De constructione

Ὁμολόγωϲ γ’ οὖν καὶ ἡ οὗτοϲ, παραχθεῖϲα ἐξ ἄρθρου τοῦ [*](Ex οὔτος; pronominis flexiono cognoscitur origo vocis et cui orstionis parti asctibi debeat.) ὁ καὶ ὅϲ ϲημαίνοντοϲ οὐκ ἀρθρικὴν ϲύνταξιν ἀλλὰ ἀντωνυμικήν, εἰϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ ἐχώρηϲεν (οὐ γὰρ θεματική ἐϲτιν, ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν). ϲαφὲϲ ἐκ τῶν ϲυμπαρεπομένων.

Ἀπὸ παντὸϲ ἀρϲενικοῦ πρωτοτύπου ἢ παραγωγοῦ τοῦ εἰϲ οϲ λήγοντοϲ θηλυκὸν γίνεται τοῦ τέλουϲ εἰϲ η ἢ εἰϲ α μακρὸν μεταπίπτοντοϲ, ὅ τι μὴ μόνον ἐκ τῆϲ προκειμένηϲ [*](110 b) παραγωγῆϲ· ἡ γὰρ τοιαύτη παραγωγὴ ὑποϲτρέφει εἰϲ τὸ πρωτότυπον κατὰ γένοϲ, τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ — τηλίκη τηλικαύτη, καὶ ἔτι ἐπὶ οὐδετέρων· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ τοϲοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ. ὅπερ παρηκολούθει καὶ τῇ ὗτοϲ· ὡϲ οὗτοϲ οὐκ ἔχει τὸ θηλυκὸν οὕτη, ἀλλὰ πάλιν παρὰ τὸ ἡ αὕτη. καὶ ἐπεὶ τὸ οὐδέτερον, λέγω τὸ τό, ἀπὸ τοῦ τ ἤρχετο, καὶ τὸ τοῦτο ἀπὸ τοῦ τ ἤρχετο.

καὶ κατὰ πτῶϲιν δὲ παράγεται. οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ τηλικαῦται γενικήν φαμεν τὴν τηλικαύτων ἢ ἀπὸ τοῦ τοιαῦται τοιαύτων, καθὸ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι [*](Axοvκ. B4. Eliam οὐτοϲ oriundum non est ex vero, sed ex pronominali erfculo ideoqne in pronominom classem ascriptum est. αεs apparet ex fexione hαius vocis.) [*](Aaavκ. β ξξ. Etenim in τοϲοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ, τηλικοῦτοϲ, οὖτοϲ non sicut in ceteris casnahibus, quae genera distinguant, femininum neutrumqοe ex ma- scdlino fgurantur, sed omnia gnera ex formis primitivae vocis. hanc ob causam non οὕτη dicitur nec οὐτο, sed αὕτη et τοῦτο fgursntur abo ἡ et τό.) [*](Aaαvκ. β 6. nec aliter casus singuli harum vocum (τοϲοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ, τηλικοῦτοϲ, οτοϲ) naseuntur, qui in niis vocibus oriuntur ex nominativo: non) [*](rssrε. zv Ans. exso. B ad εματική cfr 162, 4 et Β. 1655, 13. qni θεματικὸν esse censuennt οὕτοϲ pronomen, negavemnt id derivatum esse. 7 12 ef e3, 2 emb τοϲαῦτα: κατὰ γένη καὶ ἀριθμοὺϲ xἰ παραγωγαί (τοϲοθτοϲ vocis εἰ similium) γίνονται οἶον τηλίκοϲ τηλικοῦτοϲ, τηλίκα τηλικαθτα.) [*](Ans. emr., nmscs. scs. m Al. Bb. 1 ὁμολόγωϲ Ab, εὐλόγωϲ lB γοῦν A. et cum accentu b, oῦν l.ΟB β 2 ὁ καὶ add Stadmueller. ruditum ὅϲ in ὁ ut mutetur, suadent 110.6. 