπου B || 7 ἐπιέναι Uhlig, επεινε A, ἐπεί CBb, ἐππιὸν Lehre qu. ep. 39 | δὴ Uhlig, δει A, om CBb, ubi etiam intpunctio deest post ϲ |  προχωρει A1. , corr A || 8 τοῦ] τὸ B | oὅτω CBb || 9 κλα A 1, ϲ add A | primum καὶ om CB | τι om ABb, add A2. cft 312, 22 τιρυϲ cum rasura nius litterae inter v et ϲ in A, τίρυν Ϲ, τίρυ Β, τίρυϲ δο β || 10 προϲτίθεϲθαι poposcit Hebode || 10-11 λέγω κατὰ—τοῦ v om A1, add A2 in mg || 10 τὸ] τοῦ CB || 11 τελεϲτικὸν B | πολλῆϲ λέξεωϲ Uhlig, παϲηϲ λεξεϲ A, πολλῶν λέξεων CBb. cfr ad singularem πολύϲ nominis 231, 22. Sext. Emp. adv. math. VII § 329 et 332, VIII § 335 et 336,  I § 3 (p 261,19. 262, 8. 360, 21 et 28. 599,17 Bekk.) et πάμπολλοϲ adiectivi usum pag. seq. lin. 1 et supra 103,15. 117, 10 καθὸ —προηγεῖται om CB)

οὐ δὴ οὖν προϲγινομένηϲ προθέϲεωϲ ἐν τῷ αὐτῷ προϲώπῳ, λέγω ἐπὶ τοῦ Πλάτων διαλέγεται, μεθήϲει ἡ ῥηματικὴ ϲύνταξιϲ τὸ προτακτικὸν αὐτῆϲ ϲτοιχεῖον κατὰ ϲύνθεϲιν, λέγω τὸ προϲδιαλέγεται. εἰ γοῦν καὶ ἡ ὀνοματικὴ θέϲιϲ ϲχέϲιν δύναιτο ἐπιδέξαϲθαι τὴν ἐκ τῆϲ προθέϲεωϲ, τὸ τηνικαῦτα ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ϲυνενουμένην τῷ ὀνόματι τὴν [*](314 b) πρόθεϲιν· ὁ γὰρ περίεργοϲ οὐ πόρρωθέν ἐϲτιν τοῦ περιεργάζεϲθαι, οὐδὲ ὁ μέτοικοϲ τοῦ μετοικεῖν, οὐδὲ ὁ περίοπτοϲ τοῦ περιόπτεϲθαι, οὐδὲ ὁ ἐπίκουροϲ τοῦ ἐπικουρεῖν. (οὐ γὰρ ἀντίκειται, κἄν ϲυμβολικῶϲ κέηται· ἡ γὰρ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ Ἀντίθεοϲ, Ἀντίπατροϲ καὶ τὰ τούτοιϲ ἔτι ὅμοια δυνάμει τὴν ἐκ γενικῆϲ [*](ARGVM. § 17. Ergo si praepositio accedet ad enuntiatum, in quo eadem persona verbo et nomine sigmifcatur, velut πρόϲ praepositio ad Πλάτων διαλέγεται, non dimittetur sed asciscetur verbo illud additamentum, quod ei compositione praemittetur (προϲδιαλέγεται). ubi autem nomen recipere potest habitum praepositione signifcatum it. e. ubi verbo simile est vi sua, ibi praepositio cum nomine in unam vocem coalescit. nam περίεργοϲ vi sua prope aboest ab περιεργάζεϲθαι, περίοπτοϲ ab περιόπτεϲθαι, ἔπίκουροϲ ab ἐπικουρεῖν. neqne enim sliter de ἐπίκουροϲ voce indicabimus, etiamsi ita quoqne unrpatur, ut unum siquem hodnem hoc nomine appeHlemus ex conventione. nam tum, cum componebatur vox, non proprium nomen, sed adiectivum erat; sicut etiam nomine propria Ἀντίξεοϲ et Ἀντίπατροϲ quadamtenus servant vim peceliarem [prinepdmlem],) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. παρ’ Ἀργείοιϲ. Eustath.ad Il. Θ 448 ἔϲτι κατ’αὐτὸν (Ηeraclidem Mil.) τὸ οὐ μέντον Ἀργείων καὶ Κρητῶν γλώϲϲηϲ, c πολλάκιϲ ἐξαιροῦντεϲ, φηϲί, τὸ ἐντάττουϲι τὸ ν, τὴν εἴϲ πρόθεϲιν ἔνϲ λἔγοντεϲ καὶ τὸ τιθείϲ τιθένϲ. vide Ahrmmsii de dial. dor. §14. — 2 οὐ iungendum est cum μεθήϲει verbo. — ὅνοματικὴ θέοϲ = τὸ ὄνομα. cfr 103,28 et Ska II 7*. 7 ὁ γὰρ κτλ. ad εἰ—προθέϲεωϲ. — 8 περιόπτεϲθαι. ὅπτω saepius apudgrammaticos in derivationibus invenitur, e.g. in scholiis ad Dion. Thr. 255,6. 276.18. 562. 26 H. ab περιόπτω derivat περιωπή EM 665, 24. — 9—11 cfr supra 186, 28—187, 7, ubi de ἀρί- ϲταρχοϲ compositi migratione in proprii nominis usum agtur, quae ϲυμβολιcὴ μετάθεϲιϲ appellatur, et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἵδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. Schoemann Redeteil. 78.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 γε] τε CB παμπολλον A1, corr A 2 προϲγενομένηϲ| 3 μεθηϲηρηματικη A 1, A inter ϲ et η inseruit ει, μεθ’ ἦϲ ῥ. CΒ, μεθείη ἡ ρ.b cum mg s || 4 αὐτοῦ CB 5 εἰ γοῦν b, εἴγ’ οὗν B, ἤγουν AC | ἡ om B | ὀομαϲτικὴ Hoeferi Z.f.d. Wiss. d. Sprache IV 80,ac sermo est denominativo ,sed non opus mutatione || έϲιϲ] ϲχεϲιϲ A, ipsa pr. m. corr || 6 τηνικαῦτα] in A τηνικα et rassura trium litter cerarum, quae υτα fuisse videntur. cfr 46, 4. 124, 4. 242.16. 324, 4, ubi in A. quoque τηνικαῦτα legitur. de adv. 184, 28 τηνίκα exemplum est. ceterum sb hac voce inc. fol 83 v in A. ϲυνενουμένην] post ϲυνε in A parva rasura || 9 Ἐπrκουροϲ b, sed hic de appelativo sermo est, in snbseqnentibus de proprio || 10 καιηται A || 11 μετατιθεμένη CB | 11—12 ὀντεοϲ ἀντίπατροϲ b. ἀντθεοϲ ἀντίπετροϲ Hilgard legivult etpostea πέτραϲ pro πατρὸϲ et parenthesin fninri ante ἀλλὰ μὴν. sed tota haec expositio intellegi nequit, nisi nomina pro propriis accipimus. vide Argum. ||  12 ἔτι om CB)

Αἱ γοῦν πλάγιαι πτώϲειϲ ἀποϲτᾶϲαι τῆϲ ϲυνόδου τῶν ῥημάτων, [*](Obliquis easibus praepositiones apponuntar.) τουτέϲτιν τὸ αὐτὸ πρόϲωπον οὐ δηλοῦϲαι, καὶ τοῦ ϲχήματοϲ ἀπηλλο. τριώθηϲαν· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀναδέχονται παράθεϲιν ἀντὶ ϲυνθέϲεωϲ. καὶ πρὸϲ τὸ ἡνωμένον μὲν πρόϲωπον, ὡϲ προείπομεν, καὶ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ὁμοίωϲ ϲυνήνωται, πρὸϲ δὲ τὸ ἀφιϲτάμενον τῆϲ πλαγίαϲ ϲυναπέϲτη καὶ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, μερικωτέραϲ λοιπὸν παραθέϲεωϲ γινομένηϲ [*](315 b) ἤ περ διηκούϲηϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν, περὶ Ἀπολλωνίου, ἐν [*](qua idem sigmifcent atque ἀντ θεοῦ, ἀντὶ πατρόϲ.) cum igtur praepositiones cum verbis componsmtur, non apponsntm, stiam nominativis, si sensum verbalen habent, non appositione, sed compositione praepositiones adiungentur.) [*](ARGVM. § 18, Obliqui vero casus nominum, qui non eandem pesonam quam verba