De constructione

Ἐν ταῖϲ προεκδοθείϲαιϲ ἡμῖν εχολαῖϲ ἡ περὶ τὰϲ φωνὰϲ παράδοϲιϲ, [*](Prooemium) καθὼϲ ἀπῄτει ὁ περὶ αὐτῶν λόγοϲ, κατείλεκται· ἡ δὲ νῦν ῥηθηϲομένη ἔκδοϲιϲ περιέξει τὴν ἐκ τούτων γινομένην ϲύντοξιν εἰϲ [*](argvmenta. § 1. Adhuc exposuimus doctrinam de vocum formis; quae numc exponemus, complectentur earum constructionem, unde nascitur congruens absolutumque enuntatum. quam accuratissime explicabimus, quia hac cognitione utique opus est ad interpretanda poemata) [*](testimonia et adnotatio exegetica. 1—p 2, 8 Prisciani lnstit. gramm. XVII § 1 et 2 107, 2—108, 16 H.: Quoniam in ante expositis libris de partibus orationis in plerisque Apollonii auctoritatem sumus secuti, aliorum quoque sive nostrorum sive Graecorum nom intermittentes necessaria et si quid ipsi quoque novi potuerimus addere, nunc quoque eiusdem maxime de ordinatione sive constructione dictionum, quam Graeci ϲύνταξιν vocant, vestigia sequentes, si quid etiam ex aliis vel ex nobis congruum inveniatur, non recusemus interponere. (§ 2) In supra dictis igitur de singulis vocibus dictionum, ut poscebat earum ratio, tractavimus; nunc autem dicemus de ordinatione earum, quae solet fieri ad constructionem orationis perfectae, quam admodum necessariam ad auctorum expositionem omnium diligentissime debemus inquirere, quod, quemadmodum literae apte coëuntes faciunt syllabus et syllabae dictiones, sic et dictiones orationem. hoc enim etiam de literis tradita ratio demonstravit, quae bene dicuntur ab Apollonio prima materia vocis esse humanae individua. ea enim non quocumque modo iuncturas ostendit fieri ligerarun, sed per aptissimam ordinationem, unde et literas verisimiliter dicunt appellari, quasi legiteras, quod legendi iter praebeant ordine congruo positae. nec non etiam auctiores literis syllabae idem recipiunt, cum ex eis coëuntes iuncturae pro debito dictionem perficiunt. — 1 — 3 ἐκδόϲειϲ infra 157, 18 et 167, 11 carminum Ho-) [*](adnotatio critica, discrepantia scriptvrae in ALCBb. A habet in inferiore mg folii 1 r a manu quinti decimi, ut videtur, saeculi Ἀπολλωνιου γραμματικου περι ϲυνταξεωϲ, in L. a prima manu in fol 1 r primis grammatici verbis haec praemissa sunt: Ἀπολλωνίου ἀλεξανδρέωϲ περί ϲυντάξεωϲ, C titulo caret, in B post γένοϲ ἀπολλωνίου (fol 1 r) et indicem capitum librorum l I—IV (fol 2r—4r). haec leguntur fol 4v: Ἀπολλωνίου ἀλεξανδρέωϲ τοῦ γραμματικοῦ πεῖ ϲυντάξεωϲ τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῶν εἰϲ τέϲϲαρα βιβλίον πρῶτον περὶ ϲυντάξεωϲ ἄρθρων. τμῆμα πρῶτον || 1 usque ad p 2, 12 ἀπο desunt in A, qui in fol 1r et v indicem capitum1 1—32 libri primi exhibst ab sia manu non recentiore scriptum ||  1 —p 2, 4 κατεπηγγείλατο] haec et his praemissum indicem capitum libri primi in folio primo a rec. manu habet)

Ἤδη γὰρ καὶ ἡ πρώτη ῥηθεῖϲα ἀμερὴϲ ὕλη τῶν ϲτοιχείων τοῦτο πολὺ πρότερον κατεπηγγείλατο, οὐχ ὡϲ ἔτυχεν ἐπιπλοκὰϲ ποιηϲαμένη τῶν ϲτοιχείων, ἀλλ᾿ ἐν τῇ κατὰ τὸ δέον ϲυντάξει, ἐξ ἧϲ ϲχεδὸν καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν. ἥ τε ἐπαναβεβηκυῖα ϲυλλαβ ταὐτὸν ἀνεδέξατο, εἴγε αἱ ἐκ τούτων ϲυντόξειϲ ἀναπληρούμεναι κατὰ τὸ δέον ἀποτελοῦϲι τὴν λέξιν. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἀκόλουθόν ἐϲτι τὸ καὶ τὰϲ λέξειϲ, [*](4 b) μέροϲ οὔϲαϲ τοῦ κατὰ ϲύνταξιν αὐτοτελοῦϲ λόγου, τὸ κατάλληλον τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναδέξαϲθαι· τὸ γὰρ ἐξ ἑκάϲτηϲ λέξεωϲ παρυφιϲτάμενον νοητὸν [*](10s) τρόπον τινὰ ϲτοιχεῖόν ἐϲτι τοῦ λόγου, καὶ ὡϲ τὰ ϲτοιχεῖα τὰϲ ϲυλλαβὰϲ ἀποτελεῖ κατὰ τὰϲ ἐπιπλοκάϲ, οὕτω καὶ ἡ ϲύνταξιϲ τῶν νοητῶν τρόπον τινὰ ϲυλλαβὰϲ ἀποτελέϲει διὰ τῆϲ ἐπιπλοκῆϲ τῶν λέξεων. καὶ [*](c. Π) [*](argvm. § 2. Adstrictam certis legibus constructionem iam elementa (litterae) ostenderunt et syllabae. cui consentaneum est, voces quoque congruenter construi. nam cuiusque vocis sensus quodammodo elementum orationis est. ac sicut ex litteris syllabae, ex syllabis oriuntur verba, ita enuntiata ex verbis recte constructis.) [*](mericorum editiones vocantur, sed hic et 313, 6 (κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τῆϲ ἐκδόϲεωϲ, quo relegamur ad 4, 7) ἔκδοϲιϲ idem significat, quod germanica vocabula Darbietung, Darlegung. nec magis participium προεκδοθείϲ apud Apollonium publicandi vim habet, sed τῇ προεκδοθείϲῃ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων initio libri secundi est constructioni articulorum, quam proposui libro de syntaxi primo, verba ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν 98, 15 et 331, 9 relegant ad ea quae technicus exposuit libro I 17, 2 et II 127, 7. ἐν ταῖϲ προεκδοθείϲαιϲ ϲχολαῖϲ denique idem valet quod in scholis quas antea praebui. exempla nonnulla similis usus vocabulorum ἔκδοϲιϲ et ἐκδιδόναι ex posterioris aevi scriptis composuimus in indice interpretationum s. ἔκδοϲιϲ. de ϲχολαί nominis significatione diximus in praefatione.) [*](testim. et adn. exeg. 1 κατάλληλα sunt verba quae recte inter se constructa sunt, itaque καταλληλότηϲ de iusta orationis forma syntactica dicitur, ubi singulae orationis partes inter se congruunt. — 3 in scholiis artis Dionysianae ϲτοιχεῖον saepe appellatu ἡ πρώτη καὶ ἀμερὴϲ (vel ἄτομοϲ) τοῦ ἀνθρώπου φωνή, e.g. 31, 6. 45, 33. 165, 6. 181, 1. 182, 12 Hilg. — 4 κατεπηγγείλατο. coniunctio litterarum non fortuito facta quasi promisit verborum quoque coniunctionem certas leges secuturam esse. — 6 τὴν ὀνομαϲίαν. cfr Dion. Thr. 9, 5 U.: τὰ δὲ αὐτὰ (scil τὰ γράμματα) καὶ ϲτοιχεῖα καλεῖται διὸ τὸ ἔχειν ϲτοῖχόν τινα καὶ τάξιν. — ἐπαναβεβηυῖα. syllaba litteram ambitu supergressa est. — 8 — p 3, 2 Prisc. XVII § 3 108, 16 — 109, 3 3 H.: igitur manifestum, quod consequens est, ut etiam dictiones, cum partes) [*](adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 6 ταὐτὸν L, ταὐτὸ CBb || 8 ἀποτελοῦϲι] ἀναπληροῦϲι B || 9 μέροϲ] partes Prisc. || 10 ἀναδέξαϲθαι] inc. fol 1 v L || 11 τοῦ om B | τὰϲ om || 12 ἐπιτελε L, quae corruptela videtur ex subsequenti ἐπιπλοκάϲ orta esse | τελει primae sunt litterae in fol 2 r A codicis, cuius septem folia. prima (septimum pertinet usque ad παραλαμβανόμενον 16, 25) scripta sunt ab eadem manu, quae capitum quoque indicem in fol 1 r et v exaravit | post ἐπιπλοκάϲ Portus iniuria censuit addenda esse καὶ αἱ ϲυλλαβαὶ τὰϲ λέξειϲ || 13 ϲυλλαβὰϲ] λόγον LxB | ἀποτελεῖ maluit Sophianus, perficit Prisc.)

