History of the Peloponnesian War

Postea vero Syracusani quidem propter insperatum rei feliciter gestae successum animis rursus confirmati ut ante, Agrigentum, quod seditione laborabat, Sicanum cum quindecim navibus miserunt, ut illam urbem, si posset, in suam potestatem redigeret; Gylippus autem itinere terrestri reliquam Siciliam iterum obibat, ut novas copias adduceret, quod spem conceperat, fore, ut et munitiones Atheniensium vi expugnaret, quandoquidem apud Epipolas res ita contigisset.

Atheniensium vero duces interea consultabant et de clade, quam acceperant, et de afflicta omnibus in rebus fortuna, in qua totus exercitus tunc erat constitutus. Videbant enim conata sibi sua non succedere, et milites mansione gravari;

nam et morbo premebantur, duabus de causis, quod et id erat anni tempus, quo potissimum homines aegrotant, et quod locus, in quo castra habebant, ; palustris ac gravis erat; et de ceteris rebus quod iis nulla

Demostheni igitur non ridebatur diutius manendum esse, sed quando spes illa, qua adductus belli fortunam apud Epipolas tentavisset, eum fefellisset, abeundum esse censebat nec amplius morandum, donec adhuc mare tngiciendi facultas esset et e suo exercitu earum certe navium ope, quae postea advenissent, vincere possent.

Et reipublicae magis conducere dicebat, bellum cum illis gerere, qui in suo agro munitiones adversus se ex· struerent, quam cum Syracusanis, quos expugnare nequaquam amplius facile esset; neque etiam rationi consenta· neum esse, magnam pecuniae vim in obsidione frustra consumere. Atque Demosthenis quidem haec erat sententia;

Nicias vero credebat quidem et ipse, res suas afflictas esse, verbis tamen earum infirmitatem declarare non volebat, neque etiam se ipsos, dum palam cum mullis sententias ferrent de reditu, rem hostibus prodere; nam si hoc facerent, mullo minus, quotiescumque voluissent, clam discedere posse.

Praeterea vero etiam hostium res, pro eo quod earum majorem quam ceteri notitiam habebat, nonnihil spei adhuc ei praebebant, fore, ut deteriore conditione essent, quam suae, si in obsidione perseverarent; illos enim pecuniarum inopia a se exhaustum iri, praesertim quod ipsi jam latius praesentibus navibus maris imperium obtinerent. Atque etiam, quoniam et Syracusis erant nonnulli, qui res Atheniensibus dedere volebant, hi nuntios ad ipsum mittebant, nec discedere sinebant.

Quae quum sciret, re quidem ipsa in utramque partem adhuc nutans et ancipitem cogitationem habens haerebat, verbis vero, quibus tunc palam utebatur, se copias abducturum negabat. Se enim probe scire, haec ab Atheniensibus minime probatum iri, si sine ipsorum decreto discederent. Non enim, eosdem fore, et qui de sc [ipsis] sententias ferant et qui res gestas, ut ipsi, suis oculis videndo et non ex aliorum conviciis audiendo cognoscant, sed potius prout quis pulchre diceos invidiam faceret, ita eos fidem habituros.