20 111,1 de pron. 7, 28-8, 2 sed dissuadent 111, 16. de pron. 56,13-24 tcllitor difθeultas, ei araque lma, praepositiva εἰ post- positiva, ponitur. postpoεifivam quoque in derivando οὖτοϲ pronomine protuHit Ap, quia ὅϲ propina abest abd οὖτοϲ quam ὁ, neque longius quam τοοϲ ab τοιοῦτοϲ ἀλλ’ I. 05Bh ἀντωνυμιακὴν B 3 ωηθηϲαν A. , ι add A 4 ente ϲαφὲϲ add κεὶ LB ϲυμπαρεπομένων A. (erravit Βekker) et L, παρε- πομένων ΟBb β 7 τὸ om B |ab τύπον inc. fol 85r l. ψ 8 ἕε] ἐϲrν C ξ κε ἐ τοῦ τοϲοῦτοϲ] A habet καπι sed απι in res ab A , tum seqnitur rasura qinqne litterarum, deinde του cuine utima littera scripta est in res ab A . postea rasura vacua durum irre littererum, demique τοϲ ουτοϲ, qu8e A~ con- iunxit. pro καὶ ἔπί etiam ceteri eodd.et b κάπ praebδent β 10 τῇ οὕτοϲ· ὡϲ οὖτοϲ οὐκ ἔχει] τῇ ὅϲ οὕτοϲ καὶ οὐκέτι B b, τῇ οὕτοϲ ὡϲ οὖτοϲ καὶ οὐκέτι L et A, sed hic καὶ additum ab A, eademηue manus οὐκέτι vocis τ litteram in ss scripsitq prims optimi codicis manu duce scripsit quae supra leguntur Ϲhlig assentiente Schoemannc Stadmueler mslnit παρηκολούθει καὶ ἐπὶ τοῦ οὖτοϲ, ὡϲ οὐκ ἔϲτι τὸ θηωκὸν (οὕτη] οὔτι A , corr A β 11 παρὰ τὸ om l. CB καὶ πε] καί επ A. , κᾶπε Ab, καπ L.B τὸ οὐδέτερον] οὐδετέρου l. CB τὸ τό] supra uterum τ5 C hebet τῶ 12 Mρξατο l. Bb 14 τν om CB)

Τῇ προκειμένῃ παραγωγῇ ϲυνυπάρχει ἑτέρα παραγωγὴ ἡ διὰ τοῦ δε, οὖϲα ϲυνηθεϲτέρα ποιηταῖϲ, τοῖοϲ τοιόϲδε, τόϲοϲ τοϲόϲδε, ἧϲ [*](τηλικαύτων ex τηλικαῦται nec αθτων ex αὗται, sed τηλικούτων et τούτων ex τηλίκων et τῶν.) [*](μααvκ. (ὲβ ξ7. Praeter derivata de quibons modo disputavimus, ex τοοϲ τόϲοϲ ὁ oriuntur alia in δὲ desinentia, quae τι sua non difermnt ab iis |nec eone]. itaqne de ὅδε vocis deriτafione idem valet, qnod de οὕτοϲ pronominis origine demonsratum est.)) [*](τxsrκ. xv Ans. exso. 6 πίπτω de lenione ut 318, 21 et de pron. 72, 23 - 10 ϲυνηθεϲτέρα ποιηταϲ. cfr Adn. crit.) [*](Ans. mr., mscs. sem. m Al.CBb. 1 θηυκῶν] ΕΕεματικῶν l. CB ἀπὸ] ἐε 2 τοιαὶ τοίων A. , priorem accentum corr A Β παρὰ δὲ] fol3v l. τηλίκων τὸ τηλικούτων Βb, τηλίκον τὸ τηλικοῦτον A LC 4 ταὸτὸ CB πα- ρηκολοόει Ab, ἐπηκολούθει LϹ, ἐπακολουθe B αἰ om B καί επει A. , κἀπεί A ceteri 1 Βλ προκειμένηϲ Ab, παρακειμένηϲ ceteri καὶ om Ab 6 πρόκειται ALH, πρόϲκειται Cb |τούτου A. , corr A 7 τῶν τοῦ t] τοῦ τῶν C ) 8 οὐ om A L. , add L, οοδὲν CBb δὲ in L post ἐπὶ erasum, sed legitur post γενικῆϲ ( xἰ γὰρ καὶ τῶν Ab CB ἔτι γὰρ καί, cum subsequentibδus videicet coniungendum qitem L ἔτι καὶ Γ post αἰ γὰρ καὶ τῶν intercidisse idetur numerorum anomalae fgurationis expositio, ad quam remitit Ap seq. pag lin.10 verbis καὶ τὸν αὐτὸν ἀριθμόν. quae expositio niti poterat formis τοϲαῦτα τοιαῦτα ταῦτα: vide eliam EMagni locum, quem in Testim. ad antecedentis pag. lin. 7 - 12 exscripsimus -p1Bξ,8 Ὕα -παραχθέν, quae signis παρενθέϲεωϲ inclusimus, fortasse potina ἀθετήϲεωϲ caneelis circumoscrihenda sunt, quippe quibus verδia non tantum incommode divellatur conexus antecedentium et sequentium (Ιὐ χρὴ ἄρα κτλ.). iam Autmann iure ofendεbat in οὖϲα ϲυνηθεϲτέρα ποιηταῖϲ nam ἄρ. nec dicere poterat τὴν παραγωγὴν τὴν διὰ τοῦ δὲ ϲυνηθεϲτέραν εἶναι ποιηταϲ 5 τππν διὰ τοῦ ουτοϲ, nec usitatiorem sam esse poetis quam ceteris scriptoribus. τοοϲ τηλίκοϲ recte ποιητικὰ esse iudicat ifra 111, 1ξ et opponit usitatis τοιοῦτοϲ τηλικοῦτοϲ. at qui possunt verba οὖϲα ϲυνηθεϲτέρα ποιηταῖϲ ita corrigi, ut iHud iudicium hic quoque evadat7 accedit quod mox τοιόνδε dicitur μεταλαμβάνεϲθαι εἰϲ τὸ τοιοθτον et ὅδε εἰϲ τὸ οὖτοϲ: hoc enim veαbδum usurpatur de vocabuis poeticis in usitata conversis. itaque haec et ϲυνηθεϲτέρα ποιητἀἀϲ inter ss concinunt. denique quae in efitu psrentheeis leguntur, ab Apohlonio scribδi nequeunt. cui si totus locus tribuendus est, sic ultima verba corrigemus: ϲοὐκ) ἐκ ϲυντξεωϲ τῆϲ ἰδίαϲ τοῦ ὁ παραχθέν, i. ε. non ex vero articulo, sed ex pronominsli derivatum β 10 τόϲοϲ om A 1 τοϲόϲδε] fol 222 A. ἧϲ] η in ras A2)

Οὐ χρὴ ἄρα ϲυγκατατίθεϲθαι Ἅβρωνι ὅτι ἡ οὗτοϲ παρῆκται ἐξ ἄρθρου, καθότι καὶ ἐξ ἐπιρρήματοϲ τοῦ ὀψέ ἄλλο μέροϲ λόγου γέγονεν τὸ ὀψινόϲ. ἐν μὲν γὰρ ταῖϲ ἄλλαιϲ παραγωγαῖϲ ἀδιαφορεῖ τὸ τοιοῦτον, ἔν γε μὴν τῇ προκειμένῃ ἀδύνατόν ἐϲτιν εἰϲ ἄλλο μέροϲ λόγου ἐγχωρῆϲαι τὸ πρωτότυπον, ὅπου γε ἐδείχθη οὐ μόνον τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου αἰτοῦν, ἀλλὰ καὶ ταὐτὸ γένοϲ καὶ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν καὶ τὸν αὐτὸν ἀριθμόν. δεόντωϲ οὖν φαμεν ὡϲ ἐκ τῆϲ ἀντωνυμικῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἄρθρου ἡ παραγωγὴ ἐγίνετο, καὶ ὡϲ ποιητικὸν μὲν τὸ φάναι τηλίκοϲ τοῖοϲ, ϲύνηθεϲ δὲ τὸ τηλικοῦτοϲ τοιοῦτοϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ποιητικὸν τὸ ὅϲ,

Κἀκεῖνο [*](117 s) δὲ προϲθετέον, ὡϲ ἐνέλειψεν ἡ εὐθεῖα τῷ τ, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν κἀν τῷ περὶ ἄρθρων. πάλιν οἱ Δωριεῖϲ οὐκ ἐπλεόναϲαν ἐν τῷ ταῦται καὶ τοῦτοι, ἀλλ’ ἀπέδωκαν τὸ προοφειλόμενον, ὡϲ δέδεικται καὶ ἐπὶ τῶν ἄρθρων. ὁμολογοῦϲι καὶ αἱ πλάγιοι ἀπὸ τοῦ τ ἀρξάμεναι καὶ τοῦ οὐδετέρου ἡ εὐθεῖα καὶ τὸ κατὰ τὴν εὐθεῖαν πνεῦμα. πότε γὰρ ἡ ου [*](Aaαvκ. ὲ ξ8. Meque igitur assentiendum est Babroni, qui οὕτοϲ pro- nommm ex articuo ita derivatum esse dicit, ut ex ὀψέ adverbio nomen adiectivum ὀqνόϲ. nam ceterae derivafiones, ubi nibil nisi primitiva vox in psragogis inest, in dim orsfionis partem paragoge xsnsire peti possunt. verum in fοεmis οὅτοϲ pronominis non solum ὅϲ, sed etiam feiones hodius vocis inemnt. ergo ὅϲ εἰ οὕτοϲ nequeunt nem eiusdem partis orafionis esse.) [*](Asevκ. β ξ8. ud quoque addendum est [quod ipεuem queque dememsrat, qnam aeques ent ornae vocum οὗτοϲ et ὁ, in nominativis msscuini et femi- ni generis οὖτοϲ vocis deesse τ litteram, a qua incipere deboεbδsnt sicut neutum gnus et obliqui casus. nec spiritu aspero prior vocis syllaba pronunαaretur, μsi τ littera omissa esset.) [*](rssruκ. ar Ans. sxxe. ὅψινόϲ. er 188, 28. 