Ἔϲτιν οὖν καὶ ἐκ τῶν παρεπομένων τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ἐν οἷϲ δὶϲ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον παραλαμβάνεται, ἔλλαβεν, ἔννεπε· ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβή, Λέλεξ, πάμπαν· ἀλλὰ καὶ λέξιϲ,

Καὶ πλεονάζει ϲτοιχεῖον, λέγω οὐ τὸ αὐτό. φαμὲν οὕτωϲ· τὸ ὕδωρ τῷ δ πλεονάζει, τοῦ ὕειν ἐγκειμένου, καὶ τὸ α ἐν τῷ ἀλαλητῷ, ὅπερ δύναται καὶ ἐν πλεοναϲμῷ ϲυλλαβῆϲ παραλαμβάνεϲθαι, ἐπεὶ καταχρηϲτικώτερον καὶ μονογράμματοι ἐκφωνήϲειϲ ϲυλλαβαὶ εἴρηνται. φαμὲν δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα πλεονάζειν ϲυλλαβῇ· θήρεϲϲι, κύνεϲϲι, λελάχωϲι, [*](11s) ἄλλα πλεῖϲτα. πλεονάζουϲι δὲ καὶ λέξειϲ, ἕζομαι καθέζομαι, ἔπω [*](5 b) ἐνέπω, ἀντίοϲ ἐναντίοϲ, [*](argvm. § 4. Ac praeter repetitiones quoque inveniuntur enuntiata supervacanea, sicut supervacuae litterae, syllabae, voces.) [*](testim. et adn. exeg. 1—p 5, 5 Prisc. XVII § 4 p 109, 15—110, 9 H.: Abundat litera non eadem, ut prodest pro proest . . .; abundat etiam syllaba, ut huiuscemodi pro huiusmodi . . . nec non etiam dictio tam in compositione quam in appositione: compositione, ut Terentius in Phormione «exadversum ei loco» pro adversum . . . ; in appositione quoque, Virgilius «sic ore locuta est», abundat enim ore . . .; nec mirum, cum expletivae ceniunctiones quantum ad sensum plerumque ponuntur. nec non orattiones invenimus similiter supervacue positas, ut ibant qua poterant, et qua non poterant, non ibant. — 2 Et. Or. 156, 18 παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὅδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ (in libro περὶ παθῶν. I 285, 5 Ltz). Herodianus quoque docuit ἀλαλητόϲ ἀπὸ τοῦ λαλητόϲ προϲθέϲει τοῦ α ortum esse. vide Arcad. 93, 19 Schm. (Herod. I 220, 3 Ltz) et 124, 18 (I 321, 16): τὸ ἀλαλή παρὰ τὸλαλῶ, et περὶ μονήρ. λέξ. 39, 6(Π 944, 16); τὸ ἀλαλή οὐ φύϲει τριϲύλλαβον. — 3 ἐν πλεον. ϲυλλ. παρολ. = accipi pro abundanti syllaba. — καταχρηϲτικώτερον. cfr Dion. Thr. 16, 7 U.: ϲυλλαβή ἐϲτι κυρίωϲ ϲύλληψιϲ ϲυμφώνων μετὰ φωνήεντοϲ ἢ φωνηέντων . . . καταχρηϲτικῶϲ δὲ καὶ ὴ ἐξ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ.) [*](εἰπεῖν «νιρεὺϲ αὖ ϲύμηθεν ἄγε τρειϲκαίδεκα νῆαϲ» (671) ἐπήγαγε τὰ λοιπά, εἰκότωϲ βουλόμενοϲ αὐτὸν κοϲμῆϲαι, ἐπειδὴ ἀλλαχοῦ αὐτοῦ μνήμην οὐ ποιεῖται. ἐν παρολκῇ δὲ ἐπαναλαμβάνεται τοῦτο «τοῦ δ᾿ ἐγὼ ἀντίοϲ εἰμι καὶ εἰ πυρὶ χεῖραϲ ἔοικεν, εἰ πυρὶ χεῖραϲ ἔοικε, μένοϲ δ᾿  αἴθωνι ϲιδήρῳ» (Il. Υ 371 — 2). κατ᾿ οὐδένα γὰρ ἀναγκαῖον λόγον τοῦτο ἐπανείληπτοι. lnfra haec in mg Ax: ὅμηροϲ ἐν βοιωτίᾳ «νιρεὺϲ αἰϲύμηθεν ἄγε τρεῖϲ νῆαϲ ἐΐϲαϲ, νιρεὺϲ ἀγλαΐηϲ υίὸϲ χαρόποιό τ᾿ ἄνακτοϲ, νιρεὺϲ ὃϲ κάλλιϲτοϲ ἀνὴρ ὑπὸ ἴλιον ἦλθεν». (accentus et spiritus partim omissi sunt. animadverte in ea forma versus B 671 quam A protulit, lectionem τρειϲκαίδεκα νῆαϲ, quae aliunde nota non est.) Portus quoque in versione latina exempla iterati enuntiati adicienda censebat atque mutuatus est, ut ipse indicat, ex Theod. Gazae Instit. libro IV: sunt Il. Υ 371 — 2 et Theocrit. lX 1 — 2. nec Prisc. exemplis caret. noli autem putare, quae AIII adiecit, petita esse ex syntaxis codice pleniore.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 A in mg ἕνεκα ἐμφαϲεωϲ | καὶ in. ras L2 | πλεονάζον LCBb | ante φαμὲν supra add ὅτε A2. ab φαμὲν inc. fol 2r L | οὕτω LCBb atque in A ϲ rasura deletum | ante τὸ ὅδωρ add εἰϲ LB || 2 τῷ δ πλεονάζει Ab, τὸ δ πλεονάζειν L et supra scriptum πῆ Δ΄ ab eadem manu (i.e. cur dicitur δ abundare ?), πλεονάζειν τῇ δ C, πλεονάζει τὸ δ B | τοῦ α L | αλλαλητωι A, ἀλαλητῶ L, ἀλαλητόϲ CBb || 3 ὅπερ] ωϲπερ A1, sed in mg γρ. οπερ Ax || 4 καὶ RSchneider, αἱ codd. et edd. | εἴρηνται ϲυλλαβαὶ B || δὲ om LCB | καὶ induxit L2 | λελάχωϲι A1 L, ν add. AxCBb. apud Homerum H 80, O 350, X 343 λελάχωϲι θανόντα, neque alio Iliadis aut Odysseae loco haec λαγχάνειν verbi forma invenitur || 6 unte ἄλλα add καὶ LCB | πλεοναζωϲι A | ante ἔπω add καὶ LB || 7 ἐννέπω L)

Ἀλλὰ καὶ ἐναντία πάθη ἐνδείᾳ ϲτοιχείου γίνεται, γαῖα αἶα, παρὰ τὸ ϲκῆπτρον ὁ ϲκηπτοῦχοϲ βαϲιλεύϲ· τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὸ φαιδρόϲ ὁ φαίδιμοϲ· αἱ τοιαῦται παραθέϲειϲ ϲχεδὸν ἀπερίληπτοί εἰϲι, πάμπολλοι οὖϲαι. ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβῆϲ, ἡνίκα τὸ θέλω λῶ, ἡνίκα ὁ αἰγοπόλοϲ αἰπόλοϲ. ἀλλὰ καὶ λέξεωϲ, ἡνίκα ἀπαιτεῖ τὸ

Ϲχεδὸν δὲ ὅλη ἡ πραγματεία ἡ εἰρηϲομένη καὶ τὰ τοιαῦτα ἅπαντα προϲδιακρινεῖ, ἐπεὶ πόθεν ἐϲτοχάϲατο Ζηνόδοτοϲ τὸ ὦλλοι {B 1. Κ 1} κατὰ ϲυνολοιφὴν τοῦ ἄρθρου γράφειν, εἰ μὴ ἐκ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ κινούμενοϲ; καὶ [*](6 b) πόθεν Ἀρίϲταρχοϲ οὐκ ἔλεγε μὲν πλεονάζειν τὸ ἄρθρον, περιέγραφε [*](12s) δὲ ὡϲ ἐλλείποντοϲ ϲυνήθωϲ τοῖϲ ἄρθροιϲ τοῦ ποιητοῦ; ἔχων γοῦν ἐκεῖϲε ἀφορμὴν τῆϲ ἀρθρικῆϲ γραφῆϲ, ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου τὸ ἄρθρον, πρὸϲ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ ποιητοῦ ἑκὼν παρεπέμψατο, ἐκδεξάμενοϲ μᾶλλον τὸν δαί ϲύνδεϲμον ἤπερ τὸ αἱ ἄρθρον ἐν τῷ

Προῦπτον δὲ ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀποκοπαί εἰϲιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, [*](argvm. § 6. Controversiae autem hinc exortae eis, quae hoc dicentur libro, diiudicabuntur. huc pertinet, quod Zenodotus in Iliadis B1 et K 1 articulum inculcavit, Aristarchus vero consuetudinis Homericae ratione diligenter habita non dixit supervacaneum esse articulum, ubi verus articulus (non demonstrativus) in poematum Homeri editionibus inveniebatur, sed eum eiecit ex his locis, etiamsi vulgaris usus poscebat, velut K 408 praetumit δαί coniunctionem, reiecit δ᾿ αἱ scripturam.) [*](argvm. § 7. Desunt voces etiam in huiusmodi enuntiatis: ἀλλ᾿ ἄνα, πάρα δ᾿ ἀνήρ, ubi perperam ἄνα et πάρα existimantur voces in fine mutilatae.) [*](testim. et adn. exeg. 3 ὦλλοι. schol. A ad B 1 (Ariston. p 56 Fr.) ἄλλοι: ὅτι Ζηνόδοτοϲ γράφει ὦλλοι. ὁ δὲ ποιητὴϲ ἀϲυνάρθρωϲ ἐκφέρει, et ad K 1 (Ariston. p 170) ἄλλοι: παραιτητέον τοὺϲ γράφονταϲ, ὦν ἐϲτι καὶ Ζηνόδοτοϲ, ὦλλοι μὲν, ἢ καὶ τοὺϲ ὁπωϲοῦν βουλομένουϲ δαϲύνειν. ἔϲτι γὰρ ὁ ποιητὴϲ παραλειπτκὸϲ τῶν ἄρθρων. et cfr infra 38, 13. — 5 περιγράφω persaepe eximendi, excludendi vim apud Ap. habet, vide RSchneideri comm. p 141 ad 121, 19. — 6 de ἐκεῖϲε usurpato pro ἐκεῖ vide Lobeckii Phryn. p 44. demonstratur autem adverbio locus qui subsequitur Homeri, de quo uberius diputat § 127 — 128. vide quae illic adnotavimus. — 7 de ἀφορμή nominis usu vide RSchneideri comm. p 27: hoc loco rationem significat, unde quis profectus aliquid facere potest vel debet. — 7 — 8 propter poetae consuetudinem articulum reiecit. — 11 ἐπιδεδείξεται: 77, 8 — 78, 11. — 11 — p 7, 5 Prisc. XVII § 5 110, 27 — 111, 4 H.: in his sunt etiam illa, quibus deest in fine verbum, ut Virgilius in III Aeneidos «C mihi sola me super Astyanactis imago» dees enim verbum ad perfectionem orationis, nec enim apocopam possumus eam dicere, quae fit in plena dictione, sed quae in litera vel syllaba sensu per se carentibus.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. post ἔλλειψιν quoque Portus aliquid deesse suspicatur: exemplum videlicet defectus orationis. quge vero meam suspi- cionem Theodori Gazae auctoritas, qui pleraque praecepta hinc in I IV librum suarum instiutionum transtulit. is enim posteaquam egit de defectu literae, syllabae et dictionis: Deficit, inquit, etiam oratio, ut . . . Verum Gaza l. l. non ex meliore nostris codice Apollonii hausit quae de defectu λόγου dicit, sed ex Planudis libello περὶ ϲυντάξεωϲ 108, 1 Bachm. | δὲ om B B || 2 εἰρημένη B | πάντα B | προϲδιακρινεῖ] in A post ει rasura unius litterae || 3 ωλλοι A, ὤλλοι L1, L3 add coronidis signum inter spiritum et accentum. A in mg: ωλλοι ζηνοδοτοϲ αλλοι αριϲταρχοϲ. οτι ζηνοδοτοϲ και αριϲταρχοϲ προ του απολλωνιου | ϲυναλιφην A, sed ι in ras ab A 4 γράφειν] ει in ras A2 | δεούϲηϲ] Stadtmueller ci. ἐνδεούϲηϲ || οὐκ ἔλεγε] fol 3 r L || 6 τοῦ ποιητοῦ om LCBb || 6—8 ἔχων —ποιητοῦ om A1, in mg add A2 || 6 γοῦν] οῦν B | ἐκεῖ C || 11 τά τοιαῦτα post μέροϲ conlocat B)