coniencta sigmifcant, etiam figuram smthsticam nominativorum omittunt. e contrario enim apponuntur obliquis praepositiones. ut igitur, ubi persena nominis et verbi una est, praepositio et nomen in unam vocem coslesennt, ita obliqui, utpote quorum persona a verbo recedet (a verbi persona discrepet), non compqnuntur cum praepositionibus. atqne minorem ambitum habet obliquorum appositorum usus, quem nominum cum praepositionibus compositorum, quia haec in omnibus casibδus ustrpmtur, apponunttr vero praepositiones tribus casibus vel duobus vel uni.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 τῶν δὴ οὖν et quae sequnntur artissiem cobserent cum eis, quae antecedant excursui signis parentheticis notato. — 4 δεδείξεται: 321, 19 seqq.— 8 ϲχήματοϲ. cfr Dion. Thr. 29. 5 U.: ϲχήματα ὀνομάτων ἐϲτ τρία· ἁπλοῦν, ϲύνθετον, παραϲύνθετον. — 10 πρόϲ praepositio o secundum, extsprechend consensum signifcat τοῦ ἡνῶϲθαι τὸ πρόϲωπον et τοῦ ἄμα ἡνῶϲθαι τν ϲύνθεϲιν; item 11 consensum τοῦ ἀφίϲταϲθαι τὰϲ πλαγίαϲ (ἀπὸ τοῦ προϲώπου τοῦ ῥήματοϲ) et τοῦ ἅμα ἀποϲτῆναι τὴν ϲύνθεϲιν. —12 παραθέϲεωϲ γινομένηϲ μερικωτέραϲ. appositionis praepositionum usus minorem ambitom habδet, i. e. pauciores casus admittit, quam nominum cum praepositionibus compositorum usus, qui nulum casum excludit. efr de adv. 123, 7 τινὰ δὲ (scil ἐπιΘετικὰ) μρικωτέραν ἔχει τὴν ϲύντοξιν, de eis adieetiis, quorum usus minorem ambitum habet (quae cum paucioribus subetmtivis iungere licet) — ad λοιπὸν (dann) cfr Adn. exeg.ad 341, 5 —6 huius ed. — 13 ad διηκούϲηϲ cfr 64,12. 137, 26. 228,15 337,10. 338, 27. ad καθ’ ἕνα ϲχηματϲμόν ene ulla formae mutatione cfr 34, 3. 201, 24. 239, 22 337.13. de adv. 120.12. 16.17. aut una eademque παράθεϲιϲ) [*](ADN. CRIT., masεs. SCR. IN ACBb. 2 oῦν om CB ϲύνεο CB || 3 τῆϲ  ροθέϲεωϲ Β || 4 δέδεικται Β | ὀνομαϲτικὰϲ Cb, ὸνοματικὰϲ AB item 107, 4 αἱ ὅνομαϲτκαὶ πτώϲειϲ. in pag.  antec. lin. 5 ὀνοματικὴ tolerabile hic ὀνομαϲτκὰϲ flagitant subsequentia πλάγιαιπτώϲειϲ || 10 μὲν om A1 ,add A3 ϲυνθέϲεωϲ Lehrs qu. ep 39, pro quo πλαγίαϲ ex antecedentbus repetitum habent A CBb, τοῦ ϲχήματοϲ pro τῆϲ πλαγίαϲ coniecerat Portus || 12 ante παραθέϲεωϲ desideramus τῆϲ articulum | παραθέϲεωϲ γινομένηϲ] παραγενομένηϲ θέϲεωϲ B || 13 ηπερ A, ἧϲπερ Ϲb, ϲ περ B, Lehre qu. ep 39 ἤπερ scr.; idem iubet post γινο-)

Εκόϲ τινα φήϲειν καὶ ἐν πλαγίαιϲ ϲύνθεϲιν ἐπινοεῖν, βόλου περιβόλου, δρόμου καταδρόμου καὶ ἐν τοῖϲ ὁμοίοιϲ· ὃν λήϲεται ὡϲ οὐκ ἔϲτιν αὐτόθεν ϲύνθεϲιϲ, εὐθείαϲ δὲ ϲυντεθείϲηϲ κλίϲιϲ μεταπεποιημένη, ὡϲ καὶ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται.