189, 4. Lobeck ad Pbryn. 52. - 17 ἐπεδείξαμεν: 49, 21. - 19 δέδεικται: 50, 15.) [*](Ans. emr., mscs. scs. im AL.CΒb. 1 smte τὴν add τε B 2 τοοϲονδε B. τοϲοῦτον] fol θ6r l. τὸ ὅδε] τὸ δὲ A , corr A i 3 παρολαμβανόμενον L 4 dβρωνι B παρῆκται Abd, παρήχθη LCB 6 οψινοϲ A , ὄψιμοϲ A3l.Bb ~ post ἄλλο in A res unius lifterae 8-8 ἔγχωρῆϲαι-λόγου om C 8 ὅποu] ὅτου ἔr , corr A β 8 ἀύτουν A , corr Aq fort. αἰτοῦϲα scribmndum 1 secundum. semi om Ϲ β 11 ἐγέντo AB5 11 - 12 εὸ φάναι] fϲl seν l. 14 ὅϲ ῥά γὰρ L β 1ὰὰ post fνδανε in A. raeura, quae videtur alterum κη deleisse κηρύκων] θυμῷ B 16 δὲ τὸ] τὸ δὲ L. κdκeνο Ab, ὀκeπνo L, ἑκeνο CB 17 ἔλειψεν ὲν τῇ εὐθείᾳ τὸ B B 18 ὄρθρου L οὐκ Βb, om ceteri 20 aλάγιοι A Lb, πλγιαι B τοῦ v Ab, τούτων LCB)

Τὴν τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιν ἀνθυπῆλθον αἱ ἀντωνυμίαι οὐχ, [*](c. IX.) ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν, δι’ ἄγνοιαν τῶν ὀνομάτων· ποία γὰρ ἄγνοια τῶν ὀνομάτων ἐν τῷ

Φήϲει τιϲ· «Οὐχὶ οὖν καὶ ἀγνοίαϲ οὔϲηϲ ὀνομάτων φαμὲν ϲύ ἢ ϲέ;» Πρὸϲ ὃ ῥητέον [*](Aaevκ. β 46. Pronomina pro nominibous ueurpantux non propter fgmoran - tiamnominum. sed qnia in prima εἰ seennda persona nominibδus uti nonpoesumus.) [*](Aaαvκ. β 41. Megari nequit, ibi quoqne, ubi nomina inorantur, nonnum- quam pronomina uem pari, sed hoc per accidens ft neque idcirco, quia fHla igno- ramus. nam etiam ubi nomina non ignoramus [n prma et secanda persoαl, pronominibus uti debemus. haec enim [pruncφρahis] vis pronominum est, ut pro nomine proprio sint, i.e. ut peculiarem personne oculis subiectae qulli- tatem ddemonetent.) [*](rssmκ.sr μns.xxao. 2 ὅλοϲ οὖλοϲ, ὅροϲ οὖροϲ. cr schol. Bl. ad H. Α 554 (Βerotisn. H 29, 37 Lx): τὸ εὔκηλον ψιλοῦται κατὰ δύο λόγουϲ, κὶ ὅτι τὸ ῦ ἐπεντιΕέμενον ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνήεντα, ὅροϲ οροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ, κzὶ ὅτι κτλ. 2 - B οθνεκα διὰ τὸ τούνεκα. iHlud οὕνεκα hic dicit Ap., quod non ex οὖ εἰ ἕνεκα composimm censet, sed pro simplici vοee habet. c de coni. 237, 23: ῥητέον οὖν, ὡϲ ὅτε τὸ οὕνεκα ἱϲην δύναμιν ἔχει τῷ ὅτι, . . . ἁπλοῦν καταϲτήϲεται. BB - 10 Pec. XVII 69 148,25 -149.4 EL.: Loco aomnsm premomta pemuntur, no3, aπ4 qsueam exemezt4, propΕer nomxsm tgmorantca. quae emim tgoranfta nominum est, cum d4cαt Aeneas ad Hidonem: eg0 4e, q8αe purime Iαndo enumerare vαlesῖ sed manfeam, qa40d quta nem possunt ommtmα im prma e4 secunda esse persomα, u4 ostendimus. - ἂ Τgν τ. ὁ. ϲ. ἀνθυ-- πῆλθον: suὅteruat nommum comsructεomem pro nomsmtbεs. - 1θ-p IΒ. ἂ Prisc. 