Οὐκ ἀπίθανον δ᾿ οἶμαι κἀκεῖνο παραϲτῆϲαι. Παρεπόμενόν ἐϲτιν ἔϲθ᾿ ὅτε ταῖϲ λέξεϲιν καὶ παρὰ τὰϲ γραφὰϲ ἁμαρτάνεϲθαι, ἃϲ ἢ προφανῶϲ ἔϲτι καταλαβέϲθαι διὰ τῆϲ ἀκοῆϲ, ἀδήλου τοῦ τοιούτου ὄντοϲ κατὰ τὸν ἐπιλογιϲμὸν ἐξέταϲιϲ κατορθοῖ, ἣν κολοῦμεν λόγον τὸν περὶ ὀρθογραφίαϲ. Τοιοῦτόν τι παρεπόμενον ὑπολαμβάνω κἀν τοῖϲ λόγοιϲ. ἐπὰν γὰρ τὰ μὴ δέοντα τῶν λέξεων ἐπιϲυναφθῇ, τὸ τοιοῦτο [*](7p) καλοῦμεν ϲολοικιϲμόν, ὡϲ τῶν ϲτοιχείων τοῦ λόγου ἀκαταλλήλωϲ ϲυνελθόντων. εἴπερ οὖν ἔϲτιν μαθεῖν τἀκριβὲϲ τῆϲ γραφῆϲ, μαθεῖν ἄρα ἔϲτι καὶ τἀκριβὲϲ τῆϲ ϲυντόξεωϲ τοῦ λόγου.

κοινὸν ἔθοϲ, ὑποτακτικὰϲ δὲ τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κμ ἢ χμ· ἔτι τε λπκτικὰϲ μερῶν λόγου τὰϲ εἰϲ τὸ λϲ, ρϲ, νϲ, ἄλλαϲ πλείϲταϲ. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ λέξεων τὸ αὐτό· προθέϲειϲ γοῦν καλοῦμεν καὶ προτακτικὰ ἄρθρα καὶ ὑποτακτικὰ καὶ ἔτι ἐπιρρήματα, ἃ μᾶλλον ἀπὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβεν ἤπερ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου. Καὶ ἐν λόγῳ δὲ ἔϲτι τὸ τοιοῦτον εὑρέϲθαι, ὁπότε τὰ ἐκ ϲυνημμένων ἀληθεύει προλημματιζόμενα τῶν ἐπιφερομένων, ὥϲπερ ἔγκειται κατὰ τὴν πρώτην τοῦ λόγου ϲυναφήν, εἰ τῇδέ τιϲ [*](testim. et adn. exeg. 1 κοινὸν ἔθοϲ. in communi dialecto quippe ubi spiritus asper mediis in vocibus non audiatur, vocales aspiratae indicant initium vocis. — τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κη ἢ χμ. cfr AO IV 332, 14 (Herodian. II 396, 6 Ltz) de θμ. φν γδ χμ κμ ϲγ ϲδ (deest γμ): ταῦτα οὐδέποτε ἐν ϲυμπλοκῇ ἐν ἀρχῇ εὑριϲκόμενα, ἐν μέϲῳ ἀλλήλων οὐ χωρίζονται, et EM 521, 29 (Herod. D 396 12 Ltz): δεῖ γινώϲκειν ὅτι τὸ κ πρὸ τοῦ μ οὐδέποτε εὑρίϲκεται ἐν ἀρχῇ λέξεωϲ. — 2 λϲ, ρϲ, νσ. cfr Choeroboscus I 256, 35 Hilg. (Herodian. II 715, 28 Ltz): τὰ εἰϲ τὸ σ λήγοντα πρὸ τοῦ ϲ ἔχει τὸ λ ὡϲ τὸ ἅλϲ, τὸ ν ὡϲ τὸ Τῖρυνϲ, ἢ τὸ ρ ὡϲ τὸ μάκαρϲ. — 4 Apollonio ἐπίρρημα videbatur significare: quod verbo praemissum est. cfr de adv. 125, 6: τί δή ποτε, εἰ καὶ ἐν ὑποτάξει ἐϲτὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῦ ῥήματοϲ καὶ ἐν προτάξει, ἀπὸ τοῦ προτετάχθαι τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβε; — ἃ non solum ad ἐπιρρήματα, sed etiam ad προθέϲειϲ et ad προτ. ἄρθρα καὶ ὑποτ. referendum est. ϲυντόξεωϲ hic de collocatione verborum dictum, ut 305, 22 alibi. ceterum vide Adnot. crit. — 5—p 10, 3 cfr infra 245, 12 — 22. — 6 — 7 ϲυνημ- μένων et ϲυναφήν. Ut coniunctiones, quas nunc condicionales vocamus, iam Stoici ϲυναπτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ nuncupabant (vide Laert. Diog VII § 71), ita periodum condicionalem ἀξίωμα ϲυνημμένον. itidem ϲυνημμένα hic et infra § 10 sunt membra talis periodi et ϲυναφὴ conexio condicionalis. cfr Dion. Thr. 88, 1. 91, 2 et index in Dion. U. — προλημματιζόμενα. de tota periodo Ap. dicit quod de protasi tantum dicere ei licebat, vide Argum. — τὴν πρώτην τ. λ. ϲυναφήν ideo videtur Ap. rectam periodi condicionalis formam appellare, quia ut secundam opponit eam, quae verritati contraria est et fillius formae inversione nascitur.) [*](Adn. crit., discr. sca in ALCBb. 1 ὑποτακτικὰϲ] ϲ induxit 2 | τὰϲ] ϲ induxit L ἢ κμ ἢ χμ A Prisc. b, χμ ἢ γμ LB, γμ ἢ χ C | A in mg inferiore: οτι ουκ εϲτν ἡ γμ ἡ κμ ἡ χμ ειϲ ἐντέλειαν τάξεωϲ αλλ εἰϲ μεϲην ϲυνταξιν και οὐδέποτε εν αρχη η ληκτικη | ληκτικὰϲ] ϲ induxit I2 || 2 ante λόγου add τοῦ B τὰϲ εἰϲ τὸ add Uhlig |  λc] λ in ras A2 | ρϲ A Prisc. b. om LCB A in mg inferiore: πτι το λϲ ρϲ νϲ τελικα μορια | καὶ ἄλλα πλεῖϲτα B, atque L quoque femininum in neutrum mutavit |  καὶ om L1 CB, add L || 3 οῦν C || 4 pro ἐπιρρήματα Dronke 605 voluit ὑποτακτκὰ ῥήματα scribi duce Prisciano, sed ἐπιρρήματα locum hic hebet (vide Testim.), nec nisi hoc ex Prisciani discrepantia conicere licet, post ἐπιρρήματα intercidisse καὶ ὑποτακτικὰ ῥήματα. de ὑποτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ nomine vide infra 266, 6 | ὃ μᾶλλον] fol 4 v A || 5 ἤπερ vocis η in ras A2 |  εὑράϲθαι L1, acutum in circumflexum mutavit L2 || 6 post ἀληθεύει add προϲλαμβανόμενα καὶ οἶον B | προλημματιζομενων ut videtur A1, ων in α mutavit A2 || 7 ὥϲπερ Uhlig, ἅπερ codd. et edd., a qua vocula inc. fol 4 v L; poterat etiam καθάπερ poni. Kayser * ἅπερ defendens et ad ἐπιφερομένων referens sic προλ. — ϲυναφήν interpretatur: vorausgeschickt als Annahme nahme dem Folgenden, was in dem erstes Teil der zusammengesetzte Periode schon enthalten ist, wie hier das κινεῖϲθαι in dem περιπατεῖν ϲυναλοιφήν L1, ϲυναφήν L4 | εἰ τῇδέ τιϲ Ab, εἴ τοι δή τιϲ L, εἴ τιϲ οὕτωϲ CB)