Εἰκὸϲ δὲ  κἀκεῖνο ὑπονοήϲειν, ὡϲ «οὐ κατὰ τὰϲ πλαγίαϲ αἱ προθέϲειϲ estπαρατίθενται, ἐν δὲ ὑπερβιβαϲμῷ πρὸϲ τὰ ῥήματα ἀνατεινόμεναι, κατὰ Ἀπολλωνίου ἐλάληϲα —κατελάληϲα Ἀπολλωνίου, ϲὺν Ἀπολ — λωνίῳ ἦμην — ϲυνήμην Ἀπολλωνίῳ, περὶ τὸν καμπτῆρα ἔδρα -[*](310 s) μον — περιέδραμον τὸν καμπτῆρα, πρὸϲ Τρύφωνα εἶπον [*](ARGVM. § 19. Siquis autem dicet, se etiam compositam (ϲυνθέϲει iunctam) cum obliquis camibus praepositionem animadvertere, velut in περιβόλου, καταδρόμου, contra dicendum est, haec non ipsa compoeita esse, sed compositorum flxiones.) [*](ARGVM. § 20. IIud quoque facile aliquis opinabitur, praepositiones revera nem apponi οbliouis in talibus enuntiatis, qualia sunt πρὸϲ Τρύφωνα επον, sed trsnspositas eas esse et ad verba pertinere nec obstare huic opinioni, quod προϲεπον Τρύφωνα aliquantulum sensu discrepet a πρὸϲ Τρύφωνα εἶπον, nam eliis quoque emnspoaitionibus effici discrepantiam sensus, e. g. ὁ νῦν ἄνθρωποϲ differre etiam vi sua eb νῦν ὁ ἄνθρωποϲ, ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ ab ὁ ἔμὸϲ δοῦλοϲ.) [*](sine ulla casuum varietate ubique usurpatur, velut ἐν Ἀπολλωνίῳ tantum dicere licet. περὶ Ἀπποlλωνίου autem exemplum est μερικωτέραϲ παραθέϲεωϲ, quia non omnes casus (scil nec nominativus, nec vocativus) cum περί iungi possunt, sed possunt gnetvus, dativus, accusativus. ad ἤ [περ] vide Adn. crit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 αὐτόΕεν. cfr 108, 17. 258, 16. — 4 δεδείξεται. quae expositio periit. — 5 ad ὑπονοήϲειν supylmdum ex lin. 1 τινά. —6 ἀνατεινό— μεναι. cfe 22, 28. 97,16. 22.) [*](μένηϲ punctum tolli, post τὰ τούτοιϲ ὅμοια poni, cum in b post γινομένηϲ punctum, post ὅμοια comma inveniatur: at περ non magis genuinum hic est quam ἦϲπερ, quia numquam disinnctivam vim habet (apud Ap. certe), sed semper comparativam, sive praemisso sive sobandito comparativo. ansam curruptelae videtur antecedens comparativus μερικωτέραϲ dedisse) [*](Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN A ϹBb. 1 φήϲειν b, φηϲι et rasura unius littere A, ψῆϲαι CB || 2 ϲυνθεϲιν A1 , supra θε add εϲ A3, ut videatur voluisse ϲυνθεϲεϲιν || 3 ὃ λόϲεται C, ὃ λόεται B || 4 καὶ om CB || 5 δὲ Ab, ἐϲτ CB οὐ om CB || 6 post ἀνατεινόμεναι add ϲυντίθενται Ϲ B. aptum esset τίθενται, quod ex παρατίθενται videtur mente supplmi posse || 8 ημην ϲυνημην A, ἤμηνϲυνήμην CBb.sed dubitamus, an ἅμην ϲυνῆμην legendum sit. Herod.pros.ΙΙ.ad Z336 ἥμην: προϲπνευϲτέον τὸ η. ἐνδιατρίβειν γὰρ ϲημαίνει καὶ τὸ καθῆϲθαι. ὅϲοι δὲ ἠθέληϲαν ϲημαντικὸν εἶναι τοῦ ὑπάρχειν, ἐψίλωϲαν. ὃ ϲπανίωϲ εὑρίϲκεται κατὰ τὴν χρῆϲιν τῶν Ἑλλἡνων, οὲ τὰ ὑποδείγματα δίδομεν ἐν τῷ περὶ τῶν εἰϲ μι. ὁ μέντοι ποιητϲ οὐκ ἐχρήϲατο. Ϲhoerob. in Theod. ΙΙ 352.14 H. 882, 3 G.: τὸ ἤμην ἐπὶ τοῦ ὑπῆρχον ἀπηγόρευται. ἀντὶ γὰρ τοῦ ἤμην ἧν λέγουαν . . . εὕρηται δὲ τὸ ἥμην τὸ ἐπὶ τοῦ ὑπῆρχον . . . πρόϲκειται «το ἔπ τοῦ ὑπῆρχον», ἐπειδὴ ἐϲτιν ημην καὶ ἐπὶ τοῦ ἐκαθεζόμην ἀπὸ τοῦ ἧμαι τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ κάθημαι γεγονόϲ || 8 — 9 ἔδραμον—καμπτῆρα om A. add A in mg || 9 post πρὸϲ Τρύφωνα εἷπὸν leguntur in A, sed ab ipsa A1 inducte: ειπον προϲ Τρυφωνα)

Ἕϲτι δὲ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὡϲ τὰ τοιαῦτα μὲν ἐντῷ ὑπερβιβαϲμῷ τὴν αὐτὴν ἔχει καταλληλότητα, κἄν ποϲὴν ἔχῃ διαφορὰν τοῦ ϲημαινομένου· τὰ δὲ τῶν προθέϲεων καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ διάφορον πτῶϲιν ἶϲχει, καὶ [*](316 b) ϲχεδὸν τὰ πλείονα οὐχ ὑπερβιβάζεται, πρὸϲ Ἀπολλώνιον ἔρχομαι, προϲέρχομαι δὲ Ἀπολλωνίῳ, πρὸϲ Τρύφωνα λαλῶ καὶ προϲλαλῶ Τρύφωνι, καὶ ἔϲτι μέν που καταφέρω οἶνον οὐ μὴνκατ’οἶνον φέρω, καὶ περὶ τοῦ φίλου λέγω, οὐ μὴν περιλέγω τοῦ φίλου. πλείϲτην ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτον παράθεϲιν ποιήϲαϲθαι. δι’ οὗ προδηλότατα δείκνυται ὡϲ οἶδαϲιν αἱ προθέϲειϲ ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὰϲ πλαγίουϲ, οὐ δυνάμεναι ἐπ’ ὄλλο τι ϲυνενεχθῆναι, εἰ μὴ πρότερον ϲυμπεριλάβοιεν τὴν πλαγίαν πτῶϲιν. ὑπὲρ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ ἐροῦμεν.

Ἕτι τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει οἰήϲεταί τιϲ τὰ τοιαῦτα ἀντικεῖϲθm,: [*](c. IV. 311s) παρ’ ὀλίγον Τρύφων ὦλιϲθεν, μετ’ ὀλίγον Δίων παρέϲται, παρὰ τί ἥμαρτεν Θέων; τὸ γὰρ τί καὶ τὸ ὀλίγον καὶ ἔτι τὰ προκείμενα δόξει ἐν εὐθείᾳ ϲυντάξει παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἀναδεδέχθαι, κἄν ἔτι κατὰ πλαγίαν πτῶϲιν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γένηται, παρ’ ὀλίγον Τρύφωνι ϲυνέβη τιμηθῆναι, κατὰ τί θέωνα ὑβρίζειϲ; —

Ἅπερ ἔϲτιν ἀπολύϲαϲθαι οὕτωϲ, ὡϲ ἐν ὑπακουομέναιϲ αἰτιατικαῖϲ τὰ τοῦ λόγου κατέϲτη. τὸ γὰρ παρὰ τί Τρύφων ἥμαρτεν; ἐν αἰτίῳ ἔξωθεν ὑπακουομένῳ κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν, ὡϲ εἰ καὶ οὕτωϲ τιϲ λέγοι, παρὰ ποίαν αἰτίαν ἥμαρτεν Τρύφων. οὕτωϲ ἔχει τὸ μετὰ [*](317 b) [*](Aaαvκ. ψ 22, Ϲum hoc, quod modo exposuimus (numquam neminativο casoi parathesi, sed synthesi tantum praepositionem adiung), pugnare putavenit quispiam παρ’ ὀλίγον, μετ’ ὀλίγον, παρὰ τί similia, in quibδus videantur appositae esse praepositiones nominativis, praesertim si seqnitur in eodem enuntiato non nominativus, sed obliquus, vεlnt in παρ’ ὀλίγον Τρύφωνι ϲυνέβη τιμηθῆναι.) [*](Aaαvκ. β 26. At in huiusmodi enuntiatis vocem, cui praepositio apposita est, non nominativi, sed accosativi casas esse ex eis apparet, qnae snbaudinntur, velut παρὰ τί ῆμαρτε idem valet quod παρὰ ποίαν αἰτίαν. et sicat παρὰ τίϲ dicere non licet, ita αρὰ τί nequit pro noddinativο baberi, qui praepositionis parathesin accepemit.) [*](assrκ. xv Ans.sxso. 1 ϲυντάξει non de consructions sed de serptoeis expoεifione nt 23, 21. - Β παρὰ idem valere videatur quod contra, ut 164, 1 ζηνόδοτοϲ ῆμαρτε παρὰ τὸ μηρικὸν ἔθοϲ, 206, 12 παρὰ τὸ ἀκόλουθον ἁμαρτηθή- ϲεται (vide locos in Adn. crit. ad 7, 7 huius ed. congestos), at mox iura παρὰ τί in παρὰ ποίαν αἰτίαν eonvertitnx, οἱ pateat causalem vim hic inesse in παρὰ τί. cf 149, 12. 168, 5. 196, 1. τὰ προκείμενα. vide Adn. crit. B κἆν. vide Adn. crit. - 8 ἐν αἰτίῳ. cogitando supplendum est νοεῖται vel λέγεται. ιιfa 2ntehlegιtur (dcιfur) παρὰ τί, se4 causa extrtsecus (mente) sκὅαudιatε in αccκ- sαζno casu.) [*](Ans. omr, crscs. scs. im A Bb. 1 προκειμένῃ Ellebode et Lebrs, παρα- κειμένῃ ABb 3 προκείμενα] ἱϲ. τοιαῦτα ng: Schneider 2. f. A. 1843 θ52: acm exputo quae eat iE a αsd εαntecedentiω1 au4 εmodo indcαta1 (uεrsa-- quee emim vaEet τὸ προκείμενον, prueterea nihd), αϲ suspicor προϲκείμενα legmmdεm esse, d est εeimιa quae uc perτnent3, cr de ade.622, 17 ( 207,16 Schn.). at ne illic quidem alia exempla eiusdem generis προϲκεϲθοι dicuntur, sed alia quae accedont. fortasse προϲόμοια scribendum. AHnttmann proposuit τὰ οθτωϲ κείμενα. HSchneider καὶ ἔτι τὰ προκείμενα intmaprstatur: κxὶ ἄλλα προκείμενα, et aha quae ln proπu sunt 4 tc. εὐθείαϲ ng, sed cr Adn cr. ad 410, 7 huius ed. Γ προθέϲεων] προϲώπων B ἀναδέχεϲθαι H β 5 κἆν pervereum est: nam quae sequuntur exempla poterant adiuvare potius, non labefactare erroremm, quem Ap. refutat. videtur aut ἐὰν legendum esse, aut ante κἆν interaidisse ἄλλωϲ τε: prαesertm si τὰ om CB τάξεωϲ C | γένηται] post η in A. videtur ϲε erasum β 6 Τρύφωνα CB ( κατά τι b cum 7 ἐπιλόϲαϲθαι C. cfr de adv. 185, 11: οὐκ ἀπελύθη τὸ ζητούμενον οὕτωϲ post ἔϲτιν ponit B 8 τὰ om CB αἰτίῳ AB, ϲῳ ἐϲτ τῷ b cum 9 ἐπακουομένψ CB οὅτω CBb λέγει B 10 παρ’ ὁποίαν B post ἔχει rasura duorum el trium ΒMittersrum in A)

Ἀλλ’ ἐκεῖνο πάλιν ἀντικείϲεται. ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰϲ τῶν ἄρθρων ϲυντάξειϲ ἐν μὲν παραθέϲει τῶν προθέϲεων μετ’ αὐτὰϲ τίθεϲθαι, ἐν δὲ ϲυνθέϲει πρὸ αὐτῶν τίθεϲθαι· φαμὲν δέ γε τὸ παρὰ τί; τοῦ τοιούτου οὐ προϲγινομένου, εἰ μὴ πολὺ πρότερον ἡ πρόθεϲιϲ ἥνωτο.

Πρὸϲ ὃ ἔϲτιν πάλιν ὑπαντῆϲαι. τὸ πρῶτον, οὐδ’ ὅλωϲ τὸ τί δύναται παραδέξαϲθαι ἄρθρον· ἀπροϲδεεῖϲ γὰρ τῶν ἄρθρων αἱ. πεύϲειϲ, καθὼϲ ἐπεδείχθη. τὸ δεύτερον, ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ οὐχ ὡϲ ἐγκειμένου τοῦ πύϲματοϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἄρθρου ἐποιήϲατο, λέγω [*](Aaovκ. β 24, Βed qnod modo demonsravimns, παρὰ τί esse accusativum et praepositionem parathesi adiunctsm, id rursus cum elia ratione pmmere vide- bitur. expϲsuimns enim antea, arfieuum ante nomen, sed post praepoeitionem elocari, ubi apposita illa est, collocari autem ante praeposifionem et nomen, ubi composita est. atqui dicere licet τὸ παρὰ τί. quod permissum non esset, uini παρὰ et τί ayntbeεi in unam vocem coaluissent.) [*](Aaovκ. β 2ξ. ~nibns haec opponenda sunt. 1. articulos non ad vοeem. fnterrogativsm pertinet. nam hae voces erficulos respuunt. 2. articulus ad to- tam construcfonem perfdnet et ad actionem, quae exrinsecns mente sopplenda est, sicut arficulns neutrius generis infnitivo praefxus ad actionem refermi de- bet, quae verbo sigmifcatur. atque stiam, ubi pleno enuntiato praemoissns est) [*](xseκ. xv μns. exso. 44 γὰρ dici poteret, qua subsequentoa conferυnt sd probmmdsm sententiam antecedentem: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἔπὶ ἁπ. τ. τ. - παρὰ τί λείπει ὁ λόγοϲ hic quoque παρὰ τί causalem im habδet: interogatu3, quagroptex (i.e. qua voce absente) manca sit oratio. - 8 ἔφαμεν: 310, 27 - -311, 15. - 14 ἄπροϲδεεϲ. hoc adiectivο subinde apud Ap. non sigmifcatux aliquid, quod non eget aliare,sedres,quaealiam respuit. vide 234,28. 246,17. - 15 ἐπεδείχθη. 53, 11. - 1 - 16 ἡ προκ. ϲύνταξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἐποιήϲατο. cfr quae pleo- nasmi exempla congesta sunt inAdn.crit.ad 26,8 huius ed. - οὐχ ὡϲ-πύϲματοϲ. nem quera Hic mfeεrogαftο inest.) [*](Ans. emr., masos. scs. im A ϹBb. 1-2 καὶ -μικρὸν om A ’B, in ng add A 1 1 τὸ om Ϲbo γὰρ om A in ng, post ἐλεόϲεται ponit C β 2 τοῦ om B ψ 3 νοϲθαι hlig, νοeν A Bb, sed in A. posterius ν ab A scriptum. in ras 1 6 εὐθείᾳ] ἴϲ. εὐθείαϲ ng, sed vide Adn. crit. ad 410, 7 holus ed. τίϲ Βb, τ A 7 τνα CBb, τι A , νᾷ add A oὅτω CBb καθεϲτϲ omnes codd., καθεϲτὸϲ b 8 τήν παραΕεον] fol ξ4ν A. | πρόθεϲιν CB 9 ἀντικeϲθαι CB ( προκειμενοιϲ A, προειρημένοιϲ CBh β 10 τῆϲ προθέϲεωϲ B 11 ἐν δὲ ϲυνθεϲει πρὸ οὕτων τίθεϲθαι om A. ,add in ng A δέ γε] δὴ γε CB τὸ Ab, τῷ B ψ 12 προϲγενομένου CB 13 ἀπαντϲαι B 14 απροϲδεειϲ τῶν ὄρθρων αἱ πευϲειϲ A ng 1 1ὲ ἀπεδείχθη B ϲύνταξιϲ] ϲύνθεϲιϲ B 16 in A. πυϲματοϲ vocis litterae υϲ et prima linea litterae μ ab A2)

Τῆϲ αὐτῆϲ ἐπιϲτόϲεωϲ ἔχεται καὶ τὸ διότι καὶ καθότι, [*](c. V. 313 s) πότερον ἐν παραθέϲει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καθέϲτηκεν ἢ ϲυνθέϲει, καὶ πότερον ἐπὶ ἄπτωτον τὸ ὅτι λόγῳ τῷ ϲυνδεϲμικῷ ἐπὶ πτωτικόν, ὃ δὴ παράκειται οὐδέτερον ὸν τῷ ὅτιϲ, ἕν μέροϲ λόγου καθεϲτώϲ, ὅμοιον [*](e.g si dicimus τὸ μὴ παρὰ τοῦτο ποιηϲώμεθα), attinet ad actionem verbo no- tatam. ergo acticnlo, qui ante παρὰ τί accedit, haudquaquam demonstrator praepoditionem cum τί compoditam esse.) [*](Aauvκ. β 36, item dubitationem movent et deliberationem poscunt διότι et καθότι voces. quaeritur autem, 1. utrum διά et κατά apposita sint an com- posita, 2. itne coniunctio ὅτι, - an neutrllis forma nominis ὅτιϲ, ut vox sit) [*](rssrrm. sτ Ans. exso. 2 - -4 cfr 32, 20 - 28 et ad πρᾶγμα nominis vim 228, 20-28. de adv. 129, 16: παν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, et de adv 131, 24. 11 ἐπιϲτάϲεωϲ ἔχεται, sicut de adv.179, 18 et 29. eft ἐπίϲταϲιν ἔχειν de adv. 178. 25. ἐπιϲτάϲεωϲ τυχεῖν synt. 341, 7. ἐπιϲτάϲεωϲ δεϲθαι 16, 22 158.19. 226, 5. ἐuιϲτάϲεωϲ ὄξια 288.17. - 12 ϲυντfξεωϲ nomen generalem vim habet, complectitur et παράθεϲιν et ϲύνεϲιν. vide 321,18 - 1ξ-p 4B7, 9 cfr de coni. 235, 5 - 236, 13: τὸ προκείμενον μόριον (scil ὅτι) διαφορὰϲ ἔχει τέϲϲαραϲ, δύο ϲυνδεϲμικὰϲ καὶ δύο πτωτικάϲ . . . Ϲύνδεϲμοϲ μὲν οὖν ἐϲτιν αἰτο- λογικόϲ . ..Ἕει δὲ ἑτέραν ἔχει ϲημαϲίαν, λέγω δὲ ⟨διαβεβαι)ωτϲικὴν⟩ . ..Κα αἰ μὲν ϲυνδεϲμικαὶ διαφοραὶ αὐταί εἰϲιν· αἰ δὲ πτωτικαὶ δύο, ῆ τε ἐν ὲνὶ μέρει λόγου καὶ ἡ ἐν δυϲί . . . τῷ οὖν τίϲ παράκειται τὸ ὅτιϲ . .. ὃ ποιήϲεται οὐδέτερον ὅτι, ὡϲ ὁποῖον καὶ ὁπόϲον. ἔϲτι δὲ ἕτερόν τι τὸ 5 τι ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου . . . καθότι κrὶ τὸ ὅϲ τιϲ καὶ τὸ ῆ τιϲ. et de coni. 242, 1: Διότι. ἐπὶ τούτου ἔπέϲτηϲάν τινεϲ, εἰ μετὰ τῆϲ διά προθέϲεωϲ ϲύγκειται ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ 5 τὸ ὅτι πτωτικόν, καὶ δῆλον ὅτι 5 ἁπλοῦν 5 ἐν παραθέϲει τοῦ 5. et Hpim. Hom. A0 1 328, 29) [*](Ans. mr., mscs. scs. im A Bb. 1 τὸ om B β 2 τὸ om A. 1 4 δὲ om B 6 ϲυντάξεωϲλόγου A b, τῆϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ CB τὸ hic spurium, n. Β tantum aptum censet hlig τοῦτο] A post prius τ haboet rasuram qus οἱ deletum esse videtur ποιϲομεθα A , corz A, ποιηϲόμεθα B β 7 ἐξ ηϲ ϲυνταξεωϲ παρυφίϲταται τι πόλιν πραγμα A fn ras habet ab A et abo eadem. manu in dextro ng ου γίνεται εἰ ante versiculum snbseqnentem τὸ ἄρθρον παρυφίϲτατ B | πάλιν om CB q 8 τοῦτo]parva ras in A post prius τ, ide ad lin.6 |ποιηϲόμεθα A Β β 8 προγεγενημένον C β I1 mle αυτηϲ para rasαa in A:erame τοιαυτηϲ7 επιταϲεωϲ A. , corz A καὶ om A. 1 1ξ λόγψ] λέγω A. 5 Ab, ῷ B 14 τφ ὅτιϲ b, τοοτιϲ A , post τὸ add υ A, ὸ ὅτ CB καθεϲτόϲ Βb)