2VII β 70 149, 4-12: at det alguts sq ld igιtεrξ som etiam ιgnοras nom - nιbεs dicimus ego et tψP2 ad quem respodendum est, quod ex accidere hoc ~πt [id est demomsratteme proprαe quat fetis), cum nimiter eliam cogmuta nemen3 promominalem saepe exugum3 ’em. nom minus tament s4c qaοque boec eorum uccpotumfsr. et eim proprum nomem isfeRlegfur per prenomen: nom dm eece nomm, sed quod ex ea oefeaditur, ld est proprα quαdtas sspyωmtt, tπ qua sen4 proprtn nomεa. - I6 δεδείξεται: 113, 15 seqq.) [*](μns. cnr, neca. scs. ακ Al. Bh. 2 δὲ om lCΒ β 3 τούνεκα] fol87r L οὔτοι] οτοϲ B Β post ἐγ6 add γράφω Β et γράφειϲ post ἔμοί |δὲ ἔμοί Al. 1 10 δεδείξεται] Prisc. videtur δέδεικται legisse (sicut ait 149, 25: sκψerτκε quoque dxmss), quod perfectum referendum esset ad 13, 17 seqq.; sed fnmrum. quoque habet, quo referi possit ι113, 15), et concinit cum eo 108, 12 φηϲι A, φήϲει Prisc. L.CBb β 11 ἑγὸ κα co Prisc.2 πρὸϲ 5ν Pεee ?)

Ἕνεκεν τούτου πρὸϲ οὐδὲν χρειώδειϲ εἰϲὶν αἱ ἀντωνυμίαι ϲτερόμεναι τοῦ τε δεικνύντοϲ προϲώπου καὶ τοῦ δεικνυμένου, εἴγε αἱ ἐγγραφόμεναι πάνυ ἀοριϲτόταταί εἰϲιν, ὅτι καὶ τῆϲ ἰδίαϲ ὕληϲ ἀπεώϲθηϲαν. ἔνθεν δοκεῖ [*](113 b) μοι πάνυ εὐλόγωϲ κατὰ τὰϲ ἐπιϲταλτικὰϲ γραφὰϲ χωρὶϲ τῶν προτεθειμένων ὀνομάτων τὰ τοῦ λόγου μὴ καθίϲταϲθαι. ἐγγραφομένων γὰρ [*](Asαvκ. (ὲ 42. Βemc οbδ rem inutilia sunt pronomina, si absumi per- sonae demonstrantis et demonstrati, velat prorsas indefnita [per se] sunt scripta pronemins. itaqne aptissime epistulis praeponuntux nomina scribδentis et eius, sd quem acrbitor. nam si in epistula pronomina scribuntur, ut memorentur quae aut scribδmmti acciderint aut ei ad quem ille verba facit, opus est prae- mitti nomina uziusque, ut pronomina ad haec nomina qussi demonstrndo remittent. demptis enim nominibδus pronomina carent defnitionε.)) [*](rzsrx. er μAns. exso. B ἀνθυπέϲτη scil ἡ ἀντωνυμία. - 4 τὸ τῆϲ φωνῆϲ ὄνομα, eece apelato grammatica. er 22. 20. 23, 1. B-p 1Βθ,, 7 er inτs. 232, 5-284, 28 et Prisc. XVII 70- 1 149,11-28 B.: quamobrem ad md ulle perfsnen4 prononma, st cαrεn4 personis ostedemρis et etus qutosfendtur. ιωque quem seribmntur per se premomna, nnsem ifnfα sunt, sclicet cum sua maferα excidunt 1d ezr demonsfrαfioe quuαhtacs propriae. ude rαtionabter, qs sibi inccem sribunt, soeat momtna prαepoere proprus, qκιὸms sne perfcto orαfom4s nom eoms4emce, cum pemenπfur promaomtno fun prmαe quam secundae αersmae proper accdenes αetεs fam seribεnti quam ii ed quem scὸt. prae- nestin igtur nominibss propris, ut Ϲieero rulo, ei ad ea demonsrotones μacin4 preomtna. nim pomam: ego tibi et dudκπι scrιps4, osfendut ps prmonmm ego nomnts prαepoefsm mominotouπ, por ti5i aufem dαNeum secuat- dae persemαe, qu4 loco dαtiei nomine praepomti aceytur nec duὅum est, qu4od sκἅats nominibs αέepomtis etiam pronomina inHnita funi. 8 ὅτι καὶ τῆϲ ίδίαϲ θληϲ ἀπεώϲθηϲαν. Schoemann t. 61 not 23: quia uἔa certa substantaz sut, quam preπominibεs desgmαrt apαreat.) [*](μnx cur., nscs scs. 1m A l.CBb. 1 γνώϲει] fol 22v A ὄντα Ab, ῥητὰ l.B 3 ooωϲ Prise. Ab, οὕτοϲ A. L, ἡ oτοϲ CΒ 4 διo fol s7v L. χρειῶδεϲ Pzac 7 sicut legimus πρὸϲ (aut εἰϲ) οὐδὲν χρειῶδεϲ 15, Β. 166, 28. de pron 83. 23. st alia ratio est et huius loci et eius qui legitur 114.12 ϲτερομεναι λ, ϲτερούμεναι A 3l. Bb 7 εἴγε ἐνθὲν Prisc.2 ante αἰ add κα CB ι γραφόμεναι B B Β ἀοριϲτότατοι B | ἀπεώϲθηϲαν Cb, απεωθηϲαν A. , corr A ἀπώϲθηϲαν l.B 8 ἐπιϲταλτικὰϲ Hekker in adn. restituit Priscieno duce et conlato 241, 6, cui loco poterat addere 40,28. 42.19. 232.5 et 12. 234, 240, 7. ac iam Sophianum ἐπιϲταλτικὰϲ scribi voluisse docet ldina Ambrosiana. ἐντλικὰϲ codd. omnes et edd., quod AHnttmann frustra conatur defendere. Hebode ci. ἔπιϲτολικὰϲ. GAGerhard ,Untersuchumgen zur Gesch des griech Βεefz I 5 adn 3 dobitat, an sufθciat ἐντελικὰϲ mutare in ἐντολικὸϲ Sadi - mueller mlloit ἀγγεμικὰϲ 8-16 προτεθειμένωνPrisc.Β, προϲτεθειμένων ceteri 10 ἐγγραφομένων γὰρ κτλ. Priacisnus negecta γὰρ voce cum antecedentibδna in unum enuntiatum copulavit)

Ἔϲτιν οὖν αἴτιον τοῦ μὴ δύναϲθαι τὰ ὀνόματα παραλαμβάνεϲθαι [*](c. X.) κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον τὸ τὰϲ θέϲειϲ τῶν ὀνομάτων μήτε ἐν πρώτῳ μήτε ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ δύναϲθαι καταγίνεϲθαι. οὐ γὰρ πρὸϲ τοὺϲ γενομένουϲ ἡ ἀπόταϲιϲ γίνεται τοῦ ὀνόματοϲ ὑπὲρ τῆϲ αὐτῶν θέϲεωϲ, ὅπερ ἴδιον δευτέρου προϲώπου· οὔτε μὴν ἑαυτοῖϲ τιθέμεθα, [*](119s) ὅπερ ἴδιον πάλιν τοῦ πρώτου προϲώπου. ἀνάγκη οὖν πᾶϲα εἰϲ τὰ [*](Aaαvκ. ὲ 4ξ. Meqneunt autem nond na in prima et secunda persona eam ob cansam usorpari, quia nec nobis ipsi nomine damus nec inientes slloquimux nomina eis imponentes. quocirca nomine in omni caen debent in terfias per- sonas cedere praeter vocativum, qui tertiarum personarum appsllstiones in secundam convertit, quoniam is, qui eo utitur, personam eios, qui appellatur, quasi apprehendit.) [*](τssταm. xv Ans. sxsa. 1 ἔπιυμβεβηκυίαϲ. ἔπί praepositionis vis hic eva- nuisse videtur. alibi (19.18. 20, 4. 104,7 et 11) signifcat hoc vuιbum bis com- positum: praeterea αcmdere. - 2 ἀπόταϲιϲ τοῦ λόγου. cr iura Ha. 11 et 188.23. 250,24. 254,55. 279,18. - 7 περιγραφέντων cr Adn. exeg. ad 6, 5 huius ed. 8-p 167, 4 Prsc.X ρ 71. 72 p149.24-150,s Β.: Eet aunem consa, όrop4er quam nomina nom possum4 αccpt t prma et secunda persema, quan superus qu4oque d4xumus, eei quod subetoatiαe et ouαRtates gemerdes et eommsnes ef specαles et iadimduae, ix quὸus sunt nomino, nom αρεmt cerfem disretomιem persoaaruem . . . ; ue propfer λoc autem sel etiam pρropfer Θsd, cuod nom ιpsl so5is imponimus nomuno , qu4od suum e8 prnπαe persoαe, sc ad eos qul παscun- tar εnfendemfes semoem, quood es4 secuendαe personae, εoruem postomem (sd es aomotomem) μacmus. necesse ez erg0 4f fertαm pDesomοm coμedere nomer per ommes casds αἔsque vocu4ino, qul mus cgrαader posftεomem a fertta persona dd secuedαm, properea qu4od per eum t ddemonsfra4to praesens eius, iu queam μacta sit posutεe nomine. 10-13 eft supra 13.23 26 et schol. Dionys. Vεtic (Stepheni) 259,5 -14 Hilg.(905.16 B): ὅτι οὐ πρώτου προϲώπου ἐϲτί τὸ ὄνομα, δῆλον ὁ γὰρ τεχθείϲ παϲ οὐκ ἆν λέξαι περὶ αὁτοῦ, ὅτι Ἀρίϲταρχοϲ λεχθείην . . . καὶ ὅτι οὐδὲ δευτέρου προϲώπου ἐϲτὶ τὸ ὄνομα, προφανέϲ· οὐδὲ γὰρ πρὸϲ τὸν τεχθέντα παῖδα ἀποτεινόμενοι τὸν λόγον ποιούμεθα, ὅτ Ἀρίϲταρχοϲ) [*](Ans. ωr, scs. sa 1s Al. Bb. 2 προϲωπου B. B Β ϲυμβαίνει] ϲημαίνοι. A1 ut videtur, ϲυμβαίνοι A ἐγγράφεϲθαι coni. HSSehneider comment. 47* codl. 112,25.113.2 τὴν τῶν] fol s8r L. διαΕεϲιν B | κατὰ] κϲ LB 4 τὰϲ] αϲ in ras A ποιηϲοται A. , corz Ex ϲοι] ϲυ A. , corz A B 6 ϲοί] ϲυ A. , cor A 8 post δεότερον add πρόϲωπον CBb τό] τῷ C 1 11 πρὸϲ τοὺϲ γενομένουϲ A Lbo, πρὸϲ τοὺϲ γινομένουϲ Erisc 7, πρὸϲ οῦϲ λέγομεν CB, quod. AΒuttmann praetulit ut eineg sigeaάΑ9, πρὸϲ τοϲ ἱϲταμένουϲ ELASchmidt. Βeitr. 367. st vide Testim. τῶν ὀνομάτων L. 18 ἀνάγκη] fol 88ε L)

Προφανὲϲ δὲ κἀκεῖνό ἐϲτιν, ὡϲ ἐξ αὑτῶν ποιούμενοι τοὺϲ λόγουϲ πρόϲ τιναϲ, ὀφείλομεν ἀναμερίϲαι τὰ πρόϲωπα. καὶ φαίνεται ὡϲ οὐκ ἐνὸν τοῖϲ ὀνόμαϲι ϲυγχρῆϲθαι, καθότι τρίτα ἦν ταῦτα, ὁ δὲ λόγοϲ ἀπῄτει τὸ ἐκ πρώτου προϲώπου δεύτερον. καὶ [*](Aaovκ. β 44, Tam patet personas nobis distinguendas esse, si quem ello- quimur. itaque nominibus uti non possumus, quoniam illatertiae personae sunt,) [*](λέγει (fort. λέγου vel λέξει nominαbers) . . .τοῦ οὖν τρίτου προϲώπου ἐϲτὶν ὁμολογουμένωϲ τὸ ὄνομα· καὶ γὰρ περὶ) τοῦ τεχθέντοϲ λόγον ποιούμενοι λέγομεν, ὅτι Ἀρίϲταρχοϲ λεγέϲθω. ceterum iure adnotat Scboemenn, allocutionem. infantis, quam ApoHlonius eiusque asseclae feri negant, apud nos solere feri in baptismais formula.) [*](τascm. er Ans. exso. 3 πρώτη. vide Adn. crit. - ξ τοῦ ἀναδεξαμένου προϲώπου τὸ ὄνομα. ad verborum conlocutionem cfr e. g.2,9. 99, 21. 162,10. de pron.18.18. 4 -p168,4 Pree. XVD ρ 73 p150.8-17 Β.. sd qκαqκe manifeetm, quod α nobis eerὅa μacentes, 5d est proferrenfes, ad alias αeἔemus eu persmαs infenfere. et αpepαr6, sod nom Hicet nomieibus ut4, quod fertαrκm ssmt sm ppersonrunm, sed rato exrgit α prinmα ad secundam eri verὸα quαmoὸremm aμgerunt precomina, hoc quod nom pofera4 nome complemtta, cum emus eg0 trὸi scripsi. Proedicfα αsέeπ est cousα, quαpronfer pronomen nuπ pro ommmt- δus accyatur nominibμs, id est quod demonstrotionem vel reotionem habet αέ- euius celae suὸstantαe, quae fn ometbus proprrs est nominibus, una edenquee soce sgmdfcanda - BB ἀναμερίζω apud Ap. ab distribuendi εἰ dividendi nofionε, quam 262.3. 204.13 (utrobique cum εἰϲ praepositione) et 337, 9 (cum dativo) et 205.22. 206.10 habet, ad distinguendi vim transit, velut hoc loco et 127.26 et 226.8, atque diefinotionem fexione effectam εignifcat 213,19. 225,18. 229,22. - 6 τοϲ ὀνόμαϲι ϲυγχρῆϲθαι etiam nominibus sti. cvr 140,4. 221,26. 7 ἐκ πρ. προϲώπου vide Adn. crit.) [*](Ans. emr., neca. scs. im A L.CBb. 1 post χωρὶϲ add τῆϲ CB κλιτικηϲ A, corr A 2 πρώτη] AHuttmann μία conicit, quod idem atque μόνη sigmi- fcsre vυlt (co4ruptelam ex mels intellecto α exortam esse), aut πρώτη vocem censet ad eum nominativorum nominum usam referendam esse, de quo ifὰa 115,13 agitur ac revera videtur πρώτη nomine indicere velle Apollonius, voca- tivum qnasi iam aperuisse, qus postea nominsfivi quoque nominum ransgressi sint terfSae personae ines. Stadtmneller pro πρώτη scite inverso π et τ litte- rzxum ordine ci. τροπῇ, coneersone ex ferζa ln primam αdζerαmque gersomαm Iacta. sed desideramus alterum exemplum telis usne holus nominis apud Ap. l τν ἐκ τῶν τρίτων πρὸϲ. θέϲιν] PSchneider Prisciano duce legendum putat ἐκ τῶν τρίτων πρ. τὴν θέϲιν, at quae Εradita sunt eiusdem esse generis videntur stque οἱ ἀπὸ θαλάϲϲηϲ Ἀκαρνανεϲ apud Thucyd. I 80.1 innumeraque similia l 2-3 εἰϲ τὸ δεύτερον] fol 28r A 3 γινομένην Prisc. A L b, γενομένην CB 4 κὸκενo Prisc. A Lb, ἑκενo CB αὐτῶν Prisc. Ab, αὐτηϲ l.B 5 ποιου- μεναμ A, sed iam prima manns supra scr. οἱ post τιναϲ virgddla posita est, nequis in enomdem ε1rorem incidat, quo Prisc. obstrictas subsequentia perverse intorpretatus est 6 (ννHSchneider comm. p48 oli conl. Prisciano p152,14 st hoc loco non legebοat ie imperfectum 6 - 7 καθότι-ταῦτα om L, add L in ng 1 7 ἀπῄτει A Lb, ἀπαιτε CB Prisc. et pro ἀπῄτει et pro ἤν praesens posumit post προϲώπου fortasse intercidit προϲφωνούμενον)