Ϲτοιχεῖον ἔϲθ᾿ ὅτε εἰϲ δύο μερίζεται τρόπῳ ϲυλλαβικῷ, ἧδε ἕαδε ἀλλὰ καὶ δύο εἰϲ ἓν ϲυναλείφεται, βέλεα βέλη. καὶ ϲυλλαβὴ εἰϲ δύο μερίζεται (λέγω τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν), κοῖλον κόϊλον· ἀλλὰ καὶ δύο ϲυλλαβαὶ εἰϲ μίαν ϲυνίαϲιν, ἡνίκα παρὰ τὴν γήραϊ τριϲύλλαβον [*](8 b) διϲύλλαβόν φαμεν τὴν γήρᾳ, παρὰ τὴν Ἀΐδηϲ Ἅιδηϲ. ἀλλὰ καὶ. λέξειϲ, ἡνίκα ἡ ἀκρόπολιϲ πόλιϲ ἄκρη, ἡ καλλίχοροϲ {λ 581} [*](14s) [*](argvm. § 10. Atque conectuntur aut dissolvuntur enuntiata non minus quam litterae, syllabae, voces. conectunt coniunctiones, quibus omissis dissolvitur oratio.) [*](testim. et Adn. exeg. 2 ἀντιϲτρέφοντοϲ ut ἀναϲτρέφοντοϲ de pron. 36, 7. — 4—p 11 1, 10 Prisc. XVII § 8.9. p 112, 14—113, 20H.: Elementum est quando in duo dividitur modo syllabico, id est contemplatione temporum, ut fieri pro firi . . . sed etiam duo in unum coëunt, ut tibicen pro tibiicen . . . syllaba quoque in duas dividitur, ut aulae, aulaï . . . (§9) sed etiam duae syllabae in unam coëunt, ut . . . aeripede pro aëripedem . . . sed etiam dictio dividitur, ut si dicam respublica felix est et res felix est publica . . . etium divisa possunt coniungi, ut malefida . . . Orationibus similiter accidentes coniunctiones es quando coniungunt duas ve plures orationes, est quando subtractae dissolvunt, ut . . . «Forte citi ferru, date tela, impellite remos». — 4 τρόπῳ ϲυλλαβικῷ ita, ut simul syllabarum numerus augeatur. — 5 de adv. 147, 12 Ap. dubitat. an ἑ in ἕαδε pleonasmus sit, ut in ἕεδνα et ἑώρων. Herodianus autem ita, ut hoc loco Apollonius, sentit in pros. Il. ad Ξ 340 (D 90, 21 Ltz): τὸ ἕαδε διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἧδε. — 6 λέγω τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν. cfr Adn. exeg. ad § 4. additus hoc est, quia ἧδε vocis prior syllaba non erat κυρίωϲ ϲυλλαβή. ceterum quae nunc sequuntur tria exempla ab antecedentibus duobus ita differunt, ut eaedem litterae in diremptione et coniunctione serventur. — 6 κόϊλον. cft de pron. 87, 4 de νῶϊ et ϲφῶϊ: ἴϲωϲ ἐν τῇ κατὰ διάϲταϲιν διαιρέϲει ἐϲτίν, ὡϲ κόϊλον, πάϊϲ. Arcad. 63, 1 Schm. (Herod. I 162, 14Ltz): τὸ κόϊλοϲ ἀπὸ τοῦ κϲῖλοϲ κατὰ πόθοϲ. Theognost. AO II 61, 16 (Herod. D313, 25 Ltz): τὸ κοῖλοϲ διὰ τῆϲ οι διφθόγγου γράφπται, ὅτι εὕρηται καὶ ἐν διολύϲει κόϊλον. Priscisn. I § 53 39, 21 H.: in hoc queqme Aeolis sequimur sic enim illi dividentes dyphthongum κόϊλον pro κόλον dicsnt. quod autem syntsmis antonymicique locis et apud Theognostum Priscianumque non κόϊλοϲ, sed κόϊλον legitur, videtur ex alicuius poetae loco repetendum esse πόλιϲ ἄκρη. apud Ho-) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 prius εἰ in ras A | οὐ μὴν εἰ add Lange*, εἰ tantum add Dronke ΙΙ 601 || 2 ante περιπ. add εἰ A2L4CBb, ἴϲ. περιπ. εἰ κιν. Soph. || 4 AI in mg: οτι τα ϲτοιχεια και ϲυναιρειται και μερίζεται, γηραϊ γήραι, ῆδε εαδε βελεα βελη, κοῖλον κοϊλον, ἀϊδηϲ αιδηϲ ακροπολιϲ πόλιϲ ἄκρη καλλιχοροϲ χορω καλῆ ϲὺν άγριον παϲιμελλουϲα κηρεϲϲιφορητουϲ | δε A, ἥδε L || 5 ϲυνολοίφεται L || 6 λέγω — ϲυλλαβήν induxit L || 7 μίαν ALb, ἓν B, δύο C sed apposita iusta scriptura cum γρ | ϲυνίαϲν] coëunt Prisc., ϲυνιϲιν A1, ϲυνίζουϲιν A2L1CBb, ϲυνιζάνουϲιν L2 | post ἡνίκα add τὴν B | παρὰ] περὶ γήραϊ] ι om L1, add L τριϲύλλαβον Ab, ϲυλλαβὴν LCB. post τριϲύλλαβον vide- tur addendum esse φωνὴν. Sophianus voluit τὴν in τὸ mutari || 9 post λέξειϲ add L2 % et in mg eodem signo repetito διαλύονται. atque hoc vel tale quid desiderari patet | post ἡνίκα add καὶ B | ἀκρόπτολιϲ | ἄκρη ALb, ἄκρα CB | post ἄκρη add καὶ L | καλλίχοροϲ Ab, καλλίχωροϲ LCB)

Ϲτοιχεῖα ὑπερτίθεται, ἡνίκα ἡ κραδία καρδία, παρὰ τὸ [*](argvm. § 11. Invertitur ordo litterarum, syllabarum, vocabulorum nec minus enuntiatorum.) [*](merum πόλει ἄκρῃ legitur Z 88. 297. 317. H 345, πόλιν ἄκρην X 383, ἄκρηϲ πόλιοϲ Z 257. — καλλίχοροϲ χορῷ καλή. Schol. A ad Π180 (Aristonic. p 261 Fr.): ἡ διπλῆ ὅτι τὸ «χορῷ καλή» πρὸϲ 〈ἓν〉 ἐκληπτέον, καλλίχοροϲ, διαπρέπουϲα ἐν τῷ χορεύειν.) [*](testim. Adn. exeg. 2 — 3 ἀνέγνωμεν — κηρεϲϲιφορήτουϲ. cfr Schol. A ad Θ 527 (Herod. Π 62, 19 Lt z) κηρεϲϲιφορήτουϲ: ϲυνθέτωϲ ἀνέγνω ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ πλείουϲ . . . οὐδέποτε δὲ δοτικὴ ἐπεκτεταμένη κατ᾿ ἀρχὴν ϲυντέθειται, οἶον πᾶϲι καὶ πάντεϲϲι — παϲιμέλουϲα, οὐχὶ παρὰ τὴν πάντεϲϲι ἡ ϲύνθεϲιϲ . . . ἀλλ᾿ ὅμωϲ ἐπεκράτηϲεν ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ. et Schol. HQ ad μ 70 (Herod. II 153, 17): ὑφ᾿ ἓν παϲιμέλουϲα. —5—6 ϲυνημμένοι λόγοι coniunguntur ϲυνδέϲμοιϲ ϲυναπτικοῖϲ (εἴ εἴπερ similibus), παραϲυνημμένοι παραϲυναπτικοῖϲ (ἐπεί ἐπείπερ sim.), ϲυμπεπλεγμένοι ϲυμπλεκτικοῖϲ (μέν δέ τέ καί sim.). vide Dion. Thr. 88, 3. 91, 2. 92, 2 U. — 7 —10 cfr de coni. 225, 22, ubi eisdem Homeri vermibus subicitur: λείποντοϲ τοῦ καὶ. — 11 — p 12,7 Prisc. XVII § 9 p 114, 2—5 H.: Litterae transmutantur, ut Teucer pro Teicre; sic etam syllabae, ut displicina pro disciplina; nec nen etiam dictio, ut plebis tribunus pro tri-) [*](Adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 1 χορῷ καλή b duce A codice, qui η in ras habet ab A2 (A1 videtur καλει scripsisse), χώρα καλή CB, χωρόκαλη L1, χῶροϲ καλή L καὶ ἔτι] fol 5 r L | ϲύαγρον add Sophianus, ϲῦν ἄγριον AL2b, ϲυνάγριον L1CB, qui subiciunt ἄγριον ϲῦν. A in mg infer.: ὅτι το ϲυν άγριον ὁυτωϲ λεγουϲιν οι αρχαῖοι, ϲύναγρον δε ου λεγουϲιν, quibuscum cfr Phrynichi epit. p 381 Lob.: ϲύαγροϲ οὐ ῥητέον· ϲῦν ἄγριον οἱ ἀρχαῖοι λέγουϲι, et Lobeckii adnotationem || 2 λελυμένα LCB | ϲυνιζάνει L2, ϲυνίζειν B || 3 A in mg infer.: ὁτι εϲχεν απολογίαν το πᾶϲι μελλουϲα ἐν ἑνὶ αναγινωϲκεϲθαι το ποιητικωτερον αυτὸ εῖναι | post καὶ add τὸ C | A in mg infer.: ὅτι το κηρεϲϲιφορήτουϲ εν ϲυνθεϲει ανεγνω αριϲταρχοϲ φαϲκων και τον ποιητην τουτο ειδεναι εκ του διαλυϲαι και ειπεῖν οὓϲ κῆρεϲ φορέουϲι κἀν A Cb, καὶ L1, καὶ ἐν L2B. Prisc. videtur non. legisse praepositionem || 5 ϲυνημμένων] prius μ in ras A2, ϲυν ras L AIII in mg απο ϲυναπτι περιπατω κινουμαι απο πρϲυνα επει π π τ κιν μ | ἢ πα- ραϲυνημμένων om B || 6 καὶ ἔτι indunit L2 | ϲυνπεπλεγμενον A, sed o in ω corr A pro posteniϲre ἢ CBb exhibent οἳ | πόλιν L | 8 ἠΐομεν L1, ἴομεν L3B, ωμεν C | ἐκέλευϲ’ L1C, corr in ἐκέλευεϲ L, δρυμὰ om L1, add L2 |  ants Ὀδυϲϲεῦ add ὦ L || 9 ἐν βήϲϲῃϲι] inc. fol 3 r A || 10 τῷ Ab, τὸ L, τὸν CB | posterius καὶ om L | εὕρωμεν A || 11 κραδία καρδία A, καρδία κραδία LCBb. ordinem optimi codicis tuetur, quod in EM 538, 44 de κρίκοϲ nomine invenitur)

Ἔτι ὃν τρόπον τῶν ϲτοιχείων ἃ μέν ἐϲτιν φωνήεντα, ἃ καθ᾿ ἑαυτὰ [*](Diversae orationis partes cum vocalibus et consonantibus litteris comparantur.) φωνὴν ἀποτελεῖ, ἃ δὲ ϲύμφωνα, ἅπερ ἄνευ τῶν φωνηέντων οὐκ ἔχει ῥητὴν τὴν ἐκφώνηϲιν, τὸν αὐτὸν τρόπον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι κἀπὶ τῶν λέξεων. αἱ μὲν γὰρ αὐτῶν τρόπον τινὰ τῶν φωνηέντων ῥηταί εἰϲι, καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥημάτων ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι, ὀνομάτων, ἀντωνυμιῶν, [*](15s) ἐπιρρημάτων, ἅπερ ἐπιλέγεται ταῖϲ γινομέναιϲ ἐνεργείαιϲ, ἡνίκα ἐπιφθεγγόμεθα τὸ κάλλιϲτα τοῖϲ κατὰ τὸ δέον τι ἐνεργοῦϲιν, ἢ ὑγιῶϲ ἢ καλῶϲ· αἱ δὲ ὡϲπερεὶ ϲύμφωνα ἀναμένουϲι τὰ φωνήεντα, τουτέϲτιν τὰ προκατειλεγμένα τῶν μερῶν τοῦ λόγου, οὐ δυνάμεναι κατ᾿ ἰδίαν [*](argvm. § 12. Ut litterae, ita voces aliae efferri possunt per se, aliae non possunt nisi coniunctae cum illis: sunt igitur voces quae vocalium vice fungantur, sunt quae consonantium partes agant. atque harum vocum vis varia est pro varietate vocum, quibus adiunctae sunt.) [*](παρὰ τῷ ποιητῇ  τὰϲ μὲν . . . τεκοῦϲά 〈τε〉 πότνια μήτηρ» καὶ «αὐτὰρ . . . οὐδόν» οὐ χρὴ καθ᾿ ὑπερβατὸν εἰρῆϲθαι νομίζειν. fortasse haec ex Apolloniano περὶ ϲυνδέϲμων libro hausta sunt, cuius de copulativis expositio periit. nam constat Dyscolum de nonnullis rebus in aliis libris alia docuisse.) [*](testim. et adn. exeg. 1 — p 14, 11 Prisc. XVII § 10 p 114, 9—115 19 H.: Praeterea quemadmodum elementorum alia sunt vocalia, quae per se vocem perficiunt, alia consonantia, quae sine vocalibus perficere vocem nequeunt, sic etiam in dictionibus animadvertimus quasdam ad similitudinem vocalium per se esse dicendas, ut in verbis maxime imperativis vel nominibus vel pronominibus saepe vocativis vel adverbiis, quae adiciuntur antecedentibus actionibus vel orationibus, cum clamamus bene recte diserte ad illos, qui oportune aliquid agunt vel dicunt aliae vero dictiones sunt, quae ad similitudinem consonantium sine adiumento aliarum partium orationis, quae imitantur in hoc vocales, proferri ad perfectionem sensus non possunt, ut praepositiones ve coniunctiones. eae etenim semper consignificant, id est coniunctae aliis significant, per se autem non itaque variatur earum significatio ad vim coniunctorum eis, ut in aliud significat, cum accusativo iungitur, et aliud, cum ablativo . . . Coniunctiones quoque copulativae et disiunctivae esse dinoscuntur ab aliis partibus orationis, quae eis sociantur, ut vel, aut non solum disiunctivae, sed etiam copulativae reperiuntur . . . Nec non etiam aliae pro aliis partibus accipiuntur, neque id aliter possumus scire nisi ex adiuctis, ut . . . horrendum clamat pro horrende, nomem pro adverbio. — 6 cfr de adv. 121, 15: αἱ ἐπιφωνήϲειϲ οὐδὲν ἄλλο εἰϲὶν ἢ ἐπιρρήματα τῶν ῥημάτων ⟨οὐκ⟩) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 A in mg Γ i. e. caput tertium | prius ἃ mut. in τὰ Ax | ante καθ᾿ add καὶ LCB || 2 ἃ mut. in τὰ 4 τῶν induxit L2 ῥηταὶ] ι in ras A2 || 5 Ax sed recentissima haud dubie manus in mg haee scripsisse videtur: ὡϲ ἐπὶ μάλιϲτα ῥημάτων προϲτακτικῶν ἢ (certa sunt μάλιϲτα et προϲτακτικῶν ἢ), quae quamquam cum Prisciano concinunt, noli ex meliore Apollonii codice petita putare: ex Prisciano translata sunt; eademque manus supra ονοματων et supra αντωνυμιων Prisciano duce add ἢ | ὀνομάτων om B || 6 γινομέναιϲ] ex Prisciani antecedenibus iniuria collegit Th. Matthias II 605 adn. latinum interpretem γενομεναιϲ in suo codice invenisse 7 κάλλιϲτα] κάλλιϲτο L1, in ωϲ mut. L2, κάλλιϲτον B | τι om LCB || 8 ὥϲπερ εἰϲ C, ab ὡϲπερεὶ inc. fol 6 L. || 8 — 9 τουτέϲτιν —τοῦ λόγου in codd. et edd. leguntur ante καθάπερ in prima linea subsequentis pag., Uhlig huc traiecit; Kayser*, Egenolff*. Stadtmueller delenda censuerunt || 9 προκατειλεγμένα] ει in. res A2 δυνάμενα L)

Ἴϲωϲ δὲ καὶ ἡ τάξιϲ τῶν ϲτοιχείων ἐν λόγῳ παραλαμβανομένη [*](Quis locus in enumerandis orationis partibus tribuendus sit singulis.) [*](16s) τοῦ δι᾿ ὅ τι τὸ α πρόκειται, εἶτα μετ᾿ αὐτὸ τὸ β, ἀπαιτήϲει καὶ τὴν κατὰ λόγον τῶν μερῶν τοῦ λόγου τάξιν, δι᾿ ὅ τι τὸ ὄνομα πρόκειται, μεθ᾿ ὅ ἐϲτι τὸ ῥῆμα καὶ τὰ ὑπόλοιπα μέρη τοῦ λόγου, ὡϲεὶ καὶ πάλιν ἐν ταῖϲ πτώϲεϲιν ἡ λεγομένη εὐθεῖα καὶ γενικὴ καὶ αἱ ὑπόλοιποι, ἔν τε ταῖϲ [*](argvm. § 13. Si persuasum nobis est ordinem litterarum in alphabeto non fortuitum, sed ratione consitutum esse, item ordinem casuum, temporum, generum, ad eam quoque rationem investigandam invitamur, qua continetur ordo partium orationis. quod siquis imperitus facere recusat, casui tribuens quod ex ratione repetendum est, is omnino negat quicquam in certum ordinem, a quo recedere non liceat, dispositum esse, quae opinio absurda est.) [*](testim. et Adn. exeg 3 δεδείξεται 106, 22 seqq. — 6 ἴϲωϲ hic non tam coniectandi quam asseverandi vim habet. cfr 17, 2. — 6 — 7 τοῦ δι᾿ ὅ τι pendet ex verbis ἐν λόγῳ. ordo litterarum a nobis accipitur, probatur deliberantibus quam ob rem cett. Explicatio rationis, e qua litterrum ordo constitutus est, legitur in Bekkeri commentario ex Paris. 2555 exscripta et in Goettlingii Theodosio 3 seqq. ex eodem libro et Paris. 2553 edita (vide de ea Lentzii praef. in Herodian. P XCVI). similes tractatu habes in Ottobon. 173 fol 166r (v. BA III 1171) et in Londinensi Add. 5118, Matritensi 81 (v. Scholia in Dion. Thr. 485, 1 488, 12. 492, 10—495, 28 Hilg). — 6 — p 16, 11 Prisc. XVII § 12 p 115, 20 116, 5 H.: Solet quaeri causa ordinis elemestorum, quare a ante b et cetera sic etiam de ordinatione casuum et generum et temporum et ipsarum partium orationis selet quaeri. restat igitur de supra dictis tractare, et primum de ordinatione partium orationis, quamvis quidam suae solacium imperitiae quaerentes aiunt, non) [*](γ᾿ ἀμείνονα μῆτιν ἐνίϲποι, Ἢ νέοϲ ἠὲ παλαιόϲ· ἐμοὶ δέ κεν ἀϲμένῳ εἴη, atque initio alterius versus Ap. de coni. 219, 20 utitur ut exemplo ϲυνδέϲμων παραδιαζευκτικῶν. inde factum enuntiatum, quod hoc loco in deteriorum codicum (CB) archetypo adiecit aliquis, ne iuxta copulativi ἤτοι exemplum deesset exemplum disiunctivi usus. cuius quidem usus documentum utrum ab Apollonio, an errore librarii in communi ommium nostrorum codicum archetypo omissum sit, dubitare licet.) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 τὴν] ταῖϲ L1, corr L3 mg | ἐν αὑτοῖϲ RSchneider l 469, ἐν αὐτοῖϲ ACL3 mg, ἑαυτῶν L1Bb δύναμιν] δυνάμεϲιν L1, corr L3 mg | A mg: την ιδιαν δυναμιν τουτεϲτιν την αναφοραν || 2 μεθίϲταϲθαι L1, corr L2 || καὶ post ἔνθα om B | ἀποδείξομεν L || 4 ἐπαλλήλων L, sed corr ipsa prima m. | ante λόγου add τοῦ LCBb. cfr 109, 8. 251, 5 et Egenolff in Fleckeiseni Annal. 1879 693 | ταὐτὸ] αὐτὸ B 5 AIII mg: ωϲ εν τω ου μεν κολὰ χολον (Ζ 326, ubi subsequuntur τόνδ᾿ ἔνθεο θυμῷ). quo exemplo in hoc usu illustrando Heliodorus quoque, artis Dionysianae interpres, 95, 16 Hilg. utitur iniuria autem Dronke 603 hoc additamentum verbis Apollonianis inserendum censuit || 6 supra ἴϲωϲ ea manus, quae saepius in A latina verba ex Prisciano exscripsit, add cp i. e. caput || 7 διότι A C, διὰ τί LBb | μετὰ τοῦτο B | AII mg: οτι κατα την δεουϲαν ταξιν τα μερη του λογου κατειληπται || 8 ante λόγον add τὸν CB | διότι AC, διὰ τί LBb || 9 ἐν ταῖϲ] fol 7r L)

Ἔϲτιν οὖν ἡ τάξιϲ μίμημα τοῦ αὐτοτελοῦϲ λόγου, πάνυ ἀκριβῶϲ πρῶτον τὸ ὄνομα θεματίϲαϲα, μεθ᾿ ὃ τὸ ῥῆμα, εἴγε πᾶϲ λόγοϲ [*](Aanvκ. β I4. Nomen et verbοum ceteris orationis partibδus sntecedere- dεbere apparebit Sbi enuntiatum perfectum contemplanti: nam alterorum illo- rum si dempseris, enuntiatum non iam erit absolutum ein adverbium, parti- cipium,praepositionem,pronomen,arficulum detraxenis,msnebδitenuntiafi perfectio.) [*](opertere de huι3eemoddi erebus quaerere, sMsρrcanfez μeffιtas ese ordieao3omsm. poetiones sed ouon3um ad sorum opntomem, eeentf generαΒter abd per oεfmα- fiiomem aecp9 sec eontra ordinotεeem pecemr , quεod exstimere pεmitus Mfudfmem. i auem ln oubugiαm conceoen1 esse οqdsogomemm, neesese e8 elem ommnibus emm mmegdere.) [*](τzsrum. xv Ans. xxso. ξ-4 περὶ ὦν - ϲυναγωγἡν. num hoc faetοm sit et nbi iactum, ignoramus. - 6 ἀναϲτρέφοντεϲ. eft de adv. 196, 9: ἀπειρότερον ἀναϲτρέφοντεϲϲπερὶ) τῶν τοιούτων ϲημαϲιῶν, et iura 31.22. 274,13. - 7 δέον. snbaudiemdum ἐϲτί ut 22,8.151,10. - 12 μίμημα. cr5213 51 2et12. 97,1. -- 12-p17,6 Pnsc.XVIψ12 p116.5 -13B.: SRcut gιtκraψta ordinatene peηemx eeddztur oεatto,sc ordisαtiome apta ~redtee smnt a diocmmts atum scrρ3orfὅus parfes orotoms cum przmo loco εεomen, Aecundo εerὸum posuer6m4, quφpe cem nκr oratοeine uuseompdetur,quod dtctosfendereαconsfructtone,quαecomgnepαezeomnes parfes orαtioεss. a qua si foHlas nome αuί eerbtm, 4mpeerecta t orato sn autem eeterα sslfrehos omnia, πen nese εφt orαionem decere, ue4 deme: *dem λomo αpsus heu odre cοcidέ4, em omnes 4nest pαrfεs oratuem4s aἔeque eomiuneteme, quae si addatur, aΒαm orαtionmm ecig0t. interiectionem emm srtieuH lοoo latini grammsfici in numerum parfium orationis reeqperunt.) [*](Ans. cx r., cαscs. scs. as AL. Bb. 2 4ἐϲ ALb, λοιπο CB R τε] τοϲ L Β ante τούτων add ἐκ l.)B | ἀποφαντικὸν B λῶν exrema vox est in 1ol 3vA, in cuius ng inferiore scripsit manus recentissima ζήτει τὸ ϛ, i.e.κτον φύλλον. atque abo πλείϲτων incipit fol 6r 1post πλείϲτων add καὶ L, γε Cξb ὧν] ν om 9 , add A 4 ίδᾳ ACb, ὄαν A 3LB ) 4 -B huc perinent quae fn ng super. χ sefipmit: ωϲπερ τοιϲ προκειμενοιϲ επκειται ταξιϲ μετα λόγου ουτω καί τοιϲ μερεο του λόγου β 44 προεκκειμένων bd, προεγκειμένων AL), προκειμένων B 1 ΒB ἀντιπεριβάλλεϲθαι L, ἀντιπαρολαμβάνεϲθάι ΒB β 6 ἀναϲτρε- φόμενοι L3B 1 7 καταγίγνεϲθαι A. V 8 -8 τούτοιϲ γε προϲγενήϲεται] πρὸϲ τούτοιϲ γενήϲεται B γε om etiem L abd ϲπται inc. fϲP7εl 1 1θ post μαρτῆϲθαι intercidisse ἡγεῖϲθαι ci. Stadtmueller ἔr τνῶν b, ndlus acoεn- tus fn A, ἔxπί τνων ceteri. Α in ng: η ποτα ατακτα ἐϲτιν η εἰ επ τνων εττκ ηταξιϲαναγηεsιπαντωναναι. 1 1ξom LCB 1 1ξ Α ng: ou φωτeν τὸ ονψμa.)

Οὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι οὐχὶ καὶ ἐξ ἀντωνυμίαϲ αὐτοτέλεια ϲυνίϲταται, ὅπου φαμὲν οὕτωϲ, ἐγὼ περιπατῶ, ϲὺ περιπατεῖϲ. τότε γὰρ ϲυνίϲταται ἡ [*](Axαvκ. β 1Β. Βnnt sane enuntiata, in quibas non nomine sed pronomine subiectum verbi signifcstur, sed illic pronomen ie nominis fumgiur.) [*](rssrκ. sτ Ans. sxsu. B ϲυγιλείεται. cr 66,8. 82,23. 85,6.89,20. 235,1. de adv.121.1. - 15 Prisc. X 13 116.13-19: ergo si tollas nomen as4 vεrἔεm, dece4 orat4o, desmderuns es noamm el verlsm, 4 si diααm iden lapsus tea Hodie concidit, eεl idem Mono lapsus Mem nodie sin mb- 3reξaz αdεerbεum, nem omnino defcet ora4to, st: idea omo lapsus ea concidit. nec nom etam pgart4camyyyiss si αdmas, neque sic decet, ut idem omo λea λodie concidi4, aec si praepceutienem et inferectiomem: idem Mono cecidit, nec si etiam prenomen: aomo cecνdit. - 1B - 18, 4 Prsc. ζVII ὲ 1 116,19 25 Β.: non tamem dico, quod non etam ex prememine e4 eerδo peiiectα emsa4 ora4to, eum dcisuε: eg0 αmὅlo, fx αmbκlαs fun en4m con-) [*](Ans. mr., nstm. scs. m Al. Bb. 1 ὅνευ]ἐκ Β qni οὐ om | παρὸν γὰρ L, sed indunt L et post πϲτ. add δὲ δᾶ β 2 oἱἰον hebent Al.B, om A b. οαϲ7 -τοιαύτηϲ οα περιέχει β Β post ῥῆμα add 5 5 λόγοϲ Β | prius τὰ] τό L. 4 ἐλλείποι L, Ἐλλείψει L, ἐκλείπει Β ὁ ante λόγοϲ om L. β 5 A ng ἐν γαρ τω κατεπε ἐν η προθεϲιϲ εϲτν |ante ἔγκειται Dronke lΙ 605 Prisciano duce insoni vult ίδοῦ γὰρ ἔγκειτάι] fol8r L. Γ post ἔγκειται add δὲ l. CB | τῷ ’μέρει B ( παρὰ] περ LB 1 4 post ἐπεὶ add xx B A~ ng: ἐν γαρ δύο λογοιϲ o υνδεϲμοϲ ευριϲκεται ( ἐλλεψαι ALC, ἐλεῖψαι 8, ἐκλέψαι b | Β ὁ αὐτὸϲ ὅλϲιϲλ ] fol6v A β 8-θ κατέπεϲεν -ϲήμερον om B 9 ὀφέλλοι L, ὑφέλῃ B 11 oὅrω Bb | λήψει A, sed εuχra η scripsit εἰ E 1 11 12 5 αὐτὸϲ -- κατέπεϲεν om A L, babent CBb. at suffcit quod subsequitur ὁ αὐτὸϲ Sνθρωποϲ ἔπεϲεν, ut demonstretur et pssticipium εἰ praepositionem omitti posse, sicut Priscianus praeposiionis et inteniectionis omissionem uno enuntiato illosratit , 15 ooδ’ εἰ -ἔπεϲεν A ng Prisc. b, om ALB ~ 13 o om A. 14 εἰ oa B AV ng: δία γαρ ὄρθρου ωϲ φηϲιν η αναφορα 1 B προίην ξϲ , corr A , 16 οὐχὶ xx] καί ουχι A, κα οὐκ C β 18 17 ὅπου -ϲυνίϲταται A’ om, add in ng κ 1 17 ~o) fl sν L om L, add L, κ pro CB)

Καὶ τοῦ ῥήματοϲ δὲ ἀναγκαίωϲ πρόκειται τὸ ὄνομα, ἐπεὶ τὸ [*](18s) διατιθέναι καὶ τὸ διατίθεϲθαι ϲώματοϲ ἴδιον, τοῖϲ δὲ ϲώμαϲιν ἐπίκειται ἡ θέϲιϲ τῶν ὀνομάτων, ἐξ ὦν ἡ ἰδιότηϲ τοῦ ῥήματοϲ, λέγω τὴν ἐνέργειαν καὶ τὸ πάθοϲ. — (

Παρυφίϲταται οὖν ἡ εὐθεῖα ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν, κατὰ μὲν τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ὁριζομένη, κατὰ δὲ τὸ τρίτον [*](Aaov. β 16. Momen autem antecedere debet verbo, quia corpιa nominibδns notas id agunt aut patiuntur, quod verbis εignifcatur. [emιa emymε unumqueοfque, qu4od au4 efct4 af detur, erat aare decionmm neque eri deemio pOs86, nis corpus ess6i, cut ess6 agendum α64 pa4uemdum, ιdcrco caen, corpora signantur, verbo antecedere oporte4 quo oectiones sgaicantur.]) [*]((β 17. inest in ipsis verbis nominativus agentis eei patiente], in prima et secenda verbδi persons fuitus, infnitus in tertis, exceptis eis verbδis, quae notmmt acfionem uni peculiarem.)) [*](sto4 piectio orα4ιom5s, cua lo5ο aom4nts smmαfuε prcomem 6f sm nem4nts ὅom- μleαt ordeπatieme quando aufem loco nomtnts per se pemtfur, in parfibss εfema- ddeter nosequettbu8, ef quae nerὸa ad nomtnatieos consungunfur solos d3 qmαe oΕleguos deeεderan4 casus.) [*](assrκ.srAns.sxso. ξἀνθυπάγειν hicaubstituendi im habet, ut B34,4.deψron. 5,21. de adv. 20t,21 εlibi. - 3 εἰρήήϲεται:113.15seqq. 277,6seqq.283.16seqq. - Β-p18,2 Prsc.V β14 p116,25-117.4 HL.: Aare eerbmm quoque necessaro m- fuer acmen, quta αgεre ef pati stbsfentiαe e5 prorum, tπ qsα s4 pοstto sο- mtmem, ex qulbus propretas verὸt, id est aefto et pαssto, nasetur. - Haesi igetur mfelεctu nomtnascus π pes verhs, guo aine suἔἔsfanttα sigmfmri nem por4, lm pr4mα quidem persona et secusdα dentes, in frtiα vero, quta inmumerαὸies sun4 personae fertiαe, 2nfsmtus, nte4 exceTra t αctto, sscset fulmina4, tonat emi eim, quamεts non eddamεεs nonen, dentfα esse edentur, cum α sdlua pε3nea4 docem.) [*](μnn οmr,msϲs.ss.1s AL.Βb. 2 ] ε L ὁπότε ALb, ὅπότερον CB Β μόνον om C ϲυναρτᾶϲθαι L, corr L β Β A ng: ὅτι τῶν του λόγου μερῶν ευλογωϲ τὸ ονομα προτετακται, L~ ng: κατὰ τίνα λόγον ἐν τῆ ἀπαριθμήϲει τῶν ὀκτὼ μερῶν τοῦ λόγου προτίθεται τὸ ὄνομα τοῦ ῥήματοϲ erxat Βekker cum dicit καὶ post ἐπε additum esse in A β θ pro ϲφματοϲ et ϲώμαϲιν AHuttmsnn perverse ῥήματοϲ et ῥήμαϲιν fugitat τοῖϲ ϲθμαϲιν Ϲ, τοῖϲ ϲώμαϲι γὰρ B 6—7 τeϲ δὲ ϲώμαϲιν -ὀνομάτων videantur reicienda esse post B τὸ πάθοϲ, nt ἐ8 5ν referri possit ad τὸ διατιθέναι καὶ τὸ διατίθεϲθαι. sed iam Erisc. legebδat traditum verborum ordinem, atque intellegere licet ἔξ ὦν ita quoque, ut refera- mus ad ϲώμαϲιν. ex corporibus, quippe quibus propruum alt agere ast pαtt, naec - fur proprεtas εerὸ4 guae ln eo poεtα est, u4 actiones as4 ymssmes εigπHεt. afciendum autem fortasse est duce Prisciano post τὸ πάθοϲ: γίνεται i ἐνέργεια Lex τν ἐνέργειανfecit β Β-p 18,2 αρυφ.-βροντὸ]haecquoque verba Priscino legebδanur et cum doctrina Apolloninna concinunt (v.101,34sqq), sed tentum abest ut ex eis cohligi possit nomini iure primum locam tribδui, ut dobitsrs licent, an ex alio Apollonii Βbro huic loco adscripta deinde in vεrbδοrum contexum irrepserint 1 Β ἡ om Β | τοϲ om L. 1 8 ente δεύτερον add τὸ L)

. Κατεκράτηϲεν οὖν καὶ ἡ ἀπ᾿ αὐτοῦ θέϲιϲ τὸ πάντα τὰ τοῦ λόγου μέρη καλεῖϲθαι ὀνόματα, ὡϲ ἂν αὐτοῦ προϋφεϲτῶτοϲ. εἰ γὰρ ἐκ τῶν ἐναντίων τιϲ ἐκεῖνο ἀποφαίνοιτο, ὡϲ ἐκ τῆϲ κοινῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν λέξεων αὐτὸ [*](13 b) ἀπηνέγκατο τὴν ἁπάντων ὀνομαϲίαν, καὶ κατὰ τοῦτο ἂν πρωτεύοι, θέϲιν τὴν πρώτην τῶν λέξεων ἐπιδεξάμενον, καθότι καὶ δείκνυμεν ὡϲ ἕνεκα τῆϲ εὑρέϲεωϲ τῶν ϲτοιχείων πάντα τὰ ϲτοιχεῖα παρὰ τὸ ἀλφεῖν ἠδύνατο μιᾷ ὀνομαϲίᾳ χρήϲαϲθαι τῇ τοῦ α, ὅπερ ἀφείλετο τὴν πάντων ὀνομαϲίαν διὰ τὴν ἐν αὐτῷ γενομένην πρώτην θέϲιν, ϲυνδραμόντοϲ καὶ τοῦ ἀπ᾿ αὐτοῦ φθόγγου· ϲυνέτρεχε γὰρ ἡ τοῦ ἀλφεῖν ἀρχὴ τῇ ἐκφωνήϲει τοῦ ϲτοιχείου, τῶν ὑπολειπομένων ἰδίαϲ ἐπεκτάϲειϲ εἰληφότων.

Οὐκ ἀλόγωϲ δὲ ἐκείνῳ οἶμαί τιϲ ἐπιϲτήϲει, τί δή ποτε οὐχὶ μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν τὸ ἀντὶ τούτου μόριον παραλαμβανόμενον ὑπετάγη, λέγω δὴ τὴν ἀντωνυμίαν, εἴγε κατὰ ἀμοιβὴν τοῦ ὀνόματοϲ [*](19s) πάλιν ϲὺν τῷ ῥήματι ϲυνέχει τὸν λόγον. Περὶ οὗ ἂν προφανὴϲ ἀπόδειξιϲ γένοιτο ἥδε, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυνόδου ἐπενοήθηϲαν αἱ ἀντωνυμίαι. ἐπεὶ γὰρ τὰ ὀνόματα τρίτων προϲώπων ἐϲτὶν ἀποφατικά, καθὸ αἱ ἀπ᾿ αὐτῶν θέϲειϲ γινόμεναι οὔτε ἐπὶ τοῦ ἀποφαινομένου [*](Aaevκ. ὲ 18. Mon inepte aliquis inquiret, em proximus post nomen. locas non pronomini tributus sit, sed verbo. quod optimo iure factum est, quia pronomina inventa sunt verborum causa, quibδuscum nomina in tertiatantum persona coniungi possunt. nemque verbe quidem primns quoqne et secundas personas habρent, nomimbδus autem teftise solae signifcantur. iem pronomine accessermnt, ut essent voces, quae loco nominum verbis fn pena et secunda porsena adiungi possent. (ceterum supervacanea ne in tertia quidem persona pronomina sunt.)) [*](num. Schol. Londin. in Dion. Thr. 485,19: τὰ ἐπεκτεινόμενα τῶν ϲτοιχείων εἰϲ αὐτὸ (scil εἰϲ τὸ 6) κατολήγει . . . uἶον βῆτα γάμμα. et c2r similem ἐπέκτααϲ nominis et ἔπεκτείνεϲθαι verbi usum de pron. 83,25 et 1. 37,9. 54,5. 62,1.) [*](rssrκ. xx Aot. axso. -p 21, 8 Pzsc. XV5ρ 15 16 117,7 -118.s Β : uon εerαomαὸHfer tamem ud queertuεr, quare posi nomsns poeutonem noa em χαεemm, qMαe pr0 ipso memte αecptfur, pominus, 4d esf pgεenomem, quae ree no- mas cum uωr5o comφnet orαonem: dfe qo mαuμesα proὸαtto ert Saec, quod nmrἔormεm quωue ceMsm 2nsentα suen4 pronomtnα. πomnα e3im fertiαrm smnt χersomsum indcαtiiεα . . . ( 16) Poesmus famem etam ~ud cere, quomiem eoruem, 4d est nomsnsm, pcsttones cum u5t, necue 2π persomα 4nd4cαteα smnt, 4d es4 loqmmts, quod e5 smκm gr4mαe persemae, neque emm nbi mponsnt ames nomina, neque ad ipsos pronsmtesfes nomnαtones ψαcmus, quod est secundae pεrsemαe. eerὸα αsfem in frρbus eranπ4 persomts, tdeοqκe excog~αἔαnfur pronomna sn persemas eefnsαs dserefα, st e4 nomenis postiomem 3 eerb1 ordino3omem, id eet et Amδetonatiem et denstes personas, 2ndcαreat, u ego scriὅo, tu scriδis e4 smἔstantαm mmm sgmcαt dcco nomuts posttzem pronommm e personam rὸo εbi adsnncto cogruam indicat taque n~ prohιὸet ln fertιa ρersonα dicte AA ristarchus legit, qupepe cum duae terrae comsuagsafur personae. - λ ϲυνὸ- δϲω. er 28,11. 155, 23. - 6 ἀποφατικά non negatna, sed indicativa, vide Adn. crit. - 7 οὕτε ἔπὶ τοῦ ἀποφαιν. προϲώπου. ide Adn. crit.) [*](μns. cnr., usca. sϲs.1xAl.Bb. 1 ἐκείνῳ Ab,ἐκένο lCB. vide ESchneideri comm. 103 ad 77, 28 τιϲ] ι in res scripsit et ϲ supra add A ί δή ποτε] τδε τί ποτε C 1 3 τὴν ἀντωνυμίαν] ἡ ἀντωνυμία L εἴγε ALB, ἤ γε ὕb 4 post λόγον add ἀλλὰ τὸ ῥῆμα LCB5 A in mgiuferiore: εικοτωϲ τὸ ρημα προετάγη ωϲ σιτίον ον τηϲ αντωνυμιαϲ προφανὴϲ] η in ras A 1 8 γένοι6’ l. 6 εἰϲν] CB 1 ἀποφαντικὰ LCΒb, ν om A. ut ceteris quoque locis, ubi adiecti- vαm ab ἀποφαίνεϲθαι verbo, non ab ἀποφάναι derivandum est B 7 Ἀπ’ αὐτῶν] ul10r L ἐε hΙig assentiente Schoemanno~, ἐκ codd. et edd., quod servaxi posse putaverunt Eayaer et Stadtmueller at αἱ τῶν ὀνομάτων θέϲαιϲ nequeunt non feri ex so qui loquitur, neo negari licet nisi hoc, ilisa Βeri de eo qui lο- qeitur. c2 inre 113, 22: οὕτε μὴν ἐαυτοϲ τιθέμεθα (scil τὸ ὅνομ). accedit Prsciεni ln, quam in praepositionem quin file graecum ἐπὶ converterit, dubitari non posse videtur)

Τὸ δὲ μεῖζον, τὰ ῥήματα [*](20s) προϲώπων τῶν κατ᾿ εὐθεῖαν νοουμένων ἐϲτὶ παραϲτατικά, ἅπερ [*](Aaovκ. β 2θ. Atqne eliam magis tibi apparebit, verba ante pronomina exstiissε, si hoc consideraveris pronomine, quae ad distqnguendas personas excogitata sunt, in obliqοis casibδnsautrectoaccentu proferuntur.ubicumqueea quam notent persona sii vel eliis opponenda est, aut inclinato, ubi haec persona non) [*](τssrm.srAns.exso. 1 - ξerinfra 11ξ,19-23. - θν δὲ τὰ ῥήματα κτλ. non pendent ab smtecedenti καθὸceninnctione,ut pendent αί ἀπ’αὐτῶν-ἀποφοινομένου προϲώπου εἰϲίν. quapropter lineola ente ἦν posita est. - Β- 6 ἀνταναπληροῦϲα -ῥήματοϲ. proemεm petor pro ominibus, 4dem supyet vεrὸα. τfξν hic idem fers est atqne ϲύνταξιν. er Lebra ad Herod. 17,32 et schol. in Dion. Thr. 27s.3Βilg. 9-14 Pasc. XV5 1e et 17 118,8-13IL.: asoa tamem ideo ferie pprcomtnum ρεseemαe suherδ3cuoe sun4, quio ngssMmts m fertα persomα ymomere omtnα. quare emm 4n feris efiαm ger8ems 2nsmmtenftr promomsmo, ε parfibus oetemdetur eomsεaienmbus (ὲ 1~) ergo supra dicta rufio cera est, ma- miμetem es4, quod ure grαepottur εerbεm pronomtm4, quod serbi quoque cusa excogtatκm est. 13 εἰρήϲεται: 114,11 eq. - 14-p 23, 7 Prisc. XV5 17. 18 118.13 21 Β.: sed quod est maius, eεrὸa persemartem, quae μr omena4iemm εmfeRegεentεr ef aρdte αccpiustur, suat esdicαtica nam sic haec verbοs con- loenmda sunt duce Apollonio, non sicut redita sunt: ef sust ιndicαtsε, absdute) [*](Ans. ἀmr., mem. ses. m Al.Bδ. 1 ἐϲτν om L | πρώτου] flὅvA possis coicerε, pcεt πρώτου προϲώπου intercidisse: οὕτε ἔπὶ τοῦ προϲφωνουμένου, ὅπερ ἐϲτν διὸν δευτέρου προϲώπου. sed vicem eorum quae desidersmns supplent haee verba eubsequentia: οὐδὲ πρὸϲ αὐτοὺϲ -δευτέρου προϲώπου. ne Priscisnns quidem legebδat quae dicta esse velimus εαυτοϲ] ἐν αὐτὸϲ B β 2 ἀποφαινό- μεθα L. 8 ποιούμενοι LB ῥήματα] ὀνόματα LB, sed corr in ng L | 4 προϲε- πινοεται .0B β λ ὡριϲμένοιϲ add HSchneiderr l 470 duce Prisciano: ιπ rsenas denιtas 1 ~ γράφειϲ] εἰ in res A τὸ] τω A, om B ἐν τούτῳ λέγειν τρίτῳ προϲώπῳ B β 8 A~ ng: καί γαρ καί τὸ αριϲταρχοϲ καί τὸ ανα- γινωϲκει τρίτου ἐϲτι προϲωπου δόο ALb, δὴ B, μὴ Ϲ et γρ. μὴ L in ng , 9 τοῦτο] υ in ras εἰ τὸ suyra scripsit A β 16 δυναμένων] fol 10v L. 1 11 τρί- ταιϲ] τρίϲ L A~ ng: δία τήν δειξιν 12 ῥηθήϲεται B 14 δι’ αδτὰ Ab, διὰ ταῦτα LCB)

Καὶ ἡ μετοχὴ δὲ κατὰ τὴν δέουϲαν ἀκολουθίαν κατελέχθη μετὰ [*](21s) τὸ ῥῆμα, τῆϲ τάξεωϲ ἐκφαινούϲηϲ τὴν ἐκ τοῦ ῥήματοϲ μετάπτωϲιν εἰϲ αὐτήν (ὥϲ γε ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ διὰ πλειόνων παρεϲτήϲαμεν ὡϲ ἀναγκαίωϲ αἱ μεταλήψειϲ τῶν ῥημάτων ἐγίνοντο εἰϲ πτωτικὰ ϲχήματα ϲὺν τοῖϲ παρεπομένοιϲ γένεϲι, τῶν ῥημάτων οὐ δυναμένων τὴν καταλληλότητα [*](ARGVM. § 21. Tertium locum obfinere participium debet, cum ex verbo eina formas flectendo ortae sint (in formas enim casusles, quae etiam genera distinguunt, verba convertenda erant, ut alibi demonstratum est).) [*](testim et adn. exeg. 1 ἀποδείξομεν: 266,20. — 2—4 4 parenthesi confirmatur quod antecedentibus expositum est, pugnare inclinationem cum nominativo casu si doricum τύ inclinatur, simul cum accentu amittit nominativi vim. cfr infra. 120, 12. 183, 14 atque de pron. 54, 13: οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγκλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται. ϲημειωτέα οὖν ἡ τύ ἐγκλιτικὴ. ad τῆϲ ὀρθῆϲ ascripsit Schoemann h. e. τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. at ὀρθή epitheton πτῶϲιϲ nomini adiectum nihil aliud significare potest quam rectum, nominativum casum, sicut εὐθεῖα. nec in eo debes offendere, quod in uno brevi enuntiato primus casus modo ὀρθή, modo εὐθεῖα appellatur. — 8—p 24,1 Prisc. XVII § 18 119, 12—17 H.: Participium etiam oportune post verbum ponitur, ex quo et nascitur, sicut de verbo tractantes ostendimus, quod necessario translationes verborum fiebant in casuales figuras cum generibus, quae eis accidunt, cum verba non possent consequentiam sui praesentare, ut etiam per obliquos casus adiungi possent et sine coniunctione consociari, ut me legente proficio pro lego et proficio. — 10 ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ] vide Priscianum in eo Institut libro, quem ex Apolloniano περὶ μετοχῆϲ magnam partem hausit, XI § 8 seqq. — 12 τῶν ῥημάτων —παραϲτῆϲαι. cfr Heliodor. in Dion. Thr. 77. 6 Hilg. (904, 27 B.): βουλομένων ἡμῶν κλῖναι τὰ ῥήματα μετὰ τῶν ὀνομάτων καὶ μὴ δυναμένων λέγειν Θέωνοϲ ἀναγινώϲκει, εὐθέωϲ ὑπειϲέρχεται χαριζομένη τοῖϲ ῥήμαϲι ππώϲειϲ ἡ μετοχή.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 ante καὶ add ὡϲ L2 || 2 ἐγιλϲιθεῖϲα] prius ι ex η ras factum in A, RSchneider comm. 80* coicit ἐγκλιθεῖϲα ante ἀναγκαίωϲ lin. 3 traiciendum esse, sed dubitanter, quia Apollonius nihil sibi non indulserit in verbis conlocandis || 3 ϲυγγενῆ] η in ras A2 || 5 παραϲτῆϲαι] fol 11 v L | διαϲτολήν B || 7 ιδιοματοϲ A1, corr A | 8 ακολουθειαν A. | κατελέχθη AL1b, κατειλέχθη L2CB || 9 ἐκφαινούϲηϲ AC, ἐμφαινούϲηϲ. LBb || 10 AII mg: τινοϲ χαριν ειϲ πτωτικα ϲχηματα το ρημα μεταλαμβανεται AIII mg: ηνικα γαρ βουλομεθα δυο ρηματα αϲυνδετωϲ προενεγκαϲθαι αναγκαιωϲ 8 δεομεθα || 11 αἰ μεταλήψειϲ] fol 7vA. | ἐγένοντο B | πτωτικὰ in